Κανένας δεν πρόσεξε το βιολιστή

Ουάσιγκτον, σταθμός του μετρό, ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. Ο Βιολιστής έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ, για 45 λεπτά περίπου. Στο διάστημα αυτό, κάπου δυο χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ' οδόν προς τη δουλειά τους.

Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για  λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

Τέσσερα λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

Στα 6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

Στα 10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει. Καθώς το παιδί σταμάτησε και πάλι για να δει τον βιολιστή, η μητέρα το έσπρωξε δυνατά και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας το κεφάλι ολοένα προς τα πίσω. Την ίδια περίπου αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι όμως οι γονείς, χωρίς εξαίρεση, τα πίεζαν να προχωρήσουν.

Για 45 λεπτά ο μουσικός συνέχισε να παίζει Μπαχ. Μέχρι τότε μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα, χωρίς όμως να διακόψουν το ρυθμό τους. Ο  Βιολιστής συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια. Τελείωσε το παίξιμο και μια περίεργη σιγή απλώθηκε τριγύρω. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε τον χειροκρότησε, ούτε υπήρξε έστω και το ελάχιστο ίχνος αναγνώρισης.

Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. ΄Επαιξε κάποια από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μόλις μερες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ είχε γεμίσει  ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε μια συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολλάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό, στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ, για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.

Τα ερωτήματα που προέκυψαν είναι:

Σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν αυτό εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

΄Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:

Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα ... πόσα άλλα όμορφα πράγματα χάνουμε άραγε;

Eξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους κοιτάζουν, αλλά δε βλέπουν,

σε όσους ακούν, αλλά δεν αφουγκράζονται

σε όσους καταλαβαίνουν, αλλά δεν εννοούν.

Σε όλους τους βιαστικούς της εποχής μας,

σε όλους τους εργασιακά πολυάσχολους,

σε όλους τους κουρασμένους, σε όλους τους αδιάφορους.

Σε όλους αυτούς που οι αισθήσεις τους δεν "πιάνουν" την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας, που δε βλέπουν το πρόσωπο του άλλου, που έχουν γίνει χλιαροί στην αγάπη!

Και μια σχετική είδηση:

από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Ηλεκτρονική Έκδοση

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011 

Σε τιμή ρεκόρ πωλήθηκε ένα βιολί Στραντιβάριους

Προς 11 εκατ. ευρώ πωλήθηκε σήμερα στο Λονδίνο ένα βιολί Στραντιβάριους. Ποσό τετραπλάσιο από την προηγούμενη τιμή ρεκόρ που είχε αγγίξει αντίστοιχη δημοπρασία.

Τα έσοδα από την πώληση αυτή θα διατεθούν υπέρ των θυμάτων του καταστροφικού σεισμού και του τσουνάμι στην Ιαπωνία. Το Στραντιβάριους πωλήθηκε από τον ειδικευμένο ιαπωνικό οίκο μουσικών οργάνων Tarisio, σε έναν ανώνυμο αγοραστή. 

Το συγκεκριμένο βιολί, είχε κατασκευαστεί το 1721 και ονομάζεται «Lady Blunt» διότι ανήκε στη λαίδη Ανν Μπαντ, εγγονή του ποιητή λόρδου Μπάιρον ενώ σύμφωνα με εκτιμητές η κατάστασή του είναι σχεδόν ίδια με αυτή που βρισκόταν όταν έφυγε από τα χέρια του κατασκευαστή του, του γνωστού Αντόνιο Στραντιβάρι.