17 Νοεμβρίου 2011

Ακόμη και τα ωραία κάποτε τελειώνουν, ας τελειώσουν λοιπόν με αξιοπρέπεια.

Ξέρουμε ότι όλα όσα κάποτε άρχισαν, κάποτε τελειώνουν, πολλές φορές μάλιστα πριν την καθορισμένη ημερομηνία λήξης και χωρίς να έχει επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τότε είναι που το τέλος τρομάζει, δύσκολα γίνεται αποδεκτό. 

Όταν όμως τα πράγματα έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους, το δρόμο χωρίς επιστροφή, δεν έχουν θέση οι συνήθεις σπασμωδικές αντιδράσεις, οι μάταιες κινήσεις παραμονής και συνέχισης της υπάρχουσας κατάστασης, γιατί τότε το τέλος σου επιβάλλεται. Οπότε η αξιοπρεπής αποχώρηση πάει περίπατο. 

Κάτι τετοιο νομίζω ότι συνέβει τελευταία και στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου. Πως να εγκαταλείψει έτσι απότομα και άδοξα την κορυφαία πολιτική θέση, εκείνη του Πρωθυπουργού και ενδεχομένως και την αρχηγία ενός μεγάλου κόματος; Πως να δεχθεί ότι το όνομα «Παπανδρέου», που επι τρεις γενειές ήταν πρωταγωνιστής στον ελληνικό πολιτικό στίβο, θα περάσει στη ιστορία, όταν μάλιστα έχει γίνει παράδοση σε αυτό τον τόπο το όνομα να κυβερνά τη χώρα. 

Μπορεί ο κ. Παπανδρέου επί δύο χρόνια να αγωνίστηκε ειληκρινά με στόχο να αποτρέψει την χρεοκοπία της χώρας ή τουλάχιστον την ανεξέλεγκτη πτώχευση. Στο τέλος όμως της διετίας έκανε το μεγάλο, το μοιραίο λάθος, να εξαγγείλει στις 31.10.11 «δημοψήφισμα» για τη νέα δανειακή σύμβαση, που αναγκαστικά τροποποιήθηκε σε δημοψήφσμα για παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη και την Ευρωπαική Ένωση. Προσδοκούσε προφανώς την αυτονόητη θετική απάντηση του ελληνικού λαού, που θα την ερμήνευε ως έγκριση της πολιτικής του και ως εντολή για τη συνέχιση του έργου του, από αυτόν τον ίδιο. ΄Ετσι θεωρούσε οτι θα ξεπεράσει την τεράστια λαϊκή αντίδραση, αν όχι τόσο στις βασικές αρχές της πολιτικής που είχαν διαμορφώσει οι σοφοί της Ευρώπης, αλλά στο τρόπο με τον οποίο αυτός ο ίδιος την υλοποιούσε (πχ με τον καταμερισμό των βαρών σχεδόν μόνο στους μισθωτούς και συνταξιούχους), ως αρμόδιος διαχειριστής απο τη θέση του έλληνα Πρωθυπουργού. Το τέχνασμα όμως όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά επιδείνωσε την κατάσταση, προσθέτοντας στη μεγάλη οικονομική κρίση και την πολιτική κρίση. Αφού ο ίδιος είχε χάσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαου, κατώρθωνε τώρα να χάσει και την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Το γεγονός αυτό (και όχι μόνο) κατέστησε αναπότρεπτο το τέλος της πρωθυπουργίας του, ίσως και της πολιτικής του καριέρας. 

Δεν ήταν εύκολο να το αποδεχθεί. Να αποδεχθεί ότι όλα για αυτόν τελειώνουν. Αντίθετα προσπάθησε, γατζωμένος στην εξουσία, αρχικά να δικαιολογήσει την επιλογή του (για το δημοψήφισμα) και στη συνέχεια να ανατρέψει τις όποιες δυσμενείς επιπτώσεις, με σωρεία άλλων άστοχων κινήσεων. Και η αξιοπρέπεια; Αυτή μπορούσε να περιμένει.

Ας θυμηθούμε κάποιες απο τις άστοχες εκείνες ενεργειές του Γ. Παπανδρέου, με προφανή τον στόχο την παραμονή του στην εξουσία:
  • Την απαίτηση του να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή για να υποβάλλει στη συνέχεια την... παραίτησή του. Κάτι πρωτόγνωρο και τελείως αντιφατικό. Σε κάτι άλλο μάλλον υπολόγιζε. Ίσως για αυτό τη λέξη «παραίτηση» ποτέ δεν την ξεστόμησε. 
  • Τις διεργασίες, διαβουλεύσεις , παλινωδίες κλπ, που με δική του κυρίως ευθύνη ακολούθησαν, καθώς και την πολυήμερη καθυστέρηση στην αναζήτηση του επικεφαλής στη μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας, με τη συνεχή εναλλαγή των ονομάτων του επόμενου πρωθυπουργού. Ίσως ποτέ δεν θεώρησε ότι ουσιαστικά τις μέρες εκείνες υπήρχε κενό εξουσίας. Η χώρα πίστευε ότι είχε Πρωθυπουργό, τον ίδιο. Ακόμη και στη φράση «δεν είμαι κολημένος στην καρέκλα μου», που συχνά επαναλάβανε τελαυταία, μήπως και πείσει τον εαυτό του, με δυσκολία πρόφερε το «δεν».
  • Την δική του επιλογή του επικεφαλής στη μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας . Στο διάγγελμά του την ανέφερε ως επιλογή «ιδιαίτερα θεσμική» που ενισχύει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Διαδοχός του θα ήταν ο δικός του άνθρωπος, και ας ήταν εκείνος που του εισηγήθηκε την ολέθρια ιδέα του δημοψηφίσματος. Αλλά τι σημασία είχαν όλα αυτά, στην ουσία αυτός ο ίδιος θα συνέχιζε να κυβερνά, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ευτυχώς όμως στη θεσμική αυτή επιλογή του, αντέδρασαν οι πάντες και έτσι δεν του έκατσε. Του επέβαλαν τον γενικά αποδεκτό, το Λουκά Παπαδήμο.
  • Ακόμη, την εμφανισή του στη βουλή στις 15.11.11, κατά την διάρκεια των προγραματικών δηλωσεων της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου εμφανίστηκε αμετανόητος, προσπαθώντας για μια φορά ακόμη να δικαιολογήση την απόφασή του για το δημοψήφισμα. Σε κάποιες στιγμές μου φάνηκε ότι αγόρευε σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, σαν να εξακολουθούσε ο ίδιος να είναι πρωθυπουργός. 

Η ζωή όμως είναι αμείληκτη. Όλα, για τον Γ. Παπανδρέου, φαίνεται να τελείωσαν στις 11.11.11, όταν ο Λουκάς Παπαδήμος, αποδεκτός από τη μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων, ορκίστηκε ως ο 11ος πρωθυπουργός της νεώτερης Ελληνικής Δημοκρατίας (από την μεταπολίτευση και μετα). Πολλά 11 συνέπεσαν τη μέρα εκείνη, τυχαίο; ...

Η άτυχη επιλογή του Γ. Παπανδρέου στις 31.10.11 και ο κακός χειρισμός των προβλημάτων που προέκυψαν, ήταν δυστυχώς αρκετά για να επισκιάσουν τα δυο χρόνια της ειλικρινούς, πιστεύω, προσπάθειας που κατάβαλε για τη διάσωση της χώρας. Μπορεί δυό χρόνια πριν, κάτω από άλλες συνθύκες, να είχε λάβει την εντολή από το λαό να κυβερνήσει, με άλλο προγραμμα, για μια 4ετία. Όμως οι επιταγές των καιρών είναι πλέον διαφορετικές και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του έχει σοβαρά κλονιστή. Ας συγκεντρώσει λοιπόν τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας και συνηδητοποιώντας την νέα πραγματικότητα ας παραιτηθεί και από την ηγεσία του κόμματος. Νομίζω πως, αν δεν τολμήσει ο ίδιος να ανοίξει τη συζήτηση για την επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ, για τη νέα ηγεσία του κόματος, θα τον αναγκάσουν να το κάνει.

Γιατι, όπως λέει και το ... ανεκδοτάκι που άκουσα τις κρίσιμες εκείνες μέρες:
Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον στην 3η θέση.
Τα ποσοστά του έχουν πέσει κάτω από την Ανεργία,
κάτω και από το ΦΠΑ!!! 

afirimeno.com

1 σχόλιο:

  1. Καλά τα πρόβλεψες για τον ΓΑΠ. Από τότε πήρε την κάτω βόλτα και δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ποτέ! Αλλά αυτό είναι δικό του θέμα. Εμάς τι μας νοιάζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή