Τρεις φίλοι, ένας Σκοτσέζος, ένας Άγγλος και ένας Ιρλανδός έρχονται στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, με σκοπό να παρακολουθήσουν τους αγώνες στίβου, που ήδη έχουν ξεκινήσει. Όμως πουθενά δεν μπορούν να βρούν εισητήρια, έχουν όλα εξαντληθεί.
Είναι έξω από το στάδιο, στα αυτιά τους φτάνουν οι ζητωκραυγές του πλήθους, οι αγώνες είναι σε πλήρη εξέλιξη, θέλουν οπωσδήποτε να τους δουν και δεν μπορούν.
Ήταν σπουδαία έμπνευση, σκέφτεται ο Άγγλος. Θα κάνω και εγώ κάτι ανάλογο, μονολογεί. Χωρίς δισταγμό, με τα μάτια του να λάμπουν, αφαιρεί τα ρούχα του μένοντας μόνο με τα εσώρουχα, αρπάζει ένα στρογγυλό μεταλλικό καπάκι από ένα κάδο απορριμάτων που ήταν δίπλα στο συρματόπλεγμα και τρέχει προς στην είσοδο των αθλητών.
"Λίνκολν, είμαι δισκοβόλος, με περιμένουν για τον αγώνα" λέει με ύφος.
Η πόρτα ανοίγει και ο Άγγλος με το "δίσκο του" μπαίνει στο στάδιο.
"Σίγουρα τώρα μπορώ και εγώ", μουρμουρίζει ο Ιρλανδός, "τρεις μπορούν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι", έτσι λένε! Αφαιρεί τα ρούχα του μένοντας με το σώβρακο και τρέχει και αυτός προς τα συρματόπλεγμα, με την ελπίδα κάποια καλή ιδέα να του έρθει. Πάνω στη σύγχισή του παραπατάει, πέφτει πάνω στα αγκαθωτά σύρματα, χτυπάει στους πασσάλους, το σώμα του γεμίζει με πληγές και αίματα, ουρλίάζει από τον πόνο.
Τον ακούει ο θυρωρός, που τρέχει να δει τι συμβαίνει.
"Ποιος είσαι και τι κάνεις εκεί"; τον ρωτά.
Και ο Ιρλανδός:
"O'Leary, είμαι εδώ για την ...περίφραξη"!!!.
Είναι έξω από το στάδιο, στα αυτιά τους φτάνουν οι ζητωκραυγές του πλήθους, οι αγώνες είναι σε πλήρη εξέλιξη, θέλουν οπωσδήποτε να τους δουν και δεν μπορούν.
Η αγωνία τους κορυφώνεται, ακούγεται η μελωδία του εθνικού ύμνου κάποιας χώρας, όταν ξαφνικά ο Σκοτσέζος πετάγεται όρθιος και λέει:
"Λοιπόν, έχουμε φτάσει μέχρι εδώ κυρίες μου, εγώ είμαι Σκοτσέζος και δεν πρόκειται να ηττηθώ, έχω μια έμπνευση".
Τρέχει προς το πάρκινγκ των αυτοκινήτων, ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα που στηρίζεται σε ξύλινους πασσάλους. Ξεριζώνει ένα μακρύ πάσαλο, βγάζει τα ρούχα του μένοντας με το φανελάκι και το σώβρακο και κρατώντας τον πάσσαλο φτάνει στην είσοδο των αθλητών.
"McFaddon, αγωνιστής στο άλμα επί κοντό", τον ακούν με έκπληξη οι φίλοι του να λέει.
Η πόρτα ανοίγει και ο Σκοτσέζος με το "κοντάρι του" μπαίνει χαμογελώντας στο στάδιο.
"McFaddon, αγωνιστής στο άλμα επί κοντό", τον ακούν με έκπληξη οι φίλοι του να λέει.
Η πόρτα ανοίγει και ο Σκοτσέζος με το "κοντάρι του" μπαίνει χαμογελώντας στο στάδιο.
Ήταν σπουδαία έμπνευση, σκέφτεται ο Άγγλος. Θα κάνω και εγώ κάτι ανάλογο, μονολογεί. Χωρίς δισταγμό, με τα μάτια του να λάμπουν, αφαιρεί τα ρούχα του μένοντας μόνο με τα εσώρουχα, αρπάζει ένα στρογγυλό μεταλλικό καπάκι από ένα κάδο απορριμάτων που ήταν δίπλα στο συρματόπλεγμα και τρέχει προς στην είσοδο των αθλητών.
"Λίνκολν, είμαι δισκοβόλος, με περιμένουν για τον αγώνα" λέει με ύφος.
Η πόρτα ανοίγει και ο Άγγλος με το "δίσκο του" μπαίνει στο στάδιο.
"Σίγουρα τώρα μπορώ και εγώ", μουρμουρίζει ο Ιρλανδός, "τρεις μπορούν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι", έτσι λένε! Αφαιρεί τα ρούχα του μένοντας με το σώβρακο και τρέχει και αυτός προς τα συρματόπλεγμα, με την ελπίδα κάποια καλή ιδέα να του έρθει. Πάνω στη σύγχισή του παραπατάει, πέφτει πάνω στα αγκαθωτά σύρματα, χτυπάει στους πασσάλους, το σώμα του γεμίζει με πληγές και αίματα, ουρλίάζει από τον πόνο.
Τον ακούει ο θυρωρός, που τρέχει να δει τι συμβαίνει.
"Ποιος είσαι και τι κάνεις εκεί"; τον ρωτά.
Και ο Ιρλανδός:
"O'Leary, είμαι εδώ για την ...περίφραξη"!!!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου