Σε προχθεσινό άρθρο της, η εφημερίδα New York Times αναλύει τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Συγκεκριμένα συνοψίζει πως πέρα από το υπεράριθμο, καλοπληρωμένο και υπερπροστατευμενο προσωπικό του δημοσίου τομέα, λίγες ισχυρές οικογένειες στην Ελλάδα εμποδίζουν τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη, με πρακτικές δωροδοκίας και καρτελοποίησης.
Στην αρχή κάνει συγκεκριμένη αναφορά στο πρόσωπο του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, για τον οποίο αναφέρει την ξαφνική άνοδό του στον ελληνικό επιχειρηματικό χώρο, την κατάχρηση κεφαλαίων της τράπεζάς του και τον νόμο που πέρασε σιωπηλά η Ελληνική κυβέρνηση για να μην μπει στη φυλακή, για να καταλήξει στην εμφάνιση του ονόματός του στη λίστα Λαγκάρντ.
Μάλιστα κάνει ειδική αναφορά στους δύο προηγούμενους υπουργούς οικονομικών (κκ. Βενιζέλο και Παπακωνσταντίνου), οι οποιοι θεωρεί ότι έκρυψαν "κάτω από το χαλί" τα στοιχεία της λίστα Λαγκάρντ που θα εξέθετε τέτοια ηχηρά ονόματα. Μεγαλοεπιχειρηματίες σε κλάδους όπως ο τραπεζικός, η ναυτιλία και ο κατασκευαστικός, ευνοούνται πάντα από τα media και την πολιτική τάξη, με νομοθεσίες σχεδιασμένες αποκλειστικά στα μέτρα τους.
Πολλές φορές μάλιστα οι σχέσεις πολιτικών-επιχειρηματιών είναι βαθύτερες, όπως στην περίπτωση της τράπεζας του κ. Λαυρεντιάδη (Proton): Στη διοίκηση της Τράπεζας Omega, η απορρόφηση της οποίας σηματοδότησε την ταχύτατη άνοδο της Proton, συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο πεθερός του κ. Βενιζέλου και ο αδερφός του κ. Παπανδρέου. Κατά τη θητεία τους οι κκ. Βενιζέλος και Παπανδρέου ενέκριναν τη διάσωση (κόστους 130 εκ. ευρώ) της Proton και το γενικό λογιστήριο του κράτους την έκρινε παράνομη. Οι απάντησή τους δεν ήταν άλλη, από το να καταρτίσουν έναν νόμο ο οποίος παρείχε στον υπουργό οικονομικών (τότε ο κ. Βενιζέλος) τη δύναμη να χρησιμοποιούν δημόσιο χρήμα για διάσωση τραπεζών, ανεξάρτητα από τη γνωμοδότηση του γενικού λογιστηρίου κ.α. Νομικοί κύκλοι επισημαίνουν πως τέτοιες πρακτικές, όπου το κράτος νομοθετεί για να αποσιωπεί τις αντιδράσεις, είναι σύνηθες φαινόμενο στη χώρα μας.
Το συμπέρασμα είναι πως ο προστατευτισμός των ισχυρών οικογενειών βλάπτει πολύ περισσότερο τελικά την οικονομία από τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων και παρά το γεγονός ότι επιτέλους οδηγούνται κάποιοι στη δικαιοσύνη, τα κατεστημένα συμφέροντα κάθε άλλο παρά έχουν ηττηθεί σήμερα.
Αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να κατατάσσεται και επίσημα ως η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, πίσω ακόμη και από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Η κρίση αντί να εξυγιάνει, έχει οδηγήσει την Ελλάδα να χάσει ακόμη 14 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη στη διαφθορά.
ΠΗΓΗ: New York Times
Στην αρχή κάνει συγκεκριμένη αναφορά στο πρόσωπο του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, για τον οποίο αναφέρει την ξαφνική άνοδό του στον ελληνικό επιχειρηματικό χώρο, την κατάχρηση κεφαλαίων της τράπεζάς του και τον νόμο που πέρασε σιωπηλά η Ελληνική κυβέρνηση για να μην μπει στη φυλακή, για να καταλήξει στην εμφάνιση του ονόματός του στη λίστα Λαγκάρντ.
Μάλιστα κάνει ειδική αναφορά στους δύο προηγούμενους υπουργούς οικονομικών (κκ. Βενιζέλο και Παπακωνσταντίνου), οι οποιοι θεωρεί ότι έκρυψαν "κάτω από το χαλί" τα στοιχεία της λίστα Λαγκάρντ που θα εξέθετε τέτοια ηχηρά ονόματα. Μεγαλοεπιχειρηματίες σε κλάδους όπως ο τραπεζικός, η ναυτιλία και ο κατασκευαστικός, ευνοούνται πάντα από τα media και την πολιτική τάξη, με νομοθεσίες σχεδιασμένες αποκλειστικά στα μέτρα τους.
Πολλές φορές μάλιστα οι σχέσεις πολιτικών-επιχειρηματιών είναι βαθύτερες, όπως στην περίπτωση της τράπεζας του κ. Λαυρεντιάδη (Proton): Στη διοίκηση της Τράπεζας Omega, η απορρόφηση της οποίας σηματοδότησε την ταχύτατη άνοδο της Proton, συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο πεθερός του κ. Βενιζέλου και ο αδερφός του κ. Παπανδρέου. Κατά τη θητεία τους οι κκ. Βενιζέλος και Παπανδρέου ενέκριναν τη διάσωση (κόστους 130 εκ. ευρώ) της Proton και το γενικό λογιστήριο του κράτους την έκρινε παράνομη. Οι απάντησή τους δεν ήταν άλλη, από το να καταρτίσουν έναν νόμο ο οποίος παρείχε στον υπουργό οικονομικών (τότε ο κ. Βενιζέλος) τη δύναμη να χρησιμοποιούν δημόσιο χρήμα για διάσωση τραπεζών, ανεξάρτητα από τη γνωμοδότηση του γενικού λογιστηρίου κ.α. Νομικοί κύκλοι επισημαίνουν πως τέτοιες πρακτικές, όπου το κράτος νομοθετεί για να αποσιωπεί τις αντιδράσεις, είναι σύνηθες φαινόμενο στη χώρα μας.
Το συμπέρασμα είναι πως ο προστατευτισμός των ισχυρών οικογενειών βλάπτει πολύ περισσότερο τελικά την οικονομία από τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων και παρά το γεγονός ότι επιτέλους οδηγούνται κάποιοι στη δικαιοσύνη, τα κατεστημένα συμφέροντα κάθε άλλο παρά έχουν ηττηθεί σήμερα.
Αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να κατατάσσεται και επίσημα ως η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης, πίσω ακόμη και από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Η κρίση αντί να εξυγιάνει, έχει οδηγήσει την Ελλάδα να χάσει ακόμη 14 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη στη διαφθορά.
ΠΗΓΗ: New York Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου