Κύπρος: Η ιδεολογία της όποιας λύσης

Μετά μια σύντομη αναφορά στα τελευταία γεγονότα, από τον Κώστα Βενιζέλο, στη χώρα της ισοπέδωσης, της υπερβολής, της λαμογιάς και της διαπλοκής (όπως ο ίδιος κάπως ... ισοπεδωτικά και υπερβολικά χαρακτηρίζει την Κύπρο), φτάνει στις νέες πρωτοβουλίες για το "Κυπριακό" ανησυχώντας για την αφέλεια όταν αυτή αναδεικνύεται σε στρατηγική και εκφράζοντας την άποψη πως "η ιδεολογία της όποιας λύσης, είναι όμηρος ενός φοβικού συνδρόμου, που υποτάσσει πλεονεκτήματα και δικαιώματα στις στρατηγικές των ισχυρότερων".

Ας δούμε όμως το ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Βενιζέλου, όπως δημοσιεύτηκε στον "Φιλελεύθερο". 

Η ιδεολογία της όποιας λύσης.

ΖΟΥΜΕ στη χώρα της ισοπέδωσης και της υπερβολής. Στη χώρα, την οποία ισοπεδώνουν και πανηγυρίζει, που αναζητεί πάντα επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τις ήττες της. Στη χώρα, που οι πολίτες θεωρούσαν πως ήταν περίπου «κεκτημένο» και φυσιολογικό φαινόμενο η λαμογιά και η διαπλοκή. Γι' αυτό και φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση, η οποία θα διαιωνίζεται και θα μεγαλώνει όσο αυτή η προσέγγιση αποτελεί ιδεολογία, τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. 

Τον περασμένο Μάρτιο πέρασε πάνω από τη χώρα ένας οδοστρωτήρας. Σε δυο συνόδους του Γιούρογκρουπ ισοπεδώθηκε το τραπεζικό σύστημα, μπήκαν στους λογαριασμούς των ανθρώπων και έκλεψαν τις καταθέσεις τους, καταστράφηκε η οικονομία. Η συμφωνία του πρώτου Γιούρογκρουπ δεν υποστηρίχθηκε ούτε καν από την κυβέρνηση που την αποδέχθηκε. Εκ των υστέρων, πωλούν εξυπνάδα προβάλλοντας το… επιχείρημα ότι «εάν δεχόμαστε την πρώτη απόφαση, δεν θα έκλεινε η τράπεζα, θα είμαστε καλύτερα…». Την τράπεζα που κρατούσε ο διοικητής στον αναπνευστήρα λόγω εκλογών, δεν θα την έκλειναν… Η κλεψιά από τους καταθέτες θα ήταν λάιτ και ως εκ τούτου πιο… ορθολογιστική. 

Η ιστορία με τα συγκοινωνούντα ταμεία ήταν γνωστή. Το ημικρατικό ταμείο, διοχετεύει χρήμα στο κόμμα, στην ποδοσφαιρική ομάδα του κόμματος και στις τσέπες των μεσολαβητών. Όλα «για το κόμμα», με μια μικρή ουρά: Για τη λιμουζίνα, το εξοχικό, την καλοπέραση του αγγελιαφόρου. Και εθεωρείτο περίπου τούτο και μαγκιά και στους αδαείς παρουσιαζόταν ως «κομματικός πατριωτισμός». Οι πολίτες να φανατίζονται, να δέρνονται κι αυτοί να τα ματσώνουν. Η λαμογιά δεν είχε όρια. Οι μίζες περισσότερες από το κόστος του έργου. Οι διαδρομές της μίζας γνωστές και οι πρωταγωνιστές αρκετά απρόσεκτοι. Η αλαζονεία της εξουσίας δημιουργεί άλλα αντανακλαστικά… 

Σε όλα αυτά προκύπτει και το Κυπριακό. Οι ίδιοι που θεωρούν επιτυχία το πρώτο Γιούρογκρουπ, που θεωρούν διέξοδο το Μνημόνιο και την Τρόικα, είναι -όλως τυχαίως- οι ίδιοι που θεωρούν επιτυχία τις «νέες πρωτοβουλίες». Είναι οι ίδιοι που κλαψούριζαν για την «τελευταία ευκαιρία» το 2004. Οι οπαδοί της όποιας λύσης είναι και θυμωμένοι καθώς εκφράζονται επιφυλάξεις και υπάρχουν αντιδράσεις στην περιβόητη συμφωνία Ελλάδος και Τουρκίας, να μεταβαίνουν για επαφές ο Ε/κ διαπραγματευτής στην Άγκυρα και ο Τ/κ στην Αθήνα. Η λογική υποστηρίζει πως αυτό οδηγεί σε τετραμερή διάσκεψη. Η άλλη «λογική», όμως, αυτή της όποιας λύσης, θεωρεί πως θα εγκαινιάσει διάλογο με την Τουρκία για να φύγουν τα στρατεύματα, να δώσουν την Αμμόχωστο κ.λπ. Όταν η αφέλεια αναδεικνύεται σε στρατηγική, πρέπει να ανησυχούμε. Και δεν πρόκειται να καταστούμε αιχμάλωτοι των επιδερμικών προσεγγίσεων πως «κινδυνολογούν» όσοι διαφωνούν ή κυνηγιούνται από «φοβικά σύνδρομα». Η ιδεολογία της όποιας λύσης, είναι όμηρος ενός φοβικού συνδρόμου, που υποτάσσει πλεονεκτήματα και δικαιώματα στις στρατηγικές των ισχυρότερων.

Κώστας Βενιζέλος

_______________________ 

Δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 28.09.2013
- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-k-venizelos/103/164108/i-ideologia-tis-opoias-lysis#sthash.4lzJZ1aM.dpuf