Στον κίνδυνο του φασισμού στη χώρα μας, που εκτός από τις τόσες άλλες καταστροφικές επιπτώσεις, μπορεί να θέσει την Ελλάδα εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας, αναφέρεται ο Θανάσης Μαυρίδης σε άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στο capital.gr. Το αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια:
Κάποτε στην Ελλάδα
Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής τρομάζει τους Ευρωπαίους. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που έχουμε πάρει διαζύγιο με την Ιστορία, εκείνοι που μάζευαν βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, έχουν μία τελείως διαφορετική αντίληψη για τον κίνδυνο του φασισμού. Οι Έλληνες δολοφονούμε την Δημοκρατία στην χώρα που έχει γεννηθεί. Η τάση μας προς την αυτοκαταστροφή δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια.
Εδώ και πέντε χρόνια ακούμε τα πιο απίθανα πράγματα στην Ελλάδα. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν χαϊδέψει αφτιά και οι δυνάμεις που στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έχουν υιοθετήσει πλήρως τις προτεσταντικές υστερίες της βόρειας Ευρώπης. Την ώρα που έπρεπε να ανοικοδομούμε την πατρίδα μας χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε άκαιρες και ανιστόρητες αντιπαραθέσεις. Αυτές οι αντιπαραθέσεις, όμως, προκάλεσαν την έξαρση του λαϊκισμού, η οποία, σε συνδυασμό με την φτώχεια έδωσε τροφή σε ακραίες μορφές πολιτικής έκφρασης όπως η Χρυσή Αυγή.
Ακόμη και χτες έβλεπε κανείς μηνύματα στο διαδίκτυο που αμφισβητούσαν την σημασία της πολιτικής δολοφονίας και προσπαθούσαν να βρουν σωσίβιο στα οδυνηρά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.
Η Ευρώπη αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα με έναν εχθρικό τρόπο. Σαν να μας έχει οδηγήσει αυτή στην κρίση. Προσέξτε! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν λάθη και μάλιστα μεγάλα σε όλη αυτή την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας. Λάθη έγιναν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η κατάσταση ήταν πρωτοφανής από την πρώτη στιγμή. Η χώρα όφειλε πολλαπλάσια από όσα οδήγησαν πρόσφατα την Αργεντινή και την Ρωσία στην χρεοκοπία.
Όλα αυτά όμως έχουν μεγάλη απόσταση από το να συζητάμε για ένα μέλλον που η Ελλάδα θα είναι εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Πιστεύει, κανείς στα αλήθεια ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ανεχτεί ένα κόμμα με νεοναζιστική αντίληψη να απειλεί τις αξίες της; Οι δικές μας πληροφορίες λένε πως όχι.
Πολλοί ρωτάνε για το ποιες είναι οι περιπτώσεις του ατυχήματος που πυκνά - συχνά αναφέρει η στήλη. Τρεις είναι αυτές! Η πρώτη η πιθανότητα να κερδίσουν μεγάλα ποσοστά οι ευρωσκεπτικιστές στις εκλογές στην Γερμανία. Τότε η πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ θα προέρχονται από το εσωτερικό της Γερμανίας και γι΄ αυτό θα είναι ιδιαίτερα ισχυρές. Η δεύτερη είναι να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να απειλήσει την Ευρώπη για να πάρει δήθεν "περισσότερα". Η πιο σοβαρή περίπτωση, όμως, είναι εκείνη της γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το διαχειριστεί πολιτικά η Ευρώπη και έτσι θα προτιμήσει να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Σαν να κόβει κανείς το σχοινί που τραβά την βάρκα από το μεγάλο πλοίο. Κι όποιος αντέξει...
Κάποτε στην Ελλάδα
Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής τρομάζει τους Ευρωπαίους. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που έχουμε πάρει διαζύγιο με την Ιστορία, εκείνοι που μάζευαν βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, έχουν μία τελείως διαφορετική αντίληψη για τον κίνδυνο του φασισμού. Οι Έλληνες δολοφονούμε την Δημοκρατία στην χώρα που έχει γεννηθεί. Η τάση μας προς την αυτοκαταστροφή δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια.
Εδώ και πέντε χρόνια ακούμε τα πιο απίθανα πράγματα στην Ελλάδα. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν χαϊδέψει αφτιά και οι δυνάμεις που στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έχουν υιοθετήσει πλήρως τις προτεσταντικές υστερίες της βόρειας Ευρώπης. Την ώρα που έπρεπε να ανοικοδομούμε την πατρίδα μας χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε άκαιρες και ανιστόρητες αντιπαραθέσεις. Αυτές οι αντιπαραθέσεις, όμως, προκάλεσαν την έξαρση του λαϊκισμού, η οποία, σε συνδυασμό με την φτώχεια έδωσε τροφή σε ακραίες μορφές πολιτικής έκφρασης όπως η Χρυσή Αυγή.
Ακόμη και χτες έβλεπε κανείς μηνύματα στο διαδίκτυο που αμφισβητούσαν την σημασία της πολιτικής δολοφονίας και προσπαθούσαν να βρουν σωσίβιο στα οδυνηρά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.
Η Ευρώπη αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα με έναν εχθρικό τρόπο. Σαν να μας έχει οδηγήσει αυτή στην κρίση. Προσέξτε! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν λάθη και μάλιστα μεγάλα σε όλη αυτή την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας. Λάθη έγιναν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η κατάσταση ήταν πρωτοφανής από την πρώτη στιγμή. Η χώρα όφειλε πολλαπλάσια από όσα οδήγησαν πρόσφατα την Αργεντινή και την Ρωσία στην χρεοκοπία.
Όλα αυτά όμως έχουν μεγάλη απόσταση από το να συζητάμε για ένα μέλλον που η Ελλάδα θα είναι εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Πιστεύει, κανείς στα αλήθεια ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ανεχτεί ένα κόμμα με νεοναζιστική αντίληψη να απειλεί τις αξίες της; Οι δικές μας πληροφορίες λένε πως όχι.
Πολλοί ρωτάνε για το ποιες είναι οι περιπτώσεις του ατυχήματος που πυκνά - συχνά αναφέρει η στήλη. Τρεις είναι αυτές! Η πρώτη η πιθανότητα να κερδίσουν μεγάλα ποσοστά οι ευρωσκεπτικιστές στις εκλογές στην Γερμανία. Τότε η πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ θα προέρχονται από το εσωτερικό της Γερμανίας και γι΄ αυτό θα είναι ιδιαίτερα ισχυρές. Η δεύτερη είναι να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να απειλήσει την Ευρώπη για να πάρει δήθεν "περισσότερα". Η πιο σοβαρή περίπτωση, όμως, είναι εκείνη της γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το διαχειριστεί πολιτικά η Ευρώπη και έτσι θα προτιμήσει να κόψει τον γόρδιο δεσμό. Σαν να κόβει κανείς το σχοινί που τραβά την βάρκα από το μεγάλο πλοίο. Κι όποιος αντέξει...
Του Σπύρου Σεραφείμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο κυλούν οι ημέρες, πάνω από την Ελλάδα εξαπλώνεται μια νέου τύπου πανώλη που διαρκώς κλιμακώνεται και συνοψίζεται σε μια λέξη: «Αντιτσιπρίτιδα»…
Η εν λόγω ασθένεια πλήττει όλο και περισσότερους, καθημερινά εμφανίζονται πολλοί να «νοσούν» από την εν λόγω «μάστιγα», οι οποίοι φυσικά και δεν μπορούν να καταχωριστούν στους όψιμους υπερασπιστές του Αλέξη Τσίπρα – μην εξηγώ τα αυτονόητα.
Εννοείται ότι δεν ανήκω στους σωματοφύλακες-υποστηρικτές του, άλλωστε όποτε διαφωνώ εκδηλώνω τις ενστάσεις μου απέναντί του.
Απλώς, τώρα, δεν μπορώ να μην καταγράψω ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, το οποίο με κοινωνικούς-ανθρώπινους όρους μπορεί να θεωρείται και ως άδικο. Όχι, όμως, όταν ομιλούμε με πολιτική γλώσσα. Εκεί, όλα επιτρέπονται, όπως άλλωστε στον έρωτα και στον πόλεμο, σωστά;
Η νέα «λαίλαπα», λοιπόν, ο νέος «ιός» που διοχετεύει παντού «μικρόβια» που στερούνται επιχειρημάτων -και σίγουρα λογικής- είναι η «αντιτσιπρίτιδα». Για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, φταίει ο Τσίπρας. Ό,τι κάνει ο Τσίπρας, είναι λάθος. Από το πουκάμισο που θα φορέσει, μέχρι αυτά που είπε -ή δεν είπε- στη ΔΕΘ.
Έχει ήλιο και ζεσταινόμαστε; Ο Αλέξης φταίει. Αρχίζει και κάνει κρύο τα πρωινά και ψάχνεις το σεντόνι με κλειστά τα μάτια; Ο Τσίπρας είναι υπεύθυνος. Δε σου πέτυχε το κυριακάτικο σουφλέ; Μη με ρωτήσεις που οφείλεται, ξέρεις.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι αυτή η πολιτική μπεσαμέλ, που χρησιμοποιούν άκριτα πάρα πολλοί, έχει από καιρό «κόψει», αφού -πολύ απλά- στερείται δύο πολύ βασικών συστατικών: πολιτικών επιχειρημάτων. Το πολιτικό φαγητό που σερβίρεται, λοιπόν, δεν έχει ομοιογένεια, είναι «τουρλού», όλα μέσα, δίχως γεύση, η πολιτική κουζίνα γέμισε καπνούς, το «φαγητό» κάηκε.
Η εκφυόμενη πολιτική προκατάληψη -που έχει εγκύψει, εσχάτως, στις περισσότερες συζητήσεις γύρω μας- εκφέρεται, πλέον, με έναν λόγο που δε στερείται μόνο επιχειρημάτων, αλλά εκδηλώνεται και με ένα άσβεστο μίσος για το πολιτικό πρόσωπο του Τσίπρα -κάποιες φορές και για τον ιδιωτικό του βίο- χωρίς, τις περισσότερες φορές, να υπάρχει καν αφορμή. Είσαι σε ένα γεύμα γνωστών, φίλων, γειτόνων κλπ, συζητάτε, για παράδειγμα, για το πετρέλαιο. Ξεκινάει, λοιπόν, κάποιος υβρίζοντας τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καν να κολλάει οτιδήποτε από αυτά που λέει, στην κουβέντα, εμφανίζοντας έναν πολιτικό αυτισμό. Δε γίνεται, αδερφέ μου, να μιλάμε για το πείραμα του Cern και να ξεκινάς να λες «ο Τσίπρας, όμως…» ή «ναι, μωρέ, είδαμε και τον Αλέξη» όταν μιλάς π.χ. για τις μπανάνες. Δεν μπορεί να λες τα προβλήματα που έχεις στη διαβίωσή σου και να σου απαντά ο άλλος, χωρίς περιστροφή, «ναι, εντάξει, θα έρθει ο Αλέξης να μας σώσει χαχαχα». Και αν κάνεις το λάθος και, ειλικρινά αθώα, ρωτήσεις «και πώς το ξέρεις ότι δε θα το κάνει, τελικά;», αυτομάτως γίνεσαι ο εχθρός του συνομιλητή σου, «είσαι ψηφοφόρος του κόμματος», εκείνος που «δεν ξέρεις, καημένε μου, τι σε περιμένει, αν αναλάβει ο Τσίπρας».
Να το σταματήσω με τα παραδείγματα, έχεις καταλάβει, τα βλέπεις κι εσύ φαντάζομαι. Απλώς, θεωρώ πως πρέπει οι χτυπημένοι από τη νόσο «αντιτσιπρίτιδα» να σκεφτούν μήπως, εν τέλει, όλη αυτή η μανία που έχουν και εκδηλώνουν προς το πρόσωπό του, στρέψει τους υπόλοιπους, από αντίδραση, προς τον Αλέξη και το κόμμα του – άρα οι «αντιτσιπρικοί» ίσως συναντηθούν με το «κακό» από εκεί που δεν το περιμένουν.
Μπορεί να διαφωνείς με όλα όσα κάνει ο Τσίπρας -αφορμές σοβαρές πάντα υπάρχουν- μπορείς να στηλιτεύεις τις όποιες κινήσεις του, αλλά να το κάνεις, πρώτον, με συγκεκριμένες αιτιάσεις και, δεύτερον, όταν υπάρχει σχετική συζήτηση, όχι επί άσχετων θεμάτων. Δεν μπορούμε να συζητάμε, ρε φίλε, για κεραμικές εστίες και να μου λες για τον Αλέξη και ότι δεν μπορεί να κάνει πυρόλυση – έλεος.
Να γνωρίζεις, επίσης, πως το φάρμακο για την «αντιτσιπρίτιδα» είναι μόνο η πολιτική λογική. Και κανένα φαρμακείο δεν την πουλά.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr (15.09.2013)/ Ο Σπύρος Σεραφείμ είναι δημοσιογράφος.
Ενδιαφέρον το άρθρο του Σπύρου Σεραφείμ (και σε ευχαριστώ που μου το έστειλες). Πράγματι "Για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν φταίει ο Τσίπρας" άλλοι έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι. Όμως ο Τσίπρας είναι ο επίδοξος αυριανός κυβερνήτης του τόπου, κάτι που είναι πολύ πιθανό να γίνει. Έτσι είναι νομίζω λογικό να ασκείται κριτική στο πρόσωπό του, στον πολιτικό του λόγο, στις θέσεις του κόμματός του. Εννοείται ότι η κριτική αυτή πρέπει να είναι τεκμηριωμένη και όχι κουβέντες καφενείου όπως μας αρέσει και όπως συνηθίζεται. Αυτά.
Διαγραφή