Οι τράπεζες εμποδίζουν και ζημιώνουν την οικονομία αντί να τη βοηθούν. Κάθε δάνειο είναι χρέος. Όταν μάλιστα δεν προσανατολίζεται σε παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων, τότε τα προβλήματα διογκώνονται. Η συρρίκνωση του τραπεζικού κλάδου δεν είναι πλέον επιλογή. Αυτά, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ο Dirk Bezemer* σε άρθρο του στους Financial Times, που δημοσίευσε χθες το "euro2day".
Ένα απόσπασμα από το άρθρο, για προβληματισμό, στη συνέχεια:
Πολλές δυτικές οικονομίες έχουν παράλληλα μεγάλους χρηματοοικονομικούς κλάδους και υπερβολικό λόγο ιδιωτικού χρέους προς ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Κάθε δάνειο είναι χρέος, κατά συνέπεια η ύπαρξη ενός μεγάλου χρηματοοικονομικού κλάδου συνεπάγεται και υψηλά επίπεδα χρέους. Για παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα δάνεια από βρετανικές τράπεζες προς τις βρετανικές υπηρεσίες και τα νοικοκυριά ήταν χαμηλότερα από το ένα τέταρτο του ΑΕΠ. Σήμερα βρίσκονται στο 130%. Εάν προστεθεί σε αυτό και ο μη τραπεζικός δανεισμός, τότε το συνολικό ιδιωτικό χρέος βρίσκεται σε επίπεδα υπερδιπλάσια του βρετανικού ΑΕΠ.
Το χρέος δεν είναι καθ' όλα αρνητικό. Ο δανεισμός είναι θετικός για την ανάπτυξη εάν τα δάνεια χρησιμοποιούνται παραγωγικά, έτσι ώστε μαζί με την αύξηση του χρέους να αυξάνεται και το ΑΕΠ. Αυτό είναι χρηματοοικονομικά βιώσιμο.
Τα προβλήματα προκύπτουν όταν το χρέος αυξάνεται με ρυθμό μεγαλύτερο από την ανάπτυξη του ΑΕΠ. Αυτό είθισται να συμβαίνει με τον δανεισμό για ακίνητη περιουσία και άλλες αγορές αξιών, αντί για την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών. Στη Βρετανία, ο συγκριτικός όγκος ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και του δανεισμού για ακίνητα και σε χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις τριπλασιάστηκε στο 98% του ΑΕΠ, από 33% το 1990. Ο δανεισμός σε επιχειρήσεις εκτός χρηματοοικονομικού κλάδου βρισκόταν το 1990 στο 25% του ΑΕΠ - όσο είναι και τώρα.
Τα οικονομικά εγχειρίδια παρουσιάζουν τον τραπεζικό δανεισμό ως το λιπαντικό της οικονομίας. Η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Οι βρετανικές τράπεζες δανείζουν τέσσερις φορές περισσότερα στη στεγαστική και στη χρηματοοικονομική αγορά από ό,τι σε άλλες βρετανικές επιχειρήσεις. Η κατάσταση δεν διαφέρει σε άλλες οικονομίες με υπερβολικά μεγάλο τραπεζικό τομέα, όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ολλανδία, η Σουηδία και το Λουξεμβούργο.
Το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζικού δανεισμού στις μέρες μας δεν δημιουργεί προστιθέμενη αξία, αλλά αστάθεια και βάρος χρέους. Είναι απλώς υπερβολικός και δεν στηρίζει την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών. Η έρευνα δείχνει ότι χώρες με μεγαλύτερους χρηματοοικονομικούς κλάδους έχουν λιγότερες επενδύσεις και καινοτομίες, μεγαλύτερη αστάθεια και χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης. Ας το συνειδητοποιήσουμε: οι τράπεζες εμποδίζουν και ζημιώνουν την οικονομία, αντί να τη βοηθούν. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί τώρα συρρίκνωσή του....
Πηγή και ολόκληρο το άρθρο στο: http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1151545/h-yperanaptyxh-ton-trapezon-einai-to-provlhma.html
Ένα απόσπασμα από το άρθρο, για προβληματισμό, στη συνέχεια:
Πολλές δυτικές οικονομίες έχουν παράλληλα μεγάλους χρηματοοικονομικούς κλάδους και υπερβολικό λόγο ιδιωτικού χρέους προς ΑΕΠ. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Κάθε δάνειο είναι χρέος, κατά συνέπεια η ύπαρξη ενός μεγάλου χρηματοοικονομικού κλάδου συνεπάγεται και υψηλά επίπεδα χρέους. Για παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα δάνεια από βρετανικές τράπεζες προς τις βρετανικές υπηρεσίες και τα νοικοκυριά ήταν χαμηλότερα από το ένα τέταρτο του ΑΕΠ. Σήμερα βρίσκονται στο 130%. Εάν προστεθεί σε αυτό και ο μη τραπεζικός δανεισμός, τότε το συνολικό ιδιωτικό χρέος βρίσκεται σε επίπεδα υπερδιπλάσια του βρετανικού ΑΕΠ.
Το χρέος δεν είναι καθ' όλα αρνητικό. Ο δανεισμός είναι θετικός για την ανάπτυξη εάν τα δάνεια χρησιμοποιούνται παραγωγικά, έτσι ώστε μαζί με την αύξηση του χρέους να αυξάνεται και το ΑΕΠ. Αυτό είναι χρηματοοικονομικά βιώσιμο.
Τα προβλήματα προκύπτουν όταν το χρέος αυξάνεται με ρυθμό μεγαλύτερο από την ανάπτυξη του ΑΕΠ. Αυτό είθισται να συμβαίνει με τον δανεισμό για ακίνητη περιουσία και άλλες αγορές αξιών, αντί για την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών. Στη Βρετανία, ο συγκριτικός όγκος ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και του δανεισμού για ακίνητα και σε χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις τριπλασιάστηκε στο 98% του ΑΕΠ, από 33% το 1990. Ο δανεισμός σε επιχειρήσεις εκτός χρηματοοικονομικού κλάδου βρισκόταν το 1990 στο 25% του ΑΕΠ - όσο είναι και τώρα.
Τα οικονομικά εγχειρίδια παρουσιάζουν τον τραπεζικό δανεισμό ως το λιπαντικό της οικονομίας. Η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Οι βρετανικές τράπεζες δανείζουν τέσσερις φορές περισσότερα στη στεγαστική και στη χρηματοοικονομική αγορά από ό,τι σε άλλες βρετανικές επιχειρήσεις. Η κατάσταση δεν διαφέρει σε άλλες οικονομίες με υπερβολικά μεγάλο τραπεζικό τομέα, όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ολλανδία, η Σουηδία και το Λουξεμβούργο.
Το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζικού δανεισμού στις μέρες μας δεν δημιουργεί προστιθέμενη αξία, αλλά αστάθεια και βάρος χρέους. Είναι απλώς υπερβολικός και δεν στηρίζει την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών. Η έρευνα δείχνει ότι χώρες με μεγαλύτερους χρηματοοικονομικούς κλάδους έχουν λιγότερες επενδύσεις και καινοτομίες, μεγαλύτερη αστάθεια και χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης. Ας το συνειδητοποιήσουμε: οι τράπεζες εμποδίζουν και ζημιώνουν την οικονομία, αντί να τη βοηθούν. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί τώρα συρρίκνωσή του....
Και συνεχίζοντας ο αρθρογράφος, αφού μεταξύ άλλων αναφέρει ότι η λύση είναι "να μειωθεί το μέγεθος τόσο των χρεών όσο και των τραπεζών, αναγκαστικά τα δύο κινούνται στην ίδια κατεύθυνση", καταλήγει:
Το ερώτημα τώρα είναι πότε - όχι εάν - θα μειώσουμε τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ: είτε μετά από πολυετή αποπληθωρισμό χρέους με ταυτόχρονη αναιμική ανάπτυξη και υψηλή ανεργία, είτε με μία ελεγχόμενη συρρίκνωση του χρηματοοικονομικού κλάδου συγκριτικά με την οικονομία.
*Ο Dirk Bezemer είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τoυ Groningen.
Πηγή και ολόκληρο το άρθρο στο: http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1151545/h-yperanaptyxh-ton-trapezon-einai-to-provlhma.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου