.jpg)
Όπως έγινε τότε, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης*, όταν η οικονομική κρίση με το δυσβάσταχτο πολεμικό χρέος, τον καλπάζοντα πληθωρισμό, την ανεργία και την πείνα, οδήγησαν το λαό σε ακραίες πολιτικές επιλογές, με κατάληξη την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Και τότε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έγινε παρελθόν.
Όσο το ερώτημα παραμένει, οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες. Χθες στον ελληνικό τύπο δημοσιεύτηκε ένα ακόμη άρθρο, του Αριστείδη Χατζή, Αναπληρωτή Καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στους Financial Times, για το πως "η Ελλάδα μεταμορφώνεται αργά αλλά σταθερά στην επόμενη Δημοκρατία της Βαϊμάρης".
Το άρθρο του Αριστείδη Χατζή στη συνέχεια:
"Από τις εκλογές του 2012, στην Ελλάδα "βούιζε" η ηχώ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι η σύνθεση της ελληνικής Βουλής είναι η χειρότερη στη σύγχρονη ιστορία.
_______________
Η ελληνική βουλή περιείχε πλέον το πλήρες φάσμα των ιδεολογιών: Νεοναζί, σταλινικοί και μαοϊκοί μαζί με ριζοσπαστικούς αριστερούς και λαϊκιστές δεξιούς, ενώ δεν ήταν λίγοι οι υπερασπιστές των παρανοϊκών θεωριών συνωμοσίας.
Παρ' όλα αυτά, για περισσότερο από ένα χρόνο, η κατάσταση φαινόταν επιφανειακά υποφερτή. Η Ελλάδα έχει μια ισχυρή κυβέρνηση συνασπισμού, προσπαθεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, να μειώσει τις δαπάνες της κυβέρνησης και να αποκαταστήσει την οικονομία.
Αλλά για τους περισσότερους παρατηρητές οι αποτυχίες υπερβαίνουν τις επιτυχίες.
Πρώτον, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έχουν αποτύχει ή ποτέ πραγματικά δεν προωθήθηκαν. Οι λίγες μεταρρυθμίσεις που ήταν επιτυχείς αποδείχθηκαν εύθραυστες.
Τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης φοβούνται το πολιτικό κόστος και φαίνονται απρόθυμα να συγκρουστούν με κατεστημένα συμφέροντα.
Την ίδια ώρα, πολλές κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις καταλαμβάνονται από ανεπαρκή στελέχη των κομμάτων.
Πρώτον, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έχουν αποτύχει ή ποτέ πραγματικά δεν προωθήθηκαν. Οι λίγες μεταρρυθμίσεις που ήταν επιτυχείς αποδείχθηκαν εύθραυστες.
Τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης φοβούνται το πολιτικό κόστος και φαίνονται απρόθυμα να συγκρουστούν με κατεστημένα συμφέροντα.
Την ίδια ώρα, πολλές κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις καταλαμβάνονται από ανεπαρκή στελέχη των κομμάτων.
Την ίδια στιγμή, η αντιπολίτευση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ σε δημαγωγία και λαϊκισμό. Ένας ισχυρός συνδυασμός οικονομικού αναλφαβητισμού, τοπικισμού, ιδεολογικής καθήλωσης και οπορτουνισμού από οποιαδήποτε εναλλακτική λύση που προωθεί η μέτρια σημερινή κυβέρνηση.
Έτσι, στο πλαίσιο αυτό της κατάθλιψης και της απαισιοδοξίας, ο εξτρεμισμός ανθεί. Η πολιτική βία δεν είναι κάτι νέο στην Ελλάδα. Η τρομοκρατία, οι εξεγέρσεις, οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των μελών των διαφορετικών πολιτικών κομμάτων, ή μεταξύ των διαδηλωτών και της αστυνομίας, έχουν γίνει μέρος της ιστορίας της χώρας από το 1974.
Ωστόσο, αυτή τη φορά η Ελλάδα ξεπέρασε ακόμη και το χειρότερο εαυτό της. Οι Έλληνες ψηφοφόροι όχι μόνο εμπιστεύτηκαν ένα νεοναζιστικό κόμμα - τη Χρυσή Αυγή - δίνοντας τους σημαντική παρουσία στο ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά εξέλεξαν ένα κόμμα του οποίου τα μέλη (οι ηγέτες) δε μπαίνουν στον κόπο ούτε να "μεταμφιεστούν" ως ειρηνικοί ακροδεξιοί.
Αντίθετα, η Χρυσή Αυγή συνεχίζει τον εκφοβισμό των πολιτικών αντιπάλων τους, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές της προθέσεις. Και αυτό δεν τους βλάπτει καθόλου. Τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις αυξήθηκαν, πλησιάζοντας το 15%.
Αυτή η εξέλιξη ήταν το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Το ίδιο το κόμμα παρουσιάζεται ως το κόμμα του αντι-συστήματος. Η έκθεση στα ΜΜΕ κατέστησαν τα μέλη της οικεία στην κοινή γνώμη, ενώ οι αρχές δείχνουν αμήχανες να αντιμετωπίσουν τις εγκληματικές τους ενέργειες.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής πίστευαν ότι η πολιτική δυναμική τους έδωσε ασυλία. Αλλά οι βίαιες πράξεις τους δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές πλέον. Διέσχισαν τη γραμμή, όταν ένας από αυτούς σκότωσε έναν αντι-φασίστα ράπερ.
Αυτή η εξέλιξη ήταν το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Το ίδιο το κόμμα παρουσιάζεται ως το κόμμα του αντι-συστήματος. Η έκθεση στα ΜΜΕ κατέστησαν τα μέλη της οικεία στην κοινή γνώμη, ενώ οι αρχές δείχνουν αμήχανες να αντιμετωπίσουν τις εγκληματικές τους ενέργειες.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής πίστευαν ότι η πολιτική δυναμική τους έδωσε ασυλία. Αλλά οι βίαιες πράξεις τους δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές πλέον. Διέσχισαν τη γραμμή, όταν ένας από αυτούς σκότωσε έναν αντι-φασίστα ράπερ.
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν τολμηρή και αδέξια.
Ήταν τολμηρή, επειδή αποφάσισε να εφαρμόσει το νόμο και να διώξει τους ηγέτες της οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένων και των βουλευτών.
Ήταν αδέξια, διότι υπήρχαν περισσότερες από αρκετές δυσλειτουργίες στην εφαρμογή των βασικών αρχών του κράτους δικαίου (διαδικασία, τεκμήριο της αθωότητας, έρευνες).
Παρ 'όλα αυτά, η γρήγορη αντίδραση της κυβέρνησης και το κυνήγι μαγισσών που ακολούθησαν φάνηκε να εκτονώνει την κατάσταση. Ακόμη και η αντιπολίτευση ήταν πρόθυμη να παραβλέψει τις νομικές τεχνικές λεπτομέρειες και να επικροτήσεις τις ενέργειες.
Ήταν αδέξια, διότι υπήρχαν περισσότερες από αρκετές δυσλειτουργίες στην εφαρμογή των βασικών αρχών του κράτους δικαίου (διαδικασία, τεκμήριο της αθωότητας, έρευνες).
Παρ 'όλα αυτά, η γρήγορη αντίδραση της κυβέρνησης και το κυνήγι μαγισσών που ακολούθησαν φάνηκε να εκτονώνει την κατάσταση. Ακόμη και η αντιπολίτευση ήταν πρόθυμη να παραβλέψει τις νομικές τεχνικές λεπτομέρειες και να επικροτήσεις τις ενέργειες.
Αλλά τα ευχάριστα τελείωσαν την περασμένη Παρασκευή. Με ένα μαφιόζικο χτύπημα, δύο επαγγελματίες δολοφόνοι δολοφόνησαν δύο μέλη της Χρυσής Αυγής μπροστά από τα γραφεία του κόμματός τους στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Αυτή η τρομοκρατική επίθεση ήταν μια εκδίκηση για τη δολοφονία του ράπερ; Ή μήπως ήταν κυριολεκτικά ένα χτύπημα της μαφίας το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική;
Όσοι δεν κατοικούν στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τρομοκρατημένοι τώρα . Αυτά δεν είναι καθημερινά περιστατικά για μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ωστόσο, όποιος επισκέπτεται την Ελλάδα θα γοητευθεί από την ηρεμία των κατοίκων της. Οι περισσότεροι από εμάς παρακολουθούν αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις ως θεατές ενός παιχνιδιού ποδοσφαίρου. Στεκόμαστε στην άκρη την ώρα που οι πυλώνες της κοινωνίας μας ραγίζουν".
Πηγές για το άρθρο του Αριστείδη Χατζή: www.bankingnews.gr, www.naftemporiki.gr, www.skai.gr, στις 07.11.2013.
_______________
* Ο όρος Δημοκρατία της Βαϊμάρης επεκράτησε, ως ιστορικός και πολιτικός όρος στη σύγχρονη διεθνή βιβλιογραφία να εννοείται η (συμβατική) ονομασία του πολιτεύματος της Γερμανίας από το 1919 (λήξη του του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου) έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Πήρε το όνομά της από την πόλη Βαϊμάρη (Weimar), όπου συνήλθε η Γερμανική Εθνοσυνέλευση για να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα μετά την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Καρπός ενός συμβιβασμού μεταξύ των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, (Απρίλιος 1919), το σύνταγμα αντιπροσώπευε ό,τι πιο προοδευτικό και δημοκρατικό μπορούσε να υπάρξει εκείνη τη στιγμή. Έθετε επίσης με σαφήνεια τα όρια των διαφόρων εξουσιών και περιείχε τις θεμελιώδεις διατάξεις που αφορούσαν την παιδεία, την κοινωνική πολιτική, τις σχέσεις εργασίας κ.α.
Ωστόσο, η οικονομική κρίση που αντιμετώπιζε η Γερμανία, το πολεμικό χρέος που υποχρεωνόταν να καταβάλει και η διατήρηση των οργάνων εξουσίας του παλαιού καθεστώτος μέσα στο σώμα της νέας δημοκρατίας ευνοούσαν την αναβίωση του εθνικισμού και έφθειραν τα δημοκρατικά κόμματα.
Οι κυβερνήσεις που ακολουθούσαν ζούσαν υπό το βάρος του πληθωρισμού, τον οποίον τροφοδοτούσε η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ οι δεξιοί εξαπέλυαν τραγική σειρά δολοφονιών. Μέσα στη γενική κρίση, τα αντιδραστικά κινήματα έδωσαν το σύνθημα της εξέγερσης...
Τελικά, στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ ανέθεσε στον Χίτλερ την καγκελαρία του Ράιχ, υπογράφοντας την πράξη θανάτου της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την επικράτηση των απολυταρχικών και εθνικιστικών δυνάμεων.
Ωστόσο, η οικονομική κρίση που αντιμετώπιζε η Γερμανία, το πολεμικό χρέος που υποχρεωνόταν να καταβάλει και η διατήρηση των οργάνων εξουσίας του παλαιού καθεστώτος μέσα στο σώμα της νέας δημοκρατίας ευνοούσαν την αναβίωση του εθνικισμού και έφθειραν τα δημοκρατικά κόμματα.
Οι κυβερνήσεις που ακολουθούσαν ζούσαν υπό το βάρος του πληθωρισμού, τον οποίον τροφοδοτούσε η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ οι δεξιοί εξαπέλυαν τραγική σειρά δολοφονιών. Μέσα στη γενική κρίση, τα αντιδραστικά κινήματα έδωσαν το σύνθημα της εξέγερσης...
Τελικά, στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ ανέθεσε στον Χίτλερ την καγκελαρία του Ράιχ, υπογράφοντας την πράξη θανάτου της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την επικράτηση των απολυταρχικών και εθνικιστικών δυνάμεων.
Πηγή για Δημοκρατία της Βαϊμάρης: http://el.wikipedia.org/wiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου