Ξενοδοχείο, οι γονείς

Ξαναγυρνάνε λοιπόν στην εποχή που σ' ένα σπίτι, στο πατρικό, ζούσαν πολλές γενιές μαζί; 

Με την ανεργία των νέων να έχει χτυπήσει κόκκινο, τα σημαντικά προσόντα και εφόδια, που διαθέτει σήμερα η νέα γενιά, δεν αποδείχθηκαν αρκετά έστω και για μια οποιαδήποτε δουλειά. Έτσι, με τίμημα την ανεξαρτησία της, αναγκάζεται να παραμείνει ή να ξαναγυρίσει στο πατρικό το σπίτι.

Ένα σχετικό άρθρο, από το "Φιλελεύθερο", μια καθημερινή μικρή ιστορία κάπου στην Ισπανία, στη συνέχεια. Θα μπορούσε κάλλιστα, ίσως και πιο έντονα, να αναφέρεται κάπου στην Ελλάδα ή την Κύπρο. Δείτε το:

Ξενοδοχείο, οι γονείς

Δεν είναι ακριβώς ό,τι ονειρευόταν ο Αλμπέτρο Μπάραγκαν. Κατ’ ακρίβεια απέχει πολύ από αυτό που ονειρευόταν. Ήθελε να σπουδάσει, πράγμα που έκανε, να βρει δουλειά, πράγμα που δεν μπόρεσε και να έχει το δικό του σπίτι, πράγμα που δεν απέκτησε. Με την ανεργία των νέων μέχρι 29 χρονών να έχει σκαρφαλώσει στο τρομακτικό ποσοστό του 55%, οι επιλογές για τους Ισπανούς που επιστρέφουν στη χώρα από τις σπουδές τους είναι ελάχιστες. Δεν μπορούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους και επιστρέφουν στο πατρικό τους. Φυσικά υπάρχουν αυτοί που δεν εγκατέλειψαν ποτέ την πατρική εστία. Είτε γιατί σπούδασαν σε πανεπιστήμιο της περιοχής τους είτε γιατί παρέκαμψαν το στάδιο αυτό και έψαξαν αμέσως για δουλειά.

Όπως και να έχει το θέμα, σε ένα τυπικό ισπανικό σπίτι, αυτή την εποχή ζουν πολλές γενιές μαζί. Οι περισσότεροι κατοικούν σε διαμερίσματα και ο διαθέσιμος χώρος δεν είναι πολύς. Στο ίδιο δωμάτιο που βλέπουν τηλεόραση, ξεκουράζονται οι παππούδες, διαβάζουν τα εγγόνια. Όσο και να μην τους αρέσει δεν έχουν άλλη επιλογή. «Ζώντας με τους γονείς μου δεν πληρώνω λογαριασμούς ρεύματος και νερού, δεν πληρώνω ενοίκιο, δεν έχω να μαγειρέψω, δεν χρειάζεται να αγοράσω οτιδήποτε για το σπίτι», λέει ο Αλμπέτρο Μπάραγκαν. Καθόλου άσχημα, σχολιάζει, αν σκεφτεί κανείς ότι το τίμημα που πληρώνει είναι η ανεξαρτησία του.

Οι γονείς από την πλευρά τους, δεν μιλούν ιδιαίτερα για αυτή την κατάσταση. Άλλωστε δεν έχουν και πολλά να πουν. Προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν για την οικογένειά τους. Το κόστος όμως που πληρώνουν και αυτοί είναι μεγάλο. Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στην Ισπανία, από τότε που ξεκίνησε η κρίση, οι αποταμιεύσεις και οι καταθέσεις των ανθρώπων που ανήκουν σε πιο μεγάλες ηλικίες εξαφανίζονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς.

Έχοντας πλέον περισσότερες υποχρεώσεις, αναγκάζονται να βάλουν χέρι στα χρήματα που είχαν στην μπάντα για μια ώρα ανάγκης. Η τρίτη ηλικία της Ισπανίας, γίνεται όλο και πιο φτωχή, καθώς αναγκάζεται να ταΐσει, να στεγάσει και να ντύσει τα παιδιά και τα εγγόνια της. Οι πόρτες του ξενοδοχείου οι γονείς, είναι πάντα ανοικτές για τα μέλη του.

______________

Πηγή: άρθρο της Ξένιας Τούρκη, που δημοσιεύεται σήμερα στο www.philenews.com