Η ομοσπονδιακή λαϊκή πρωτοβουλία "Εναντίων της μαζικής μετανάστευσης" που κατόρθωσε στις 9 Φεβρουαρίου μία - έστω και πολύ οριακή - πλειοψηφία των ψηφοφόρων, είναι συμβολική από πολλαπλές απόψεις: Από τη μία η Ελβετία έχει πράγματι ένα πολύ υψηλό ποσοστό αλλοδαπών ύψους 23% του πληθυσμού. Το Λουξεμβούργο έχει μεν με 40% ακόμη περισσότερους αλλοδαπούς, αλλά σε σύγκριση με την Ελβετία είναι το ποσοστό πχ στην Αυστρία, το Βέλγιο ή την Ιρλανδία με 11% και στην ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας με 9% σαφώς μικρότερο. Από την άλλη έχει το 80% των στην Ελβετία ζώντων αλλοδαπών ένα πτυχίο πανεπιστημίου και πάνω από 80% προέρχονται από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Ελβετοί λοιπόν σίγουρα δε μπορούν να μιλήσουν για μία απειλητική μετανάστευση φτώχειας, η οποία απειλεί να επιβαρύνει υπερβολικά το κοινωνικό τους σύστημα.
Πολύ περισσότερο έχει μία ισχνή πλειοψηφία των πολιτών - και εδώ ιδιαίτερα εκείνη των αγροτικών γερμανόφωνων Κανοντιών - την αίσθηση, πως δεν υπάρχει στη χώρα τους πλέον αρκετός χώρος και νοιώθουν να απειλείται η προσωπική και εθνική τους ταυτότητα. Σαφώς διαφορετική είναι η κατάσταση σε εκείνες τις ευρωπαϊκές πόλεις και περιοχές, στις οποίες ανεπαρκώς μορφωμένοι και μη ενσωματωμένοι μετανάστες προκαλούν στον πληθυσμό απροθυμία.
Όταν τότε συγκρούονται επίσης διαφορετικές θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές πεποιθήσεις μεταξύ τους, γίνονται τα πράγματα ομολογουμένως δύσκολα. Σε κάθε περίπτωση εμφανίζονται, όσον αφορά στα μεταναστευτικά κύματα, στις κοινωνίες των ευρωπαϊκών χωρών και ιδιαίτερα της ελβετικής κοινωνίας συμπτώματα μίας κατάστασης στρες και σε αυτά πρέπει να δοθεί προσοχή και να κατανοηθούν.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες έδειξε πρόσφατα μία νευροψυχολογική έρευνα τα ακόλουθα εκπληκτικά αποτελέσματα:
Μελετήθηκαν 30.000 ενήλικες σε ένα χρονικό διάστημα 8 ετών, πόσο στρες είχαν τον προηγούμενο χρόνο και εάν πίστευαν πως το στρες είναι επιβλαβές για την υγεία. Πράγματι είχαν εκείνοι οι άνθρωποι με υψηλό στρες ένα υψηλό ρίσκο 43% να πεθάνουν. Όμως μόνο εκείνοι, οι οποίοι ταυτόχρονα πίστευαν πως το στρες είναι επιβλαβές.
Οι άνθρωποι όμως, οι οποίοι δε βίωσαν το στρες ως κάτι επιβλαβές, δεν εμφάνισαν παντελώς κανένα υψηλότερο ρίσκο θανάτου, ακόμη και σε σχέση με ανθρώπους που είχαν συγκριτικά πολύ λιγότερο στρες. Αυτό σημαίνει πως κάθε χρόνο πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πρόωρα, όμως όχι από υψηλό στρες, αλλά μόνο επειδή πιστεύουν ότι το στρες είναι επιβλαβές για την υγεία. Αναλογικά θα μπορούσαμε τώρα να πούμε: Οι Ελβετοί και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες στο σύνολό τους είναι λίγο ως πολύ σημαντικά στρεσαρισμένοι από τη μετανάστευση. Η αποφασιστική ερώτηση όμως είναι, αν αυτό το στρες γίνεται από τους ανθρώπους καν αντιληπτό ως επικίνδυνο για την υγεία ή αν αυτό αμφισβητείται.
Το αμυντικό σύνδρομο όπως εκείνο της ελβετικής λαϊκής πρωτοβουλίας "Εναντίων της μαζικής μετανάστευσης", δεν τρέφεται άλλωστε από το γεγονός, πως η μετανάστευσης καθεαυτή είναι δυσμενής για μία χώρα. Στην Ελβετία αποδεικνύουν οι αρχικώς δηλωμένοι αριθμοί ακριβώς το αντίθετο. Πολύ περισσότερο ευθύνεται το σύνδρομο της επιβάρυνσης, ότι δηλαδή η μετανάστευση δεν γίνεται επί του παρόντος αντιληπτή από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ως πρόκληση, ως κινητικότητα και ως μία πιθανότητα ισχυροποίησης, αλλά ως "επιβλαβές για την υγεία".
Αυτό είναι, που κάνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ξαφνικά να ασθενούν. Και ακριβώς εδώ πρέπει να γράψει η πολιτική τις σωστές συνταγές, για να φέρει την ανάρρωση και τη μακροπρόθεσμη υγεία.
Petros Ant / afirimeno.com
-------------------------------------------------
Ακολουθεί το πρωτότυπο άρθρο:
Schweiz war der Anfang: Europa leidet an Zuwanderungsstress
Die Schweiz beginnt sich von Europa abzuschotten, und auch in vielen Ländern der EU erstarken fremdenfeindliche Parteien immer mehr. Quo vadis Europa?
Die eidgenössische Volksinitiative „Gegen Masseneinwanderung“ die am 9. Februar eine – wenn auch sehr knappe – Mehrheit der Stimmbürger erlangte, ist in mehrfacher Hinsicht symbolträchtig: Einerseits hat die Schweiz tatsächlich einen sehr hohen Ausländeranteil von 23 Prozent der Bevölkerung. Luxemburg hat zwar mit 40 Prozent noch mehr Ausländer, aber im Vergleich zur Schweiz ist die Quote etwa in Österreich, Belgien oder Irland mit elf Prozent und in der Bundesrepublik Deutschland mit neun Prozent doch deutlich niedriger. Andererseits haben jedoch 80 Prozent der in der Schweiz lebenden Ausländer ein Universitätsdiplom, und mehr als 80 Prozent kommen aus den 27 Ländern der Europäischen Union. Die Schweizer können also sicher nicht von einer drohenden Armutsmigration sprechen, die ihr Sozialsystem übermäßig zu belasten droht.
Vielmehr hat eine knappe Mehrheit der Eidgenossen – und hier insbesondere jene der ländlichen deutschsprachigen Kantone – das Gefühl, dass in ihrem Land nicht mehr genug Platz ist, und sie fühlen sich in ihrer persönlichen und nationalen Identität bedroht. Deutlich anders ist die Situation in jenen europäischen Städten und Regionen, in denen schlecht ausgebildete und nicht integrierte Zuwanderer zunehmenden Widerwillen in der Bevölkerung auslösen.
Wenn denn auch noch unterschiedliche religiöse, gesellschaftliche und politische Vorstellungen aufeinanderprallen, wird es zugegebenermaßen schwierig. Jedenfalls weisen die Gesellschaften der europäischen Länder und insbesondere die Schweizer Gesellschaft hinsichtlich der Immigrationsströme Symptome eines Stresszustandes auf, und dieser muss beachtet und verstanden werden.
In den Vereinigten Staaten zeigte vor Kurzem eine neuropsychologische Untersuchung folgende sehr erstaunliche Ergebnisse: Es wurden 30.000 Erwachsene über einen Zeitraum von acht Jahren untersucht.
Am Beginn wurden die Probanden befragt, wie viel Stress sie im vergangenen Jahr hatten und ob sie glaubten, dass Stress gesundheitsschädlich sei. Tatsächlich hatten jene Menschen mit hohem Stress ein 43 Prozent höheres Risiko zu sterben. Allerdings nur jene, die auch gleichzeitig meinten, dass Stress schädlich sei.
Menschen aber, die Stress nicht als etwas Abträgliches erlebten, zeigten überhaupt kein höheres Sterberisiko, auch nicht gegenüber Menschen, die vergleichsweise viel weniger Stress hatten. Das bedeutet, dass jedes Jahr hunderttausende Menschen vorzeitig sterben – allerdings nicht an hohem Stress, sondern nur, weil sie glauben, dass Stress gesundheitsschädlich ist. In einer Analogie ließe sich nun behaupten: Die Schweizer und die europäischen Gesellschaften insgesamt sind mehr oder weniger stark durch die Zuwanderung gestresst. Die entscheidende Frage aber ist, ob dieser Stress von den Menschen überhaupt als gesundheitsgefährdend wahrgenommen oder ob er eben negiert wird.
Das Abwehrsyndrom wie jenes der schweizerischen Volksinitiative „Gegen Masseneinwanderung“ nährt sich ja nicht aus der Tatsache, dass Zuwanderung per se nachteilig für ein Land ist. In der Schweiz beweisen die eingangs genannten Zahlen doch genau das Gegenteil. Vielmehr ist das Belastungssyndrom der Tatsache geschuldet, dass Einwanderung von den meistern europäischen Gesellschaften gegenwärtig nicht als Herausforderung, als Mobilisierung und als eine mögliche Stärkung wahrgenommen wird, sondern als „gesundheitsschädlich“.
Das ist es, was die europäischen Gesellschaften derzeit politisch kränkeln lässt. Und genau hier müsste die Politik die richtigen Rezepte verschreiben, um eine Genesung und die langfristige Gesundung herbeizuführen.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου