Ήταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα στα μέσα του Μάρτη, όταν ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στις παραλίες της Βραυρώνας.
Περπατώντας στο συνήθως στενό χωματόδρομο, δίπλα στις αμμουδιές, ανάμεσα στα βράχια της παραλίας, με τη θάλασσα στη μια μεριά και το πράσινο με τα αγριολούλουδα στα χωράφια, στα οικόπεδα και στις αυλές των σπιτιών από την άλλη, η διαδρομή αποκτά ενδιαφέρον.
Στις φωτογραφίες κάτω, η μεγάλη παραλία στη Βραυρώνα, αριστερά από την εκκλησία (Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Παναγίτσα)
Η εκκλησία, (Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Παναγίτσα)
Η παραλία στη Βραυρώνα, δεξιά από την εκκλησία (Παναγίτσα).
Και μια εικόνα ντροπής: Το παλιό σχολικό κτίριο σήμερα... δίπλα στη θάλασσα. Λεηλασία, καταστροφή και εγκατάλειψη... Η κατάσταση πολύ προβληματίζει...
Και όταν πάλι δρόμος δεν υπάρχει, τότε τον φτιάχνεις μόνος σου, περπατώντας στην αμμουδιά ή ανάμεσα στα βράχια. Ακόμη και όταν η θάλασσα, όπως εκείνο το απόγευμα, έχει κυματάκι.
Οι εναλλαγές στο τοπίο, άμμος, πέτρα και πράσινο, δίπλα στη θάλασσα, συνθέτουν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Όμως, όταν οι περιφράξεις των οικοπέδων-κτισμάτων, που φτάνουν σχεδόν μέχρι τη θάλασσα, σε συνδυασμό με το απότομο - βραχώδες έδαφος, περιορίζουν (ή και αποκλείουν σε κάποιες περιπτώσεις) την πρόσβαση στην παραλία, τότε δημιουργείται πρόβλημα. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν για μεγάλα διαστήματα δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει την παραλία με τον κεντρικό δρόμο, τη λεωφόρο Βραυρώνας στην περίπτωσή μας. Έτσι μπορεί οι παραλίες (τυπικά) να ανήκουν σε όλους, όμως πρόσβαση σε αυτές δεν μπορούν να έχουν όλοι... Είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να διορθωθεί.
Μια από τις πολλές "πόρτες κατοικίας" στη θάλασσα...
Αγριολούλουδα στην παραλία
Στο Ναυτικό Όμιλο, όπου υπάρχει πρόσβαση από τον κεντρικό δρόμο (τη λεωφόρο Βραυρώνας).
Το μικρό νησάκι της Βραυρώνας με το εκκλησάκι και τον ανεμόμυλο, απέναντι από το Ναυτικό Όμιλο.
Και πιο κοντά (ζουμ στο εκκλησάκι και τον ανεμόμυλο)
Η παραλία δεξιά από το Ναυτικό Όμιλο
Η παραλία αριστερά από το ξενοδοχείο Mare Nostrum
Μπροστά (προς τη θάλασσα) στο ξενοδοχείο Mare Nostrum. Με τις ομπρέλες, λόγω εποχής, άδειες.
Η παραλία αριστερά από το ξενοδοχείο Mare Nostrum
Όμως εμείς δεν τελειώσαμε εδώ. Συνεχίσαμε προς τον υδροβιότοπο, που έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον... Σχετικά με το θέμα αυτό, σε μια επόμενη ανάρτηση...
Κείμενα και Φωτογραφίες: Takis Ant για το afirimeno.com
Σημείωση: Η περιοχή (σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης ) ανήκει στη δημοτική κοινότητα Αρτέμιδας του Δήμου Σπάτων-Αρτέμιδας. Από το ξενοδοχείο και μετά η περιοχή ανήκει στο δήμο Μαρκοπούλου.
Περπατώντας στο συνήθως στενό χωματόδρομο, δίπλα στις αμμουδιές, ανάμεσα στα βράχια της παραλίας, με τη θάλασσα στη μια μεριά και το πράσινο με τα αγριολούλουδα στα χωράφια, στα οικόπεδα και στις αυλές των σπιτιών από την άλλη, η διαδρομή αποκτά ενδιαφέρον.
Βέβαια, εάν η "δημοτική αρχή" είχε διαμορφώσει κάπως τον πεζόδρομο ή έστω το μονοπάτι, θα υπήρχε και κάποια άνεση. Πάντως εμείς ξεκινήσαμε περίπου από το κέντρο Ιππόκαμπος με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο Mare Nostrum και στη συνέχεια προς τον υδροβιότοπο της Βραυρώνας. Η φωτογραφική μηχανή που είχα μαζί μου δούλεψε αρκετά:
Στις φωτογραφίες κάτω, η μεγάλη παραλία στη Βραυρώνα, αριστερά από την εκκλησία (Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Παναγίτσα)
Η εκκλησία, (Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Παναγίτσα)
Η παραλία στη Βραυρώνα, δεξιά από την εκκλησία (Παναγίτσα).
Και μια εικόνα ντροπής: Το παλιό σχολικό κτίριο σήμερα... δίπλα στη θάλασσα. Λεηλασία, καταστροφή και εγκατάλειψη... Η κατάσταση πολύ προβληματίζει...
Και όταν πάλι δρόμος δεν υπάρχει, τότε τον φτιάχνεις μόνος σου, περπατώντας στην αμμουδιά ή ανάμεσα στα βράχια. Ακόμη και όταν η θάλασσα, όπως εκείνο το απόγευμα, έχει κυματάκι.
Οι εναλλαγές στο τοπίο, άμμος, πέτρα και πράσινο, δίπλα στη θάλασσα, συνθέτουν μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Όμως, όταν οι περιφράξεις των οικοπέδων-κτισμάτων, που φτάνουν σχεδόν μέχρι τη θάλασσα, σε συνδυασμό με το απότομο - βραχώδες έδαφος, περιορίζουν (ή και αποκλείουν σε κάποιες περιπτώσεις) την πρόσβαση στην παραλία, τότε δημιουργείται πρόβλημα. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν για μεγάλα διαστήματα δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει την παραλία με τον κεντρικό δρόμο, τη λεωφόρο Βραυρώνας στην περίπτωσή μας. Έτσι μπορεί οι παραλίες (τυπικά) να ανήκουν σε όλους, όμως πρόσβαση σε αυτές δεν μπορούν να έχουν όλοι... Είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να διορθωθεί.
Μια από τις πολλές "πόρτες κατοικίας" στη θάλασσα...
Και πιο κοντά (ζουμ στο εκκλησάκι και τον ανεμόμυλο)
Η παραλία δεξιά από το Ναυτικό Όμιλο
Η παραλία αριστερά από το ξενοδοχείο Mare Nostrum
Όμως εμείς δεν τελειώσαμε εδώ. Συνεχίσαμε προς τον υδροβιότοπο, που έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον... Σχετικά με το θέμα αυτό, σε μια επόμενη ανάρτηση...
Κείμενα και Φωτογραφίες: Takis Ant για το afirimeno.com
Σημείωση: Η περιοχή (σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης ) ανήκει στη δημοτική κοινότητα Αρτέμιδας του Δήμου Σπάτων-Αρτέμιδας. Από το ξενοδοχείο και μετά η περιοχή ανήκει στο δήμο Μαρκοπούλου.
Το εκκλησάκι με τον ανεμομηλο ποιος Άγιος είναι Τάκη? Είμαι η χειμερινή παρέα σας στη θάλασσα η Μαίρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη δυστυχώς δεν το ξέρω. Μπορούμε όμως να μάθουμε πηγαίνοντας εκεί, φυσικά κολυμπώντας! Πιο δύσκολος τρόπος να μάθει κανείς κάτι δεν υπάρχει!
ΔιαγραφήΕιναι του Αγίου Αλεξάνδρου
Διαγραφήhttps://ora0.wordpress.com/2009/01/30/vravrona-island/
ΑπάντησηΔιαγραφήΠωπω σοβαρά;; δεν το ήξερα! Μπείτε στο link να δείτε εάν είστε από εκεί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή