Πολλά τα θετικά στοιχεία της νέας κίνησης "Το ποτάμι" του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, όμως το εγχείρημα, κατά την άποψη του Τάκη Μίχα*, παρουσιάζει ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Χρησιμοποιεί την πολιτική τεχνολογία της "φωνής", ενώ οι δυνητικοί οπαδοί του, οι νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι με νέες ιδέες και διάθεση να αναλάβουν ρίσκο, βρίσκονται κυρίως στον αστερισμό της "εξόδου" από τη χώρα, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο αρθρογράφος στο protagon.gr σήμερα.
Η πολιτική επιστήμη διακρίνει μεταξύ δύο τρόπων άσκησης της πολιτικής: ο ένας είναι η «φωνή». Εδώ, αν διαφωνείς με μια απόφαση ή με μια κυβέρνηση, διαμαρτύρεσαι, διαδηλώνεις, ή ψηφίζεις εναντίον στις εκλογές, ή κάνεις ένα νέο κόμμα ή πολιτική κίνηση. Αυτή είναι η πολιτική τεχνολογία την οποία επέλεξε ο Σταύρος και οι συνεργάτες του.
Ο δεύτερος τρόπος είναι η «έξοδος». Εδώ, όταν διαφωνείς «ψηφίζεις με τα πόδια σου», αποχωρώντας από ένα δεδομένο φυσικό ή νοηματικό περιβάλλον και «μεταναστεύοντας» σε ένα άλλο περιβάλλον που ανταποκρίνεται περισσότερο στα ιδεώδη σου.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οι περισσότεροι δυνητικοί οπαδοί της νέας κίνησης βρίσκονται πλησιέστερα στην πολιτική τεχνολογία της «εξόδου» παρά σε αυτή της «φωνής». Πρόκειται για νέα άτομα, που βλέπουν την πολιτική όχι ως υποχρέωση της «συμμετοχής» στα κοινά, αλλά ως άσκηση του δικαιώματος της «εξόδου» από τα κοινά.
Όλοι οι νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι, με νέες ιδέες και διάθεση να αναλάβουν ρίσκο, έχουν ήδη φτιάξει τα χαρτιά τους για να μεταναστεύσουν από την Ελλάδα ή είναι στην διαδικασία να τα φτιάξουν. Καμιά ιδέα για νέες συλλογικές προσπάθειες, κανένα όραμα κοινωνικής αναγέννησης δεν πρόκειται να τους μεταπείσει. Διότι γνωρίζουν -όπως άλλωστε γνωρίζουμε όλοι μας- ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει ένα φυτώριο δημιουργικότητας και καινοτομιών. Αυτό υπαγορεύει ολόκληρη η ιστορία της χώρας και όχι απλά η ιστορία των τριών τελευταίων ετών της κρίσης.
Συνοπτικά, η μαγιά του νέου κόμματος σε λίγο θα βρίσκεται εκτός της χώρας... Αυτοί που θα παραμείνουν στην Ελλάδα απλά θα αναπαράγουν την μιζέρια...
Ο δεύτερος τρόπος είναι η «έξοδος». Εδώ, όταν διαφωνείς «ψηφίζεις με τα πόδια σου», αποχωρώντας από ένα δεδομένο φυσικό ή νοηματικό περιβάλλον και «μεταναστεύοντας» σε ένα άλλο περιβάλλον που ανταποκρίνεται περισσότερο στα ιδεώδη σου.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οι περισσότεροι δυνητικοί οπαδοί της νέας κίνησης βρίσκονται πλησιέστερα στην πολιτική τεχνολογία της «εξόδου» παρά σε αυτή της «φωνής». Πρόκειται για νέα άτομα, που βλέπουν την πολιτική όχι ως υποχρέωση της «συμμετοχής» στα κοινά, αλλά ως άσκηση του δικαιώματος της «εξόδου» από τα κοινά.
Όλοι οι νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι, με νέες ιδέες και διάθεση να αναλάβουν ρίσκο, έχουν ήδη φτιάξει τα χαρτιά τους για να μεταναστεύσουν από την Ελλάδα ή είναι στην διαδικασία να τα φτιάξουν. Καμιά ιδέα για νέες συλλογικές προσπάθειες, κανένα όραμα κοινωνικής αναγέννησης δεν πρόκειται να τους μεταπείσει. Διότι γνωρίζουν -όπως άλλωστε γνωρίζουμε όλοι μας- ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει ένα φυτώριο δημιουργικότητας και καινοτομιών. Αυτό υπαγορεύει ολόκληρη η ιστορία της χώρας και όχι απλά η ιστορία των τριών τελευταίων ετών της κρίσης.
Συνοπτικά, η μαγιά του νέου κόμματος σε λίγο θα βρίσκεται εκτός της χώρας... Αυτοί που θα παραμείνουν στην Ελλάδα απλά θα αναπαράγουν την μιζέρια...
______________
*Τάκης Μίχας: Ασχολείται με τη δημοσιογραφία και την πολιτική ανάλυση από το 1983 και έχει εργαστεί σε Ελληνικές (Ελευθεροτυπια, Καθημερινή, Βήμα) και ξένες (Wall Street Journal) εφημερίδες και περιοδικά. Eχει γράψει αρκετά βιβλια.
Πηγή: "Το πρόβλημα του Σταύρου" στο protagon.gr του Τάκη Μίχα
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=32139
Το σκίτσο είναι του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή.
Τον παλιό μύθο "Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη" ελπίζω να τον έχει υπόψη του ο συμπαθέστατος Σταύρος Θεοδωράκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.afirimeno.com/2012/07/blog-post_18.html