Κύπρος: Είναι ζήτημα εάν έχουμε σχέδιο Α

Ένα άρθρο του Κώστα Βενιζέλου στον "Φιλελεύθερο" και με αφορμή αυτό ένα σχόλιο-πρόταση του "Δήμου". 

Η τουρκική πλευρά έχει και εφαρμόζει το σχέδιο Β, που είναι αυτό της σταδιακής πολιτικής αναβάθμισης του ψευδοκράτους, μας λέει ο Κώστας Βενιζέλος, για να αμφισβητήσει ο ίδιος στη συνέχεια την ύπαρξη ξεκάθαρου σχεδίου από την ελληνοκυπριακή πλευρά και να καταλήξει στο ότι με την ακολουθούμενη πολιτική "λύση δεν θα υπάρξει και θα μας μείνουν τα... συνιστώντα κρατίδια". 

Σταθερή επικέντρωση χωρίς ταλαντεύσεις στη λύση της Ομοσπονδίας, με πλήρη κατοχύρωση και άμεση εφαρμογή των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, προτείνει ο "Δήμος". 

Ας τα δούμε και τα δυο:

Είναι ζήτημα εάν έχουμε σχέδιο Α

του Κώστα Βενιζέλου

Ο «ευέλικτος» και ο «καλών προθέσεων» Οζντίλ Ναμί, που γυροφέρνει και στα ελίτ σαλόνια στις ελεύθερες περιοχές, διευκολυνόταν για να έχει επαφές, να προωθηθεί, για να φύγει ο Έρογλου και να τον αντικαταστήσει. Όλα αυτά, αποτέλεσμα της αφέλειας και των υπερβολών που χαρακτηρίζουν τους οπαδούς της όποιας λύσης. Μαζί τους και οι πρεσβείες, όχι εκείνες που εκπρόσωποι τους στριμώχνονται για να φωτογραφηθούν με τον Ναμί (αυτοί χρησιμοποιούνται), αλλά οι άλλες, που συντονίζουν το παιχνίδι. Βγήκε το θέμα με τις ομαδικές συνάξεις που έχει ο λεγόμενος υπουργός Εξωτερικών του ψευδοκράτους με διαπιστευμένους πρέσβεις στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η πρώτη έγινε στις 13 Ιουνίου. Υπήρξε άραγε αντίδραση της Κυβέρνησης από τότε; Ποιο θα είναι το κόστος εκείνων που δεν σέβονται το κράτος που είναι διαπιστευμένοι; Θα περάσει στο ντούκου η ιστορία αυτή ή θα ενεργοποιηθούν οι κανονισμοί που ισχύουν σε όλα τα κράτη που σέβονται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα; Ίδωμεν από Δευτέρας, όταν θα ληφθούν οι αποφάσεις, όπως έχουν προαγγελθεί. 

Η τουρκική πλευρά έχει και εφαρμόζει σχέδιο Β. Είναι αυτό της πολιτικής και άλλης αναβάθμισης του ψευδοκράτους, που εφαρμόζεται βαθμηδόν με τη συμμετοχή και τρίτων και με τη μέχρι σήμερα ανοχή της δικής μας πλευράς. Αυτοί, λοιπόν, εφαρμόζουν το σχέδιο Β, παρόλο που έχουν εμπλακεί σε μια διαδικασία διαπραγματεύσεων. Εμείς είναι ζήτημα αν έχουμε σχέδιο Α. Οι εκάστοτε διαχειριστές έχουν ως μαξιλαράκι το γνωστό «ποίημα» της πεπατημένης, που παραπέμπει σε μια λύση με χαρακτηριστικά που δεν θα λειτουργήσουν ποτέ. Κι όμως, οι πολιτικοί διαχειριστές του Κυπριακού συζητούν τα χαρακτηριστικά και τα πλαίσια αυτά και κατά καιρούς τα δέχονται. Είτε γιατί θεωρούν πως αποτελούν τη «λύση», είτε για να αποφύγουν τις ευθύνες ή, τέλος, γιατί στα προηγούμενα χρόνια γνώριζαν πως θα τα απέρριπτε η τουρκική πλευρά. Η γνωστή πολιτική του στύλλον-στύλλον άνεση, που κατάντησε το Κυπριακό σε ένα πρόβλημα αναζήτησης συνεννόησης μεταξύ δυο συνιστώντων κρατιδίων. 

Και να υποστηρίξει κανείς πως θα πρέπει -επιτέλους- να διαμορφώσουμε σχέδιο Β -αφού ξεκαθαρίσει ποιο είναι το σχέδιο Α- το ζητούμενο είναι τι θέλουμε και τι ζητάμε. Το μείζον είναι να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε. Όχι με όρους της δεκαετίας του '70, αλλά με βάση τα νέα δεδομένα του 21ου αιώνα (μέλος της Ε.Ε., φυσικό αέριο κ.λπ.). 

Είναι προφανές πως δεν μπορεί να γίνει ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά. Στα όσα γίνονται από το δίδυμο Ναμί-Οζερσάι με τις εντολές της Άγκυρας, που θεωρεί «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία, η απάντηση είναι σκληρό ροκ. Και έναντι του κατοχικού καθεστώτος και έναντι της Άγκυρας. 

Η τουρκική πλευρά επέλεξε διά της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, να επικεντρώσει τις συζητήσεις στον διαμοιρασμό των εξουσιών και εσχάτως και του φυσικού αερίου, με στόχο την εφαρμογή του σχεδίου Β. Την ίδια ώρα, οι αιθεροβάμονες επενδύουν, για μια ακόμη φορά «στην Τουρκία που θέλει λύση». Με τέτοια μυαλά και τέτοιες αφέλειες, λύση δεν υπάρξει και θα μας μείνουν τα… συνιστώντα κρατίδια.

Πηγή: www.philenews.com 28.06.2014 

Σχόλιο-Πρόταση "Επικέντρωση στη λύση της Ομοσπονδίας"

από το "Δήμο"

Δυστυχώς, πρόκειται για μια πραγματικότητα που δεν θέλουμε να δούμε, πολύ δε περισσότερο να την αντιμετωπίσουμε. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί και να το παρουσιάσει και σαν επιχείρημα, ότι κάποιες πολιτικές ηγεσίες δεν βλέπουν αυτή την εξέλιξη αρνητικά. Θα μπορούσε ακόμα να ισχυρισθεί ότι την ανέχονται και ότι ίσως να την θεωρούν ότι <συμβάλλει> και στην κατάληξη σε λύση. Αν αυτό συμβαίνει, τότε αυτές οι ηγεσίες εφαρμόζουν την πολιτική τους που έχει σαν σκοπό την εξεύρεση λύσης. Άρα θα έλεγε κάποιος καλά κάνουν. 

Το βασανιστικό ερώτημα είναι οι άλλες ηγεσίες που δεν ασπάζονται αυτή την προσέγγιση, πως αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση; Σίγουρα διαμαρτύρονται(;), επικρίνουν(;), διαφωνούν(;), αλλά στο τέλος χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Δηλ οδηγούμαστε σταδιακά είτε με την ανοχή(;) ή με την σιωπηρή αποδοχή αυτής της εξέλιξης από μέρους κάποιων είτε με την αδυναμία από κάποιους άλλους να αντιτάξουν αποτελεσματική πολιτική που να τερματίζει αυτό το καλοστημένο παιχνίδι στην λύση και μάλιστα χωρίς συνομιλίες, ή που να φαίνεται ότι έχουμε κάμει παραχωρήσεις. Έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Οι μεν γιατί αφήνουν τα πράγματα να οδηγούνται βασικά στη μορφή της λύσης που δεν τους ενοχλεί, οι δε γιατί θεωρούν/πιστεύουν ότι η αντίδραση/διαμαρτυρία τους είναι αρκετή. 

Εδώ και 40 χρόνια ακολουθούμε την ίδια πεπατημένη τακτική. Η Τουρκία να σχεδιάζει και σταδιακά να έρχεται πιο κοντά στην λύση που επιδιώκει, κάποιοι να κάμνουν τα στραβά μάτια και οι άλλοι να διαμαρτύρονται. 

Προσωπικά έχω κουραστεί να ακούω όλα αυτά τα χρόνια τις ίδιες χιλιοειπωμένες αναλύσεις για τους στόχους και επιδιώξεις της Τουρκίας, τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας, χωρίς μέχρι σήμερα να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε με αποτελεσματικό τρόπο τους πολιτικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας. Η συνεχής προσπάθεια μας όλα αυτά τα χρόνια είναι πώς να αντιμετωπίσουμε τα συνεχή τετελεσμένα που μας δημιουργεί η Τουρκία και να τρέχουμε πάντοτε πίσω από τα γεγονότα. 

Είμαι βέβαιος ότι στα πιο πάνω θα αντιπαραθέσει, κάποιος, αυτά που έχω ακούσει μέχρι σήμερα ουκ ολίγες φορές. <Είμαστε μικρή και αδύναμη χώρα>, <δεν μπορούμε> <τι θέλεις, να μη βρούμε λύση;>, <αυτά δεν τα έχουμε ξαναδοκιμάσει;>, <πρέπει να κάμουμε συμβιβασμό> και πολλά άλλα. 

Νομίζω ότι επιτέλους έφθασε η ώρα, κάποιος να μας πει αυτόν τον περιβόητο συμβιβασμό πως τον αντιλαμβάνεται. Όσο πιο καθαρά και με σαφήνεια γίνεται. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι και σε αυτό το θέμα μας διακατέχει ένα φοβικό σύνδρομο. Αυτό που λέν οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι λίγο απ’ όλα. Ξεκινούν από τα ψηφίσματα των ΗΕ και στη συνέχεια μπορείς να ακούσεις ότι φανταστείς! Ομοσπονδία, ΔΔΟ, δαιμονοποιημένη ή μη, ΑΔ, Ευρ. Κεκτημένο, Ενιαίο Κράτος και πολλά άλλα. 

Έχω την γνώμη, την οποία ταπεινά υποβάλλω, αν επικεντρωθούμαι σταθερά και χωρίς περιθώρια ταλαντεύσεων σε λύση ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ, όχι Συνομοσπονδίας ή δύο κρατών, με πλήρη κατοχύρωση και άμεσης εφαρμογής των ΑΔ και Ευρωπ. Κεκτημένου, έστω και αν αυτή λέγεται ΔΔΟ (ξέρω κάποιοι θα αντιδράσουν αρνητικά, ας το ξανασκεφτούν όμως) έχουμε πολλές και καλές πιθανότητες να έχουμε μια λύση. Σε περίπτωση που η άλλη πλευρά θα είναι αρνητική και μάλλον θα είναι, έχουμε πιστεύω πολλά επιχειρήματα που στηρίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και τις Αρχές του Καταστατικού Χάρτη των ΗΕ και της ΕΕ, ώστε να πείσουμε. Αρκεί να γίνει μια πολύ καλή προετοιμασία από τους κατάλληλους ειδικούς επιστήμονες και τεχνοκράτες.

Σημείωση: εστάλη από τον "Δήμο" με e-mail