Οι Κούρδοι θεωρούνται ένας λαός που έχει λίγους φίλους. Πράγματι, οι περίπου εκατό χιλιάδες Εβραίοι, οι οποίοι ζούσαν αιώνες στους κουρδικούς μεταναστευτικούς οικισμούς, μετανάστευσαν εκεί μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Όμως οι σχέσεις τους με την παλιά τους πατρίδα δεν κόπηκαν ποτέ.
Στο Ισραήλ εμφανίζονται οι κουρδικής καταγωγής μετανάστες πάντα ως υποστηρικτές του Κουρδιστάν, κάτι που από τη δεκαετία του 60 συνέπλεε και με το δόγμα εξωτερικής πολιτικής της χώρας του Ισραήλ. Εκείνη την εποχή συγκεκριμένα γινόταν καθετι δυνατό για να αποκτηθούν σύνδεσμοι με τους μη-άραβες της περιοχής.
Δίπλα στα κοσμικά διοικούμενα Ιράν και Τουρκία, έβλεπε κανείς πρωτίστως και στους Κούρδους του Ιράκ πιθανούς συμμάχους. Αργότερα, η ισχυροποίησή τους ως αντίπαλος της εξουσίας του κόμματος Baath - το οποίο δεν έκρυβε την ακραία εχθρική του στάση απέναντι στο Ισραήλ - θα αποδυνάμωνε τη Βαγδάτη.
Οι ισραηλινοί ανατολιστές δεν αρέσκονται μόνο στο να θυμίζουν αυτή τη φιλική σχέση και τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες αναβίωσής της, αλλά υπολογίζουν σύντομα και σε εντατικοποίησή της.
Οι επαφές μεταξύ του Ισραήλ και των Κούρδων του Ιράκ εντατικοποιήθηκαν πρωτίστως μετά το ξέσπασμα της κουρδικής επανάστασης το 1961. Ο τότε εξόριστος από την Ευρώπη Κούρδος ιστορικός Ismet Scherif Wanli μπόρεσε να πείσει τον ηγέτη των Κούρδων Mustafa Barzani, αρχηγό του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, να έρθει σε επαφή με την Ιερουσαλήμ.
Ο ίδιος ο Wanli λειτουργούσε ως μεσάζων και συναντήθηκε, υποστηριζόμενος από τη μυστική υπηρεσία του Ιρανού Σεΐχη, ο οποίος τότε δρούσε υπέρ των Κούρδων, με πολιτικούς ηγέτες του Ισραήλ, όπως οι Levi Eshkol και Shimon Peres, οι οποίοι με τη σειρά τους απέστειλαν ορισμένους αντιπροσώπους στο Κουρδιστάν. Ωστόσο, οι προσπάθιές τους να ξεκινήσουν συνομιλίες μεταξύ του Wanli και της αμερικάνικης κυβέρνησης μπλοκαρίστικαν από την Washington.
Αργότερα, στα πρώτα στάδια της εξουσίας των Baath, οι μυστικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ-Κουρδιστάν έγιναν στενότερες. Ο Barzani και δύο από τους υιούς του ταξίδεψαν μεταξύ 1968 και 1973 πολλάκις στο Ισραήλ και Ισραηλινοί απεσταλμένοι διέμειναν στο Κουρδιστάν. Στις τότε πλανόμενες αραβικές φήμες γινόταν λόγος για μερικές χιλιάδες.
Στην πραγματικότητα, γράφει [στην Middle East Quarterly] η Ofra Bengio, η σημαντικότερη Ισραηλινή ιστορικός της κουρδικής και ιρακινής ιστορίας, δεν ήταν παραπάνω από μια χούφτα Ισραηλινοί, οι οποίοι όμως ασχολιόντουσαν σε περισσότερους τομείς - από ανθρωπιστικής μέχρι και στρατιωτική βοήθεια. Με τη σύμφωνη γνώμη του Ιράν, το Ισραήλ προμήθευε τους Κούρδους αρχικά και με όπλα, μέχρι που η Τεχεράνη το 1975 στα πλαίσια μιας συμφωνίας με τη Βαγδάτη έδωσε τέλος σε αυτή τη συνεργασία.
πηγές: Frankfurter Allgemeine Zeitung, Middle East Quarterly
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου