Μια μέρα στον τρύγο του αμπελιού

«Θέρος, τρύγος, πόλεμος, στασιό δεν περιμένουν»… έτσι λένε. 

Έτσι και εμείς, μια μέρα του Σεπτέμβρη, που μας δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχουμε στον τρύγο του αμπελιού και στη συνέχεια στο "πάτημα" των σταφυλιών, δεν περιμέναμε. 

Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί για τ' αμπέλι, για τον τρύγο. Τα σταφύλια ήταν πλέον ώριμα («αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι») και η παρέα είχε το απαραίτητο κέφι. 

Ίσως να μας έλειπαν τα παραδοσιακά κοφίνια και τα ειδικά ψαλίδια, είχαμε όμως τους κουβάδες μας, τα μαχαιράκια μας και αρκετή όρεξη για τη δουλειά. Φυσικά «τ’ αμπέλι να θέλει αμπελουργό» όπως λένε, θέλει όμως και ...τρυγητάδες. Και εμείς, οι τρυγητάδες, ήμασταν εκεί για τη δουλειά και ότι άλλο ήθελε προκύψει.

Και ο τρύγος άρχισε. «Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες» λένε και εμείς τα μαζεύαμε όλα τα σταφύλια ή σχεδόν όλα, κάποια σίγουρα ξέφευγαν... 

Στο αμπέλι, κάπου ανάμεσα στα Σπάτα και το Πικέρμι. Τα κοφίνια γεμίζανε και αδειάζανε για να ξαναγεμίσουν.

 

Σχεδόν γεμάτο με σταφύλια. Κάναμε καλή δουλειά! Σε λίγο θα φύγουν για το πατητήρι...

Όμως «η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη» τρώει και τους ...τρυγητάδες. Έτσι ήρθε και το απαραίτητο διάλειμμα, να "τσιμπήσουμε" κάτι και να πιούμε. Το "αφεντικό" είχε για όλα φροντίσει...

Νωρίς το απόγευμα τα είχαμε όλα μαζέψει. Είχαμε τελειώσει τον τρύγο. 
Άντε και του χρόνου και "καλά κρασιά".  
Όμως υπήρχε και η συνέχεια...

Αργά το απόγευμα όλοι και πάλι παρόντες στο παραδοσιακό πατητήρι. 
Να πατήσουμε τα σταφύλια που όλη την ημέρα είχαμε μαζέψει. 
Και το κάναμε, τα πατήσαμε με γυμνά πόδια και αρκετό κέφι... 

Στο πατητήρι (του κ. Μάρκου), κάπου στη λεωφόρο Σπάτων 

Δεν παραλείψαμε να μετρήσουμε και την περιεκτικότητα του μούστου σε σάκχαρα, κάτι που έχει άμεση σχέση με τον αλκοολικό βαθμό του κρασιού που θα προκύψει. Ήταν καλή, προβλέπεται να γίνει καλό το κρασί.

Στο τέλος μπαίνει στο παιχνίδι και η σύγχρονη πλέον, υδραυλική πρέσα (τσιπουριά). 

Τη γεμίζουν με τα πατημένα σταφύλια για να πάρουν με πίεση όσο χυμό απέμεινε.

Εν τω μεταξύ ο χυμός τους σταφυλιού, ο μούστος (το γλεύκος), από το πατητήρι, ρέει...

Στη συνέχεια ο μούστος θα γεμίσει τα βαρέλια όπου και θα ακολουθήσει η αλκοολική ζύμωση (βρασμός), η μετατροπή δηλαδή των σακχάρων του μούστου σε αλκοόλη, με τελικό προϊόν το κρασί.

Και όταν τελείωσε η "δουλειά" ήρθε η ώρα για κρασί (γιατί σύμφωνα με τη γνωστή ρήση "οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου") και φαγητό (γιατί «το καλό κρασί θέλει και καλό φαΐ»). 

"Oίνος ευφραίνει καρδίαν" και όχι μόνο, καθώς πολλές επιστημονικές έρευνες συμφωνούν ότι η κατανάλωση του κρασιού (κυρίως του κόκκινου), με μέτρο βέβαια, προστατεύει από καρδιακά νοσήματα, καθόσον αυξάνει τα επίπεδα της HDL (καλής χοληστερίνης) και ταυτόχρονα μειώνει την LDL (κακή χοληστερίνη). Εξάλλου, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η αμπελουργία είναι τόσο διαδεδομένη, η οινοποσία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και της παράδοσης. 

  

Και φυσικά ακολούθησε το γλέντι... Το "αφεντικό" και πάλι είχε φροντίσει για όλα. «Ας πάει και το παλιάμπελο!». Μπορεί να λένε ότι «όσοι πίνουν και μεθούν, λησμονούν όσα χρωστούν», όμως δεν ξεχάσαμε ότι «περισσότεροι πνίγονται στο ποτήρι παρά στη θάλασσα».

Μας πήρε η νύχτα. Προηγήθηκε όμως μια ωραία μέρα και η όλη διαδικασία ήταν ευχάριστη, αλλά και μια πρωτόγνωρη εμπειρία για κάποιους. 

Και του χρόνου και "καλά κρασιά"...

Φωτογραφίες και κείμενα: Takis Ant για το afirimeno.com