Δεν αρκούν οι θέσεις των κομμάτων

"Το μεγάλο πρόβλημα σ΄αυτή τη μαγική χώρα δεν είναι οι θέσεις (των κομμάτων και κινήσεων) και η ικανότητα των προσώπων. Η μεγάλη αρρώστια είναι ο πόλεμος ενάντια στον ορθολογισμό και η αποθέωση της συναισθηματοκρατίας στην πολιτική. Γιατί πάντα το πολιτικό σύστημα βρίσκει τον τρόπο να χλευάσει τη λογική και να χρησιμοποιήσει τη φαντασίωση, προς όφελος της εξουσίας" γράφει σε άρθρο του στο protagon.gr ο Ανδρέας Ζαμπούκας, με αφορμή τις θέσεις του Ποταμιού που παρουσιάστηκαν χθες. Και συνεχίζει λέγοντας πως "Οι ορθολογιστές είναι πάντα χρήσιμοι για όσο δεν επιδιώκουν την εφαρμογή των σχεδίων τους... Αν κάνουν, όμως, το λάθος και επιμείνουν στο πρακτέο, τότε τους ευχαριστούμε για τη συμβολή τους και τους ευχόμαστε καλή ακαδημαϊκή καριέρα". Όσον για το Ποτάμι "Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι μόνο να πείσει για την προθυμία του να αλλάξει τη χώρα... Η επιτυχία θα είναι να βρει τρόπο να διεισδύσει σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και να κερδίσει την αποδοχή της..."

Ολόκληρο αυτό το ενδιαφέρον άρθρο στη συνέχεια: 

Δεν αρκούν οι θέσεις

του Ανδρέα Ζαμπούκα από το protagon.gr

Όσο περνούσαν από το βήμα οι ομιλητές, οι σκέψεις μου έφταναν σε αδιέξοδο. Ο ένας μετά τον άλλον, κατέθεταν σχέδια, προτάσεις και επεξεργασμένες επαγωγές, χωρίς λογικά άλματα και αντιφάσεις. Όλα ενταγμένα σε έναν πραγματικό κόσμο με αποδέκτη τον υπεύθυνο άνθρωπο ή τον πολίτη μιας ιδανικής δημοκρατίας, όπως, φαντάζομαι, θα τον ήθελαν να υπάρχει.

Και πού είναι το αδιέξοδο; Εκεί ακριβώς που τελείωνε ο λόγος του Κριμιζή και του αποκαλυπτικότερου όλων, του Παναγιώτη Καρκατσούλη: Στην αίσθηση του ανανταπόδοτου που δημιουργείται, όταν το κάλεσμα του ορθολογισμού μένει έξω από τα τείχη της εξουσίας. Εκεί ακριβώς που φαίνεται η ματαίωση της θεωρίας που θέλει να γίνει πράξη αλλά δεν μπορεί.

Οι θέσεις του Ποταμιού παρουσιάστηκαν χθες, στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» και ο κόσμος που μίλησε ήταν πολύς. Αυτή τη φορά, όλοι τους ήταν ορθολογιστές και είχαν κάτι πολύ σοβαρό να προτείνουν (όχι συνθήματα, όχι βερμπαλισμοί, όχι γραφικές μυθοπλασίες...). Μόνο αυτοί είναι όμως; Σε κάθε κόμμα, σε κάθε κίνηση που παρουσιάζεται, εμφανίζονται σημαντικοί άνθρωποι που θέλουν να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Ακόμα και μέσα στα παλιά κόμματα, ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ..., υπάρχουν πρόσωπα που η λειτουργία του εγκεφάλου τους, ταυτίζεται με την αξιολόγηση του πρακτέου. Βλέπουμε όμως ξεκάθαρα, ποια είναι η τύχη τους στην πορεία του χρόνου. Πάντα υπάρχει ένα μικρό ή μεγάλο «φαντασματάκι» που τους πετάει κάπου στο αζήτητα, στέλνοντάς τους στο περιθώριο της «διανοητικής τους απομόνωσης».

Με λίγα λόγια, το μεγάλο πρόβλημα σ΄αυτή τη μαγική χώρα δεν είναι οι θέσεις και η ικανότητα των προσώπων. Η μεγάλη αρρώστια είναι ο πόλεμος ενάντια στον ορθολογισμό και η αποθέωση της συναισθηματοκρατίας στην πολιτική. Γιατί πάντα το πολιτικό σύστημα βρίσκει τον τρόπο να χλευάσει τη λογική και να χρησιμοποιήσει τη φαντασίωση, προς όφελος της εξουσίας.

Οι ορθολογιστές είναι πάντα χρήσιμοι για όσο δεν επιδιώκουν την εφαρμογή των σχεδίων τους. Τους βραβεύουμε, τους συγχαίρουμε δημοσίως, τους «θαυμάζουμε» για την διάνοιά τους. Αν κάνουν, όμως, το λάθος και επιμείνουν στο πρακτέο, τότε τους ευχαριστούμε για τη συμβολή τους και τους ευχόμαστε καλή ακαδημαϊκή καριέρα... (εκεί που ξέρουμε να τους ελέγξουμε με τη χρηματοδότηση και την «εμπνευσμένη» μας νομοθεσία!). 

Το μεγάλο στοίχημα για το Ποτάμι δεν είναι μόνο να πείσει για την προθυμία του να αλλάξει τη χώρα και να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα. Η επιτυχία θα είναι να βρει τρόπο να διεισδύσει σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και να κερδίσει την αποδοχή της. Γιατί ο πόλεμος στην Ελλάδα δεν είναι μεταξύ παλαιοκομματισμού και νέων προτάσεων, αλλά μεταξύ ορθολογισμού και συναισθηματοκρατίας.

Κι άλλοι προσπάθησαν αλλά έσπασαν τα μούτρα τους. Ο φιλελευθερισμός της Ν.Δ, ο «ακαδημαϊσμός» του Σημίτη, η Δράση, η ΔΗ.ΞΑΝ και η ΔΗΜΑΡ απέτυχαν παταγωδώς να κερδίσουν το μεσαία στρώματα και να αλλάξουν τη φιλοσοφία του πολιτικού βίου. Όσοι δεν επένδυσαν στο φαντασιακό, στη θεϊκή επίνευση, στη «μαγεία» και στην ανατολίτικη μεταφυσική ευδαιμονία, ή πήγαν γρήγορα σπίτι τους ή άρχισαν να γλείφουν το σύστημα (πολύ πρόσφατα παραδείγματα…).

Δεν αρκεί, λοιπόν, η μεγάλη «Χάρτα» με τα πλάνα και τις προθέσεις. Πώς θα δεχτεί, άραγε, τις οποιεσδήποτε έλλογες θέσεις ένα εκλογικό σώμα εθισμένο στα συνθήματα και στις υποσχέσεις των πονηρών; Υπάρχει η δυνατότητα να διευρυνθεί αυτή η μειοψηφία των πολιτών που απορρίπτουν τα λογικά άλματα και αξιολογούν δυναμικά τον υπαρκτό κόσμο;

Τα Ποτάμια λοιπόν, χρειάζονται κοίτες για να τρέξουν. Χρειάζονται διεξόδους, να πέσει με δύναμη το νερό και να πρασινίσουν οι όχθες. Κι εδώ, το ρέμα του χρόνου θα πρέπει να επιφυλάξει, για την ιστορία, εκπληκτικούς συνδυασμούς για να συμβεί η μεγάλη ανατροπή. Να σταθεί στο ύψος του ο ηγέτης, να αντέξουν οι «φιλόσοφοι» την έκθεση και να συμπέσει η συμπάθεια του κοινού με την εμπιστοσύνη του πολίτη. Και στο τέλος, αυτοί που πρέσβευαν τον ορθολογισμό να παραμείνουν καθαροί μαχητές του και να μην υποκύψουν στα «ηδονικά μυρωδικά» των παραμυθιών και της εξουσίας.

Δύσκολο πράγμα η «δαιμόνια» σύμπτωση των στοιχείων της φύσης...

Πηγή: protagon.gr 22.09.2014
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=36501 

Το σκίτσο επάνω αριστερά είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου από "Τα Νέα"