Κύπρος: Η προσφυγιά

Όταν μια πρώην υπουργός ποντάρει στο συναίσθημα και μόνο παραγκωνίζοντας τη λογική, όταν στα πλαίσια αυτά η ίδια μέμφεται τους απλούς πολίτες που για τον ένα ή τον άλλο λόγο επισκέπτονται ή επιθυμούν να επισκεφθούν τα κατεχόμενα, όταν κατακρίνει μόνο τους ξένους που δεν τιμώρησαν τον κατακτητή, ενώ παράλληλα η ίδια (πρώην υπουργός) αφήνει στο απυρόβλητο τους κύπριους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται το μέγα πρόβλημα της Κύπρου, το οποίο και με δική τους ευθύνη διαιωνίζεται, τότε όχι μόνο δεν συμβάλει στη λύση του προβλήματος, αλλά μάλλον την απομακρύνει ακόμη περισσότερο.

Τα γράφω αυτά με αφορμή: 
αφ' ενός μεν το σημερινό άρθρο της κας Κλαίρης Αγγελίδου, πρώην υπουργού Παιδείας και πολιτισμού της Κύπρου, στον "Φιλελεύθερο" με τίτλο "H προσφυγιά", 
αφ' ετέρου δε τα σχετικά "σχόλια του Δημοσθένη" (με τα οποία ουσιαστικά θα συμφωνήσω), ο οποίος και μου απέστειλε το σχετικό άρθρο.

Ακολουθούν και τα δυο κείμενα:

H προσφυγιά
της Κλαίρη Αγγελίδου* 

Έχουν περάσει 40 ολόκληρα χρόνια από τη λαίλαπα της εισβολής του Αττίλα στα εδάφη της Κύπρου, που επέφερε τον ξεριζωμό και την καταστροφή, τον όλεθρο. Ό,τι εβίωσε ο ελληνικός πληθυσμός είναι ανήκουστο, με τις αποτρόπαιες πράξεις του Αττίλα. Οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν. Βιώνουν κάθε μέρα τον πόνο και την οδύνη για τη χαμένη γη τους. Θέλουν ολόψυχα την επιστροφή. Γι' αυτό και όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα έσπευσαν να επισκεφτούν την κατεχόμενη γη τους με δάκρυα στα μάτια και με οποιοδήποτε τίμημα. «Να δω τη γη μου, το σπίτι μου, κι ας πεθάνω.» «Έφερα τα παιδιά μου να δουν το πατρογονικό σπίτι.»

Βγάζουν φωτογραφίες, βλέπουν, πικραίνονται και οι περισσότεροι δεν ξαναγυρίζουν. Δεν αντέχουν. Φρίκη. Αλλοίωση των πάντων. Υπάρχουν όμως δυστυχώς και οι ανθέλληνες. Έλληνες που επισκέπτονται συχνά τα κατεχόμενα για να φαν δήθεν ψάρι, ωραία σουβλάκια, να ψωνίσουν από το ψευδοκράτος και να ταξιδέψουν από το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου για Κωνσταντινούπολη ή αλλού.
Αυτοί προδίδουν την πατρίδα τους. Είναι κατάπτυστοι.
Οι περισσότεροι όμως επιθυμούν διακαώς να παν να λειτουργηθούν στις εκκλησίες των χωριών τους, να πάρουν λουλούδια στους ανασκαμμένους τάφους των γονιών και συγγενών τους.
Έτσι ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια ο λειτουργίες στον Άγιο Μάμαντα της Μόρφου, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη των ψευδοαστυνομικών. Φέτος υπήρξε λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό στην Αμμόχωστο, την Αγία Παρασκευή, που κατέληξε να είναι τουρκική προπαγάνδα. Στον Απόστολο Βαρνάβα, ιερό χώρο του ιδρυτή της Εκκλησίας της Κύπρου, στην Αγία Μαρίνα στη Δερύνεια, στον Άγιο Χαράλαμπο στην Κοντέα, στην Ακανθού δεν επέτρεψαν να παν στην Παναγία, ο ναός έγινε πινακοθήκη, στο Τραχώνι στην Παναγία την Τραχωνίτισσα, ανήμερα της γιορτής της.
Άκουγα, ενώ στεκόμουν στη σειρά, να χαιρετίσω σ' ένα γάμο την πιο κάτω συζήτηση:
«Πόσα λεωφορεία θα πάμε;»
«Τρία, ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος που θα επισκεφτεί το χωριό μας.»
Μια κυρία από δίπλα δάκρυσε:
«Θα πάρω τα παιδιά μου να δουν το σπίτι που γεννήθηκα.»
Ο άλλος: «Όταν πεθάνουμε κι εμείς οι τόποι μας θα χαθούν. Οι νέοι μας γεννήθηκαν εδώ, δεν τους νοιάζει και τόσο.»
Αγωνία, αγωνία των προσφύγων. Κι εδώ στοχεύει η δήθεν συντήρηση του διαλόγου μεταξύ των δύο κοινοτήτων από τους Τούρκους. Όταν οι παλιοί φύγουν, η τουρκοποίηση είναι εύκολος δρόμος πια. Κι οι πρόσφυγες περιμένουν και θάβουν κάθε Κυριακή δυο - τρεις αγνοούμενους, τα άσπρα κόκκαλά τους που βρέθηκαν σε ομαδικούς τάφους με μια σφαίρα στο πρόσωπο, ενώ ήταν αιχμάλωτοι πολέμου κι έπρεπε να τους σεβαστούν κατά τα διεθνή θέσμια. Όμως τους εκτέλεσαν. Σαράντα χρόνια προσφυγιάς και παρ' όλα τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. έμειναν μόνο ψηφίσματα, όχι ενεργός δράση, ενώ για την Κριμαία και την Ουκρανία λαμβάνονται τιμωρητικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας. Πότε ο Ο.Η.Ε. και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα τιμωρήσουν την Τουρκία για όσα κακά επεσώρευσε στην ανθρωπότητα, Αρμένιους, Κούρδους, Πόντιους, Κύπριους.
Την κανακεύουν. Δεν την τιμωρούν. Πότε θα ξυπνήσει η Ευρώπη; Τι περιμένουν; Πότε αλήθεια; 

Κλαίρη Αγγελίδου

* Η Κλαίρη Αγγελίδου είναι πρόσφυγας από την Αμμόχωστο.

Πηγή: http://www.philenews.com/el-gr/f-me-apopsi-eponymes-gnomes/385/217689/h-psf 

Το σχόλιο του Δημοσθένη:

Διάβασα το πιο κάτω άρθρο από περιέργεια, να δω τι λέει η πρώην Υπουργός Παιδείας. Με μεγάλη μου λύπη και απογοήτευση, διάβασα μια από τα ίδια. Περιγραφή χιλιοειπωμένων διαπιστώσεων. Στον επίλογο, και εδώ τα ίδια. Επίρριψη ευθυνών στους ξένους, που ακολουθούν δύο μέτρα και δύο σταθμά, δεν μας βοηθούν και θωπεύουν την Τουρκία.

Μα αυτοί, οι ξένοι, κάνουν αυτά που κατά την άποψη τους εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Το κύριο ερώτημα και κατηγορώ αφορά την δική μας πλευρά. Πως αξιοποιεί αυτά τα πολύ σημαντικά γεγονότα και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να προβάλουμε ξανά και να αξιοποιήσουμε τα γεγονότα, ώστε να δουν το θέμα μας διαφορετικά; Θέσαμε το θέμα με επιτακτικό και ξεκάθαρο τρόπο, που να αφήνει έστω και υπόνοια, ότι σε περίπτωση που δεν εφαρμόσουν και στην δική μας περίπτωση την ίδια τακτική, η θέση μας θα είναι αρνητική, όσον αφορά τις κυρώσεις που επιβάλλουν; Τουλάχιστον δημόσια, δεν περιήλθε σε γνώση μου κάτι τέτοιο. Αφού εμείς οι ίδιοι δεν υπερασπιζόμαστε και δεν προβάλλουμε την διαφορετική προσέγγιση τους, που συνεχίζεται μάλιστα για 40 χρόνια, γιατί να το κάμουν αυτοί για μας; Εξάλλου γιατί να το κάμουν αφού και οι προθέσεις τους απέναντι μας είναι διαφορετικές και μόνο με αυτή την διαφορετική προσέγγιση τους θα υλοποιηθούν; Κατά συνέπεια, η πρώην Υπουργός πρέπει να τολμήσει να επικρίνει αυτούς που πράγματι ευθύνονται γι’ αυτά, που οι ξένοι μας κάμνουν και όχι τους ξένους, που αυτοί εν γνώσει τους και επί σκοπού τα κάμνουν.

Δημοσθένης.