Μία σύντομη ιστορία της Ελβετίας

Η Ελβετία μεγάλωσε κατά το πέρας αιώνων από διαφορετικά εδάφη (πόλεις και κράτη*) στη χώρα που είναι σήμερα. Στο πέρας του χρόνου μετατράπηκε από μία χαλαρή ένωση κρατών - αυτόνομων καντονιών σε μία μοντέρνα ομοσπονδία.

Η προέλευση της ελβετικής συνομοσπονδίας

Ήδη από νωρίς αποικήθηκαν κομμάτια της σημερινής Ελβετίας. Πιο γνωστή είναι η κέλτικη κουλτούρα. Οι γνωστότεροι Κέλτες, οι Helvetier, έδωσαν αργότερο στην "Ελβετική Συνομοσπονδία" το όνομά της. Το 1 μ.Χ. προσαρτήθηκε η περιοχή αυτή από τη Ρώμη. Στα δυτικά αποικήθηκε τότε από λαούς από τη Βουργουνδία και στα ανατολικά από Αλεμάνους. Οι μεν συγχωνεύθηκαν γρήγορα με το ρωμαϊκό λαό (Ρωμαϊκή Ελβετία), ενώ οι άλλοι κράτησαν τη γλώσσα τους (Γερμανική Ελβετία).

Από το 536 συνδεδεμένη με τη φράγκικη αυτοκρατορία, πέρασε η Ελβετία κατά την πτώση της πρώτης στο βασίλειο της Βουργουνδίας (888) και εισήλθε μαζί του στην Άγια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (1032). Στα μέσα του 13ου αιώνα ανέλαβαν οι Αψβούργοι τον έλεγχο της κεντρικής και ανατολικής Ελβετίας. Οι αγρότες στράφηκαν εναντίων αυτής της κίνησης και ζήτησαν από τον αυτοκράτορα να εξαιρεθούν.

Αλλά η εκλογή του Rudolfs von Habsburg (1273) εξαφάνισε αυτές τις ελπίδες. Με το θάνατο του Rudolf ένωσαν το 1291 με "Παντοτινό Δεσμό" τις δυνάμεις τους οι τρείς πόλεις της λίμνης της Λουκέρνης Schwyz, Uri και Unterwalden προς διασφάλιση των ελευθεριών τους και υποχρεώθηκαν μεταξύ τους σε αλληλοβοήθεια (Ο όρκος του Rütli (1) και η ρήψη στο μήλο στον "Γουλιέλμο Τέλο" του Schiller, ανήκουν στο θρύλο). Αυτή ήταν η αρχή της Ελβετικής συνομοσπονδίας.

Εδραίωση και ισότητα της Συνομοσπονδίας (1291-1513)

οι κεντροελβετοί αγρότες ενεπλάκησαν κατά τη διάρκεια του χρόνου σε μία σειρά από πολέμους. 'Ηθελαν να επιβάλλουν στους φεουδάρχες τη δική τους νέα τάξη και να επεκτείνουν την ένωση σε άλλες κοιλάδες και πόλεις. Έτσι ενώθηκαν αρχικά η Λουκέρνη (1332), Ζυρίχη (1351) Glarus και Zug (1352) και τελικά η Bern (1353) με τα τρία καντόνια και σχημάτισαν την ένωση των οκτώ καντονιών.

Αργότερα εισήλθαν τα Solothurn και Freiburg στη συνομοσπονδία, η οποία κέρδισε από τον Αυτοκράτορα Maximilian  μέσω της Συνθήκης της Βασιλείας (1499)  την ανεξαρτησία της. Αφότου εισήλθαν η Βασιλεία, το Schaffhausen (1501) και τότε το Appenzell (1513) στη συνομοσπονδία, μετρούσε η τελευταία 13 καντόνια.

Από τη Μεταρρύθμιση μέχρι τα Συνθήκες της Βεστφαλίας (1513-1648)

Η μεταρρύθμιση και οι επιδράσεις της (1) απειλούσαν σοβαρά την ενότητα της συνομοσπονδίας: Εισήχθει από τον Ulrich Zwingli το 1519 στη Ζυρίχη και οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των ορεινών καντονιών Uri, Schwyz, Unterwalden, Luzern, Zug), του Freiburg και του Solothurn που παρέμειναν ρωμαιοκαθολικά και των υπόλοιπων καντονιών που έγιναν προτεσταντικά. Οι καθολικοί νίκησαν του προτεστάντες το 1521 στη μάχη του Kappel, όπου και έπεσε ο Zwingli.

Επήλθε ηρεμία μεταξύ των θρηκευτικών κοινοτήτων στα επτά καθολικά, τέσσερα μεταρρυθμισμένα και δύο ανάμεικτα καντόνια. Υπό την επιρροή του Johannes Calvin (από το 1536) έγινε η Γενεύη το κέντρο του προτεσταντισμού. Παρά τις εσωτερικές τριβές διατήρησε η συνομοσπονδία την πολιτική της ενότητα. Οι συνθήκες της Βεστφαλίας αναγνώρισαν την πλήρη ανεξαρτησία της.

(1) http://en.wikipedia.org/wiki/Reformation_in_Switzerland

Φωτογραφία: στη λίμνη της Λουκέρνης 

Πηγές: swissinfo.ch, derweg.org