Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Συνέντευξη του Δημήτρη Παπαχρήστου

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!
«Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων»
Σαράντα ένα χρόνια μετά, ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιλά για το τότε και το σήμερα, σε αποκλειστική συνέντευξη στον Θόδωρο Βαφιά. Από το e-istos.gr:

ΕΡ. Όταν σε πρωτοσυνάντησα, θυμάμαι ένα νέο άνθρωπο, νευρώδη, πάντα με πλατύ χαμόγελο και χειμαρρώδη λόγο, μέσα από τον οποίο πήγαζε η αισιοδοξία για μια ουσιαστική αλλαγή στον τόπο μας, προς όφελος του λαού μας και της Δημοκρατίας. Στην πορεία του χρόνου επαληθεύτηκε αυτή η αισιοδοξία, για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες, οι θυσίες, τα οράματα μιας ολόκληρης γενιάς;

Πέρα από τον πεπερασμένο χρόνο υπάρχει και ο ιστορικός χρόνος που μας εμπεριέχει και μας ξεπερνάει. Εμείς σημαδέψαμε το χρόνο, βάλαμε το κόκκινο σημάδι και μας συνδέει η κόκκινη κλωστή της μνήμης. Η απαισιοδοξία τώρα γεννάει την αισιοδοξία για το μέλλον που ανήκει στους νέους που οφείλουν να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς.

Στο "Νηρέα το Βάρα" που φέτος ξανανέβηκε από το Γιώργο Αρμένη, ο ήρωας μου, μιλάει κατηγορηματικά. "Όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απογοητευτεί", ο αγώνας είναι διαρκείας κι αυτό που πιστεύουμε, η ανατροπή του Καπιταλιστικού συστήματος και η πραγμάτωση των ονείρων μας για ένα κόσμο ανθρώπινο με ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία, δεν θα τελειώσει ποτέ παρά μόνο στην ευτυχία.

Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή τώρα όμως που σπέρνουν οι συγκυβερνώντες και οι Τροϊκανοί, το φόβο και τον καλλιεργούν μέσα από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης που τα κρατάνε στα χέρια τους οι διαπλεκόμενοι με τις κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων, τώρα έχουμε ένα άλλο λόγο να αγωνιστούμε. Είναι για μας τους ίδιους, για την αξιοπρέπεια μας καθότι το λέω στο ράδιο EPTOPEN.COM "Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια παρά να ζει μάταια".

Ζούμε μέσα σε μία ψευδεπίγραφη δημοκρατία που τη χρησιμοποιούν για να νομιμοποιούν πράγματα και καταστάσεις που ούτε δικτατορίες θα μπορούσαν να επιβάλουν. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της κρίσης πρώτα βγαίνει από τον καθένα μας ο κακός του εαυτός, το σκατό που έχει μέσα του συσσωρευμένο. Με το χρόνο όμως, γίνεται κοπριά και θα φυτρώσουν λουλούδια και θα βγούνε τα "ώριμα τέκνα της οργής" και της ανάγκης στο δρόμο και στη διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή, καθότι όλα είναι δρόμος. Δεν υπάρχει τέλος στο σπειροειδή κύκλο του χρόνου, γιατί το τέλος είναι και η αρχή...

Χρειάζεται σήμερα να αντισταθούμε στη νέα οικονομική κατοχή των Τροϊκανών και της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας. Εμείς γίναμε το πειραματόζωο, έπαιξαν στην πλάτη μας για να διασώσουν την Ευρωζώνη τους. Τα δικά μας "φυτά εσωτερικού χώρου" που συγκυβερνούν λειτούργησαν ως "Τσολάκογλου" γι' αυτό πρέπει όλοι να γίνουμε και το παράδειγμα για την ανατροπή τους σε όλη την Ευρώπη.

Συνεπώς χρειάζεται ένα μέτωπο Κοινωνικό και Πολιτικό. Ένας εθνικοταξικοαπελευθερωτικός αγώνας γιατί αυτό που δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνε τώρα με την πολιτική της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού να τα πάρουν από τους λαούς της Ευρώπης και από εμάς που μας οφείλουν όχι μόνο το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο αλλά και τις αποζημιώσεις και τα αρχαία που μας έκλεψαν...

ΕΡ. Σαράντα ένα χρόνια Δημήτρη, σαν να' ταν χθες; Το κλίμα εκείνων των ημερών, το "Πειρατικό" ραδιόφωνο και ο ρόλος του στο ξεσήκωμα ενός λαού και τι μπορεί να συμβολίζει αυτή η εξέγερση στους σημερινούς νέους;

Τα σαράντα ένα χρόνια είναι πολλά αλλά και λίγα. Η εξέγερση του 1973 στο Πολυτεχνείο μας τροφοδοτεί και σήμερα με τα αληθινά συστατικά της νιότης. Αυτά που ζήσαμε εκείνες τις μέρες είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο ωραία στολίδια της ζωής μας. Δεν αντισταθήκαμε, δεν εξεγερθήκαμε μόνο εναντίον της Δικτατορίας αλλά και στο σύστημα το καπιταλιστικό, το ιμπεριαλιστικό φτιάχνει χούντες κάθε λογής. "Κάτω η Χούντα", "έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι", "ψωμί, παιδεία, ελευθερία, "Εργάτες Αγρότες και Φοιτητές" δεν ήταν απλά συνθήματα, ήταν η πολιτική ουσία του αγώνα μας. Δυστυχώς και σήμερα οι νέοι τα φωνάζουν στις πλατείες και στους δρόμους. "Το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

Το ραδιόφωνο ήταν η εξεγερμένη μας φωνή που έσπασε τη μοναξιά και την απομόνωση των Ελεύθερων Πολιορκημένων μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Εξαπλώθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, τα Γιάννενα και ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Σπάσαμε το φόβο και τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες και αποδείξαμε πως ακόμα και το όνειρο και η ουτοπία μπορούν να γίνουν πραγματικότητα άμα τις πιστέψουμε. Οργανώσαμε το αυθόρμητο και εφαρμόσαμε την άμεση δημοκρατία, με εκλεγμένους ανακλητούς εκπροσώπους από τις Γενικές Συνελεύσεις. Η συντονιστική επιτροπή, οι εργαζόμενοι, οι μαθητές και ο λαός, αυτός ο μικρός ο μέγας, έγιναν ασπίδα προστασίας μας. Τα περισσότερα θύματα, τραυματίες, νεκροί έξω από το Πολυτεχνείο υπήρξανε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο Πολυτεχνείο ήτανε δημιουργική, ερωτική, επαναστατική, ο καθένας μας βρήκε τον εαυτό του και τον διπλανό του στο κοινό αγώνα. "Ανεβαίναμε τα βουνά της Πίνδου, η χαρά και η αυθορμησία έσμιξαν με την παλιγγενεσία".

Το Πολυτεχνείο είναι ορόσημο, είναι αληθινό γεγονός της μεταπολεμικής ιστορίας μας και δείχνει στους νέους το δρόμο του αγώνα. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού, είναι το σημείο, το εφαλτήριο για να πάρουν φόρα και να εκτιναχθούν στο μέλλον.

Καθώς περνούν τα χρόνια, πληθαίνουν οι κριτές που μας καταδικάζουν, είναι αυτοί που, αν ήταν τότε, ή θα σιωπούσαν ή θα ήταν εναντίον μας. Οι νέοι σήμερα έχουν παρακαταθήκες, δεν είναι συμπτωματικό πως στην πρώτη αποτίσαμε φόρο τιμής στους εκτελεσμένους, από τους Γερμανούς στην Καισαριανή, με το σύνθημα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μέχρι την πλήρη απελευθέρωση, φώναξα, όταν ο εθνικός ύμνος ακούστηκε αποκαθαρμένος καθότι τον είχαν βρωμίσει οι στρατοκράτες...

ΕΡ. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία προσπάθεια απαξίωσης της γενιάς του Πολυτεχνείου. Υπάρχουν απόψεις που θέλουν άτομα που ανήλθαν μεταπολιτευτικά σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις και είχαν πρωτοστατήσει στην 3ημερη κατάληψη, να λησμόνησαν τους στόχους της συμμετοχής τους στα γεγονότα κατά της χούντας και να χρησιμοποίησαν το Πολυτεχνείο της 17 Νοέμβρη ως εφαλτήριο της κομματικο-πολιτικής τους ανέλιξης.
Κάνω αυτή την ερώτηση απευθυνόμενος στον Δημήτρη Παπαχρήστο, που για όλους εμάς που βιώσαμε και βιώνουμε τα δύσκολα χρόνια, αποτελεί τη ζώσα μνήμη της εξέγερσης, αντιστεκόμενος στη φθορά του χρόνου.

Είναι αλήθεια ότι γίνεται συστηματική προσπάθεια γενικότερης απαξίωσης είτε της πολιτικής είτε των κομμάτων (οι πολιτικοί έχουν συμβάλει σε αυτό). Ζούμε σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπου ακόμα και οι απλές ανθρώπινες αξίες απαξιώνονται. Η απογοήτευση και η ισοπέδωση μέσα από γενικεύσεις σπρώχνουν πολλούς στην άρνηση και η οργή τους μεταφράζεται σε ψήφους μαύρους χρυσαυγιτικούς που αναδύθηκαν από ένα κοινωνικά αρρωστημένο σώμα που κολυμπάει στη σύγχυση και στο φόβο.

Το Πολυτεχνείο τους ενοχλεί είναι το αγκάθι στα μαλακά της υπνοτούσας κοινωνίας μας. Είναι το ορόσημο, είναι ο δρόμος για τους νέους γι' αυτό και επικίνδυνο. Δεν μπόρεσαν να υποτάξουν το πνεύμα του, να το ενσωματώσουν.

Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, ανήκει σε όλους εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Δεν είναι πολλοί αυτοί που μπήκαν σε κόμματα ή πήραν δημόσιες θέσεις. Κι όμως το πολιτικοεπικοινωνιακό σύστημα τους προβάλλει για να αμαυρώσει, να λοιδορήσει και να απαξιώσει ότι πιο λαμπρό δημιουργήθηκε από τους νέους που ξέπλυναν την ντροπή των γονιών τους που ανέχτηκαν την χούντα. "Έξι χρόνια είναι πολλά δεν θα γίνουνε επτά" φωνάζαμε και τώρα που περάσανε σαράντα χρόνια, όσοι απομείναμε όρθιοι θα στεκόμαστε μπροστά σε κάθε μορφής τανκ. Το Πολυτεχνείο είναι η ζώσα μνήμη. Αντιστέκεται από μόνο του στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας. Είναι η περηφάνια των Ελλήνων όπου γης.

ΕΡ. Αυτή η εφημερίδα Δημήτρη θα ταξιδεύσει τόσο στην Αυστραλία όσο και στην Γερμανία. Θυμάσαι;

Δεν μπορώ να ξεχάσω πως έφθασα μέχρι την μακρινή Αυστραλία και είδα και ένιωσα τη συγκίνηση των ξενιτεμένων μας. Το ίδιο και στην Γερμανία, στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Σουηδία και όπου αλλού με έχουν καλέσει και έχω πάει. Για τα νέα παιδιά είναι η νεοελληνική αλφαβήτα, το εδώ Πολυτεχνείο έχει αντικαταστήσει το "Λόλα να ένα μήλο". Ότι έχει υπάρξει αληθινά δεν γίνεται να χαθεί. Θα το βρούνε μπροστά τους αυτοί που έχουν μνήμη και γνωση. 

Στη φωτογραφία: ο Δημήτρης Παπαχρήστος (δεξιά) με το Θόδωρο Βαφιά (αριστερά)

Πηγή: www.e-istos.gr 14.11.2014
http://www.e-istos.gr/home/2009-11-02-09-13-59/10506-2014-11-14-11-23-03.html