…Γιατί μέγα είναι το της θαλάσσης κράτος…
της Ειρήνης Ψαρέλλη, από το astraparis.gr
Καλοκαίρια τώρα στα χιώτικα καφενεία αφουγκράζομαι το παράπονο συνομήλικων μου γονιών που με διαστάσεις πόνου αρνούνται να καταλάβουν την επιλογή των παιδιών τους στην απόρριψη της κακομοιριάς ενός πτυχίου χωρίς επαγγελματική ανταπόκριση και επιλέγουν να επιστρέψουν στην αξιοπρέπεια της ναυτιλίας.
Παρατηρώ μια κοινωνία που ιστορικά, παραδοσιακά, εναπόθεσε τα ελαττώματά της στη θάλασσα, έζησε μι αυτήν και μεγαλούργησε στη «διατεταγμένη της υπηρεσία», να συνθλίβεται συναισθηματικά στην επιλογή της επιστροφής στην αξιοπρέπεια των παροχών της.
Πένθος και παράκρουση, άρνηση αποδοχής της ευτυχίας, καταθλιπτική συμπεριφορά αποπνέουν οι συζητήσεις των περισσοτέρων γονιών της γενιάς μου στην απόφαση των παιδιών τους να μην περιμένουν πότε θα τους χαριστεί η ζωή τους.
Ξεχνούν πως είμαστε η ενδιάμεση γενιά, που ανδρώθηκε στην ευκολία των παροχών της αποκατάστασης της διαχειριστικής εξουσίας, απέτυχε παταγωδώς στην απόδοση συνέχειας και συνέπειας, αρνείται να ζητήσει συγγνώμη από αυτούς που ταλαιπωρεί και αντί να εξακολουθεί να δεσμεύει το μέλλον τους, θα πρέπει επιτέλους να ζήσει αυτή με τις ενοχές της και να εκπαιδεύσει τα παιδιά της στο ότι δεν πρέπει να περιμένουν να τους δοθεί από τον θεό κάτι που τα ίδια δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους.
Το κράτος της θαλάσσης είναι μέγα, το κρασί παλιό, το τυρί μουχλιασμένο και το χαβιάρι μαύρο.
Όπως μας έμαθαν οι γονείς μας, ασυνείδητα ίσως, ας προσπαθήσουμε εμείς συνειδητά, να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στο «αγκάλιασμα της ορφάνιας». Ίσως, αυτό να αποτελέσει και τη συγγνώμη μας στην απαξίωση αρχών, αξιών και δεδομένων που δεν σεβαστήκαμε.
Και, επιτέλους, να αποφασίσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε ήρεμοι και ευτυχείς όταν «λάμπει ο ήλιος μας κι ας λάμπει κάπου αλλού» από εκεί που εμείς επιθυμήσαμε.
*Η κα Ειρήνη Ψαρέλλη είναι δημοσιογράφος και σκηνοθέτης
Πηγή: astraparis
Παρατηρώ μια κοινωνία που ιστορικά, παραδοσιακά, εναπόθεσε τα ελαττώματά της στη θάλασσα, έζησε μι αυτήν και μεγαλούργησε στη «διατεταγμένη της υπηρεσία», να συνθλίβεται συναισθηματικά στην επιλογή της επιστροφής στην αξιοπρέπεια των παροχών της.
Πένθος και παράκρουση, άρνηση αποδοχής της ευτυχίας, καταθλιπτική συμπεριφορά αποπνέουν οι συζητήσεις των περισσοτέρων γονιών της γενιάς μου στην απόφαση των παιδιών τους να μην περιμένουν πότε θα τους χαριστεί η ζωή τους.
Ξεχνούν πως είμαστε η ενδιάμεση γενιά, που ανδρώθηκε στην ευκολία των παροχών της αποκατάστασης της διαχειριστικής εξουσίας, απέτυχε παταγωδώς στην απόδοση συνέχειας και συνέπειας, αρνείται να ζητήσει συγγνώμη από αυτούς που ταλαιπωρεί και αντί να εξακολουθεί να δεσμεύει το μέλλον τους, θα πρέπει επιτέλους να ζήσει αυτή με τις ενοχές της και να εκπαιδεύσει τα παιδιά της στο ότι δεν πρέπει να περιμένουν να τους δοθεί από τον θεό κάτι που τα ίδια δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους.
Το κράτος της θαλάσσης είναι μέγα, το κρασί παλιό, το τυρί μουχλιασμένο και το χαβιάρι μαύρο.
Όπως μας έμαθαν οι γονείς μας, ασυνείδητα ίσως, ας προσπαθήσουμε εμείς συνειδητά, να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στο «αγκάλιασμα της ορφάνιας». Ίσως, αυτό να αποτελέσει και τη συγγνώμη μας στην απαξίωση αρχών, αξιών και δεδομένων που δεν σεβαστήκαμε.
Και, επιτέλους, να αποφασίσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε ήρεμοι και ευτυχείς όταν «λάμπει ο ήλιος μας κι ας λάμπει κάπου αλλού» από εκεί που εμείς επιθυμήσαμε.
*Η κα Ειρήνη Ψαρέλλη είναι δημοσιογράφος και σκηνοθέτης
Πηγή: astraparis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου