Ο απομονωτισμός της Κίνας είναι ντεμοντέ

Το Πεκίνο ξεκινά στρατηγική τύπου μεγάλων δυνάμεων.

Σε εποχές αυτοκρατόρων το κινεζικό βασίλειο στηριζόταν στο μαγνητισμό της Μέσης: Όλοι οι βάρβαροι γύρω από το αδιαμφισβήτητο κέντρο του κόσμου θα υπέκυπταν εντελώς αυτόματα ως υποτελείς υπόχρεοι σε φόρο τιμής  - έτσι πίστευαν στις αυλές στο Πεκίνο ακόμη και μετά το βίαιο άνοιγμα της Κίνας από τους Βρετανούς το 1842.

Αυτή η εκτίμηση αποδείχθηκε, συντηρητικά διατυπωμένα, ως λανθασμένη. Αντί να λάβει αφιερώσεις, η Κίνα βυθίστηκε μαζί με τους τελευταίους αυτοκράτορες σε εξεγέρσεις, επιδημίες, λιμούς, αποικιοκρατία έναν εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε δεκαετίες. Μετά το θάνατο του Μάο και τις μεταρρυθμίσεις του Deng Xiaoping ξεκίνησε σιγά σιγά να αναρρώνει η χώρα. Και μόλις σήμερα βρίσκεται το Πεκίνα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό σε μία θέση ισχύος.

Αυτή η δύναμη και μία νέα γεωπολιτική προσέγγιση των κουμουνιστικών απογόνων του κινέζου αυτοκράτορα είναι εμφανής στην κορυφή της Ασιατικής-Ειρηνικής Οικονομικής Κοινότητας (Apec): Οι νέοι Κινέζοι στο Πεκίνο δεν περιμένουν μέχρι να έρθουν σε αυτούς αυτοβούλως οι ικέτες. Δελεάζουν με χρήμα, οικονομικές ευκαιρίες και την προσοχή μίας ανερχόμενης μεγάλης δύναμης. Και αν χρειαστεί παίρνουν και δύσκολες αποφάσεις χωρίς δεύτερη σκέψη.

Με ξινισμένα πρόσωπα, αλλά το έκαναν, έδωσαν τα χέρια ο πρόεδρος Xi Jingping και ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Shinzo Abe στο Πεκίνο - για πρώτη φορά και μετά από δύο χρόνια καυτής απραξίας όσον αφορά στις νήσους Senkakku / Diaoyu. Και οι δύο πλευρές δε θέλουν αυτή τη στιγμή εδαφικές διαμάχες, καθώς τα οικονομικά συμφέροντα του Πεκίνου και του Τόκιο είναι ιδιαίτερα συνυφασμένα.

Με τη Νότια Κορέα (η οποία κάποιοι Ιαπωνέζοι υποστηρίζουν πως εξυπηρετεί την Κίνα) η κινέζικη ηγεσία κλείνει μία ευρεία ειρηνευτική συμφωνία. Και παρεμπιπτόντως γίνεται συνεννόηση για τον καλύτερο χειρισμό του απρόβλεπτου κουνιάδου στο βορρά της κορεατικής χερσονήσου.

Με τους Ρώσους συμφωνούνται συμβόλαια παροχής ενέργειας. Επιπλέον ένα πακέτο 40 δισ. δολλαρίων, που σκοπεύει να βελτιώσει τις εμπορικές σχέσεις των ασιατικών εθνών με την Κίνα ("Ο νέος δρόμος του μεταξιού", η νεοιδρυθείσα Ασιατική Αναπτυξιακή Τράπεζα των εθνών BRICS (1) στη Σανγκάι και το άνοιγμα των κινεζικών αγορών κεφαλαίων στους ξένους.

Αυτά τα οικονομικά βήματα μαρτυρούν πέρα από τον σχεδόν φρενήρη εξοπλισμό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού το χτίσιμο της σφαίρας επιρροής μίας κάποτε απομονωτικής μεγάλης δύναμης. Στην Κίνα δεν αρκεί στο μέλλον μόνο ο εαυτός της. Θέλει να παίξει έναν τοπικό και ένα διεθνή ρόλο.

Εντωμεταξύ οι ΗΠΑ, με την προσοχή τους να έχει αποσπαστεί από την πλούσια προσφορά στο διεθνές πίνακα της κρίσης, με δυσκολία κρατιούνται στην επίδειξη δύναμης στον Ειρηνικό. Επί αυτού η Ουάσινγκτον γνωρίζει καλά πως για τον πόλεμο και την ειρήνη στον 21ο αιώνα δε θα είναι αποφασιστικής σημασίας η διαμάχη με τη Ρωσία ή ο τρομοκρατικός στρατός του ισλαμικού κράτους, αλλά μία τόσο νηφάλια όσο και ρεαλιστική πολιτικά εύρωστη διαχείρηση των σχέσεων με το Πεκίνο.

Το εάν οι συμμαχίες με Ιαπωνία, Φιλιππίνες και Βιετνάμ, καθώς και Ινία και Ινδονησία αρκούν και έαν η υπερατλαντική συνθήκη συνεργασίας TPP (2) , από την οποία η Κίνα εξαιρείται ρητά, είναι ένα αρκετά αιχμηρό εργαλείο έναντι του νέου μαγνητισμού του κέντρου, αυτό μένει να το δούμε.

(1) Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και Νότια Αφρική
(2) Μία συνθήκη ελεύθερου εμπορίου, βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Trans-Pacific_Partnership

πηγή: Der Standard