Εδώ και περίπου δύο χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη στο διαδίκτυο ένα δημοσιογραφικό πείραμα. Πρόκειται για την ευρωπαϊκή μετεξέλιξη της αγγλοσαξονικής ερευνητικής δημοσιογραφίας, όπως αναφέρει ο Τάκης Καμπύλης σε άρθρο του στο protagon.gr. Ολλανδοί στην αρχή και Γερμανοί στη συνέχεια (τώρα Φινλανδοί και Ούγγροι), επιχειρούν μια ανακατεύθυνση της δημοσιογραφίας, μια νέα αντίληψη, βασισμένη σε δύο άξονες:
Ο πρώτος είναι το «είναι και φαίνεσθαι» της ανεξαρτησίας του δημοσιογράφου.
Ο δεύτερος είναι μια άλλη σχέση με τους αναγνώστες. Η διαμεσολάβηση του δημοσιογράφου ανάμεσα στην πληροφορία και στον πολίτη γίνεται (επιχειρείται να γίνει) λιγότερο στατική. Η βασική αρχή είναι απλή: Ο πολίτης εκτός από δέκτης, λόγω της θέσης του στην κοινωνία είναι δυνητικά και παραγωγός της πληροφορίας. Αυτό ονομάζεται αξιοποίηση ειδικών κοινών.
Η νέα αφήγηση για τη δημοσιογραφία βασίζεται πριν απ' όλα σε μία θεμελιώδη αξιακή παραδοχή. Την ανεξαρτησία του δημοσιογράφου και τη διαφάνεια στα οικονομικά των νέων δημοσιογραφικών τόπων.
Τα νέα πειράματα δεν τα ξεκίνησαν οι σταρ της ολλανδικής ή της γερμανικής δημοσιογραφίας. (Στο κάτω-κάτω τι λόγο θα είχαν;). Την ξεκίνησαν, ανάμεσα στους λίγους αντιστάρ, εκείνοι που είχαν ήδη δημοσιογραφική εμπειρία στα κουπιά κι όχι στη βιτρίνα εκδοτικών μηχανισμών. Δημοσιογράφοι που δεν έγιναν γνωστοί από τη δύναμη ων συνομιλητών τους στην πολιτική ή στην οικονομία...
Οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί είναι εναλλακτικοί με την έννοια ότι τηρούν -μέχρι τώρα- τις δεσμεύσεις τους. Ότι εκτός από το περιεχόμενο χτίζουν κυρίως πάνω σε μία νέα σχέση με τους αναγνώστες τους...
Αντίθετα στην Ελλάδα, σε μια εποχή πρωτοφανούς κρίσης στα ελληνικά media, παρακολουθούμε σχεδόν ανυποψίαστα και επιδερμικά νέους εκδότες να αλωνίζουν δίπλα στους «προσκυνημένους» παλιούς...
Συνήθως, τα νέα μίντια αυτής της παλιάς δημοσιογραφίας διακρίνονται από δύο πράγματα: Από τη γνωστή, κάτω από τα τραπέζι, ταύτιση (κι όχι απλώς σχέση) με επιχειρηματίες, και απ' την ένταση της φωνής τους. Που μεταλλάσσει τους υπαινιγμούς σε επιχειρήματα και την πληροφορία σε είδηση. (Χαρακτηριστική η φράση: «Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο»).
Έτσι, χωρίς όρους, με μοναδική συνθήκη ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα, επιχειρείται η αντικατάσταση του «παλιού» από ένα «νέο» που είναι παλιότερο από το «παλιό»...
Και καταλήγει ο Τάκης Καμπύλης σημειώνοντας πως στην Ελλάδα της κρίσης σήμερα καταγράφεται όλο και πιο έντονα και ο εγκλωβισμός και νεότερων γενιών σε μια φραστικά καταγγελτική δημοσιογραφία, που όλο και απομακρύνεται από τις αναζητήσεις της κακής Δύσης για να προσφέρει στρατιώτες της ενημέρωσης σε νέα (ή ανανήψαντα) τζάκια, κομματικά ή επιχειρηματικά, πάλι χωρίς όρους. Λες και αρκούν ο Τσαβικός μεσσιανισμός ή το παλαιοκομματικό ραχάτι για την κάθαρση…
Πηγή: ήταν κάποια αποσπάσματα από άρθρο του Τάκη Καμπύλη στο protagon.gr
Διαβάστε το ολόκληρο στο:
Όταν το νέο γίνεται πιο παλιό από το παλιό
Ο πρώτος είναι το «είναι και φαίνεσθαι» της ανεξαρτησίας του δημοσιογράφου.
Ο δεύτερος είναι μια άλλη σχέση με τους αναγνώστες. Η διαμεσολάβηση του δημοσιογράφου ανάμεσα στην πληροφορία και στον πολίτη γίνεται (επιχειρείται να γίνει) λιγότερο στατική. Η βασική αρχή είναι απλή: Ο πολίτης εκτός από δέκτης, λόγω της θέσης του στην κοινωνία είναι δυνητικά και παραγωγός της πληροφορίας. Αυτό ονομάζεται αξιοποίηση ειδικών κοινών.
Η νέα αφήγηση για τη δημοσιογραφία βασίζεται πριν απ' όλα σε μία θεμελιώδη αξιακή παραδοχή. Την ανεξαρτησία του δημοσιογράφου και τη διαφάνεια στα οικονομικά των νέων δημοσιογραφικών τόπων.
Τα νέα πειράματα δεν τα ξεκίνησαν οι σταρ της ολλανδικής ή της γερμανικής δημοσιογραφίας. (Στο κάτω-κάτω τι λόγο θα είχαν;). Την ξεκίνησαν, ανάμεσα στους λίγους αντιστάρ, εκείνοι που είχαν ήδη δημοσιογραφική εμπειρία στα κουπιά κι όχι στη βιτρίνα εκδοτικών μηχανισμών. Δημοσιογράφοι που δεν έγιναν γνωστοί από τη δύναμη ων συνομιλητών τους στην πολιτική ή στην οικονομία...
Οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί είναι εναλλακτικοί με την έννοια ότι τηρούν -μέχρι τώρα- τις δεσμεύσεις τους. Ότι εκτός από το περιεχόμενο χτίζουν κυρίως πάνω σε μία νέα σχέση με τους αναγνώστες τους...
Αντίθετα στην Ελλάδα, σε μια εποχή πρωτοφανούς κρίσης στα ελληνικά media, παρακολουθούμε σχεδόν ανυποψίαστα και επιδερμικά νέους εκδότες να αλωνίζουν δίπλα στους «προσκυνημένους» παλιούς...
Συνήθως, τα νέα μίντια αυτής της παλιάς δημοσιογραφίας διακρίνονται από δύο πράγματα: Από τη γνωστή, κάτω από τα τραπέζι, ταύτιση (κι όχι απλώς σχέση) με επιχειρηματίες, και απ' την ένταση της φωνής τους. Που μεταλλάσσει τους υπαινιγμούς σε επιχειρήματα και την πληροφορία σε είδηση. (Χαρακτηριστική η φράση: «Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο»).
Έτσι, χωρίς όρους, με μοναδική συνθήκη ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα, επιχειρείται η αντικατάσταση του «παλιού» από ένα «νέο» που είναι παλιότερο από το «παλιό»...
Και καταλήγει ο Τάκης Καμπύλης σημειώνοντας πως στην Ελλάδα της κρίσης σήμερα καταγράφεται όλο και πιο έντονα και ο εγκλωβισμός και νεότερων γενιών σε μια φραστικά καταγγελτική δημοσιογραφία, που όλο και απομακρύνεται από τις αναζητήσεις της κακής Δύσης για να προσφέρει στρατιώτες της ενημέρωσης σε νέα (ή ανανήψαντα) τζάκια, κομματικά ή επιχειρηματικά, πάλι χωρίς όρους. Λες και αρκούν ο Τσαβικός μεσσιανισμός ή το παλαιοκομματικό ραχάτι για την κάθαρση…
Πηγή: ήταν κάποια αποσπάσματα από άρθρο του Τάκη Καμπύλη στο protagon.gr
Διαβάστε το ολόκληρο στο:
Όταν το νέο γίνεται πιο παλιό από το παλιό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου