Από τον Standard της Αυστρίας: "Οι νέες εκλογές στην Ελλάδα σημαίνουν μεγάλο κίνδυνο για την ΕΕ: Η Ιταλία και η Γαλλία θα μπορούσαν να κολλήσουν την οικονομική αρρώστια, η Ένωση να μπει πολιτικά σε βαθιά νερά. Οι κερδισμένοι από την έλλειψη ανάπτυξης είναι οι εθνικιστές σε όλες τις χώρες..."
Η ευρωκρίση φαίνεται να πέρασε. Τουλάχιστον ηρέμησαν οι χρηματαγορές, ακόμη και εάν η οικονομία στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης δεν ευδοκιμεί. Ολόκλητη η Ευρωζώνη υποφέρει από ένα ανύπαρκτη ή σχεδόν ανύπαρκτη ανάπτυξη, αποπληθωρισμό αντί για πληθωρισμό και στις χώρες της κρίσης από μία διαρκώς πολύ υψηλή ανεργία.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς, πως ενόψει της εμφανούς ανικανότητας της ευρωομάδας να βάλει τέλος στην πολύχρονη κρίση ή τουλάχιστον να δημιουργήσει κάποιες προοπτικές ανάπτυξης μετά από "τελετουργικές" εκκλήσεις λιτότητας, η υπομονή με την πολιτική λιτότητας τελειώνει σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ και ο πολιτικός χώρος εγκυμονεί κινδύνους.
Το εφαλτήριο θα μπορούσε να γίνει εκ νέου η Ελλάδα. Στις εκλογές υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να εκλεγούν οι αριστεροί σοσιαλιστές του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Το ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε είτε να προβεί σε μία γιγαντιαία εκλογική απάτη ή τουλάχιστον θα επιμείνει σε μία επαναδιαπραγμάτευση των αποπληρωμών με την Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και σε περίπτωση που αυτές αποτύχουν θα πρέπει να επιφέρει μονόπλευρες συνέπειες.
Ο ένας συμπαρασύρει τον άλλο
Επαναδιαπραγμάτευση μετά από μία εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και πιο χαλαροί όροι αποπληρωμής θα οδηγήσουν όμως στο να συμπαρασύρει ο ένας τον άλλον στη νότια ζώνη της κρίσης στην ΕΕ και στη Γαλλιά, που θα παραμερίσει την μέχρι στιγμής πολιτική λιτότητας και θα αναζοπυρώσει πλήρως την κρίση στην Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα καθεαυτή είναι πολύ μικρή για να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη, ακόμη και εάν οι αντιδράσεις των χρηματαγορών σε μία τέτοια κρίση είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Αθήνα θα μπορούσε να είναι εφαλτήριο για μια πολιτική κρίση, η οποία απειλεί να μεταπηδήσει μετά στην Ιταλία και με καθυστέρηση και στη Γαλλία. Αυτές οι δύο χώρες είναι η δεύτερη και η τρίτη μεγαλύτερη εθνική οικονομία της ευρωζώνης.
Ακόμη και εάν συμβούν θαύματα στην Αθήνα και το ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίσει τις εκλογές, αυτό απλά θα καθυστερήσει τον κίνδυνο μιας πολιτικά προκεκλημένης κρίσης. Οι ενδείξεις στην Ιταλία δείχνουν επίσης σε καταιγίδα και είναι όλο και περισσότερο αντίθετες όχι μόνο στην πολιτική λιτότητας, αλλά και στο ευρώ καθεαυτό. Και πίσω από την Ιταλία απειλεί και η γαλλική κρίση.
Επίσης διαφαίνεται και μία σύγκρουση αρχών στη Γερμανία σε ένα χρονικό σημείο όπου και στη Γερμανία δημιουργείται μία δεξιά αντιευρωπαϊκή και εθνικογερμανική δύναμη στα κοινοβούλια και στους δρόμους, η οποία θα περιορίσει σημαντικά τα περιθώρια συμβιβασμού. Αυτή η σύγκρουση αρχών, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε μία γερμανοϊταλική και, ακόμη χειρότερα, σε μία γερμανογαλλική, είναι πολύ επικίνδυνη γιατί απειλεί να βάλει σε κίνδυνο όχι μόνο την ευρωζώνη, αλλά και ολοκληρη την ΕΕ και κρύβει πάρα πολύ πολιτική εκρηκτική ύλη μέσα της.
Η κρίση της ευρωζώνης και η εξ αρχής λαμβάνουσα χώρα άρνηση πραγματικών ευρωπαϊκών λύσεων σε κατεύθυνση ανάπτυξης συνέβαλαν, έστω και αν όχι από μόνες τους, σημαντικά στην επαναγέννηση του εθνικισμού εντός της ΕΕ. Αυτή την τάση προς επανεθνικοποίηση έδειξαν ήδη οι ευρωεκλογές το 2014, στις οποίες τα ξενοφοβικά, αντιευρωπαϊκά και εθνικιστικά κόμματα πήγαν πολύ καλά. Και αυτή η τάση συνεχίζει ακάθεκτη.
Αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαίτερα περίεργη, δεδομένου ότι κανένα πρόβλημα που έχει σήμερα ή θα έχει αύριο η Ευρώπη δε θα λυθεί καλύτερα μεμονομένα και εθνικά, αντί για εντός της ΕΕ και ενός σφιχτού πολιτικοκοινωνικού πλαισίου. Ενόψει των ευρωπαϊκών δημογραφικών στοιχείων είναι ιδιαίτερα παράλογος ο αχαλίνωτος ξενοφοβισμός και το μίσος απέναντι στους μετανάστες, τους οποίους χρειάζεται επειγόντος και όλο και σε μεγαλύτερους αριθμούς μία όλο και γηραιότερη Ευρώπη.
Εκπληκτικό είναι επίσης, πόσο μικρό σκάνδαλο ήταν στην Ευρώπη, ότι η Ρωσία του Πούτιν ποντάρει εντελώς φανερά στους νέους και παλαιούς εθνικιστές στην ΕΕ και μάλιστα συνεισφέρει με πίστωση εκατομμυρίων μίας ρωσικής τράπεζας στο γαλλικό Front National. Προφανώς συνδέονται αρκετάαυταρχικά ιδεώδη και εθνικιστικές αξίες (συν μία δυνατή δόση αντιαμερικανισμού).
Ενόψει αυτών των δεδομένων δεν είναι υπερβολή να συνειδητοποιήσει κανείς, πως η ΕΕ αισθάνεται να απειλείται επι του παρόντος από έναν αντιδραστικό εθνικισμό, τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό, τον οποίο θα πρέπει να απωθήσει. Και αυτή η αντιμετώπισει δε μπορεί να είναι η προσαρμογή στους νέους ή παλαιούς εθνικιστές. Οι επιπτώσεις της χρηματοοικονομικής κρίσης έχουν φτάσει προ πολλού τον πολιτικό χώρο και φορτίζονται εκεί επικίνδυνα, λόγος για τον οποίο η επόμενη κρίση του ευρώ θα επέλθει και με τη μορφή μιας πολιτικής κρίσης.
Θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε και το ερώτημα, τι περιμένουν οι υπεύθυνοι στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τις άλλες πρωτεύουσες της ΕΕ, πρωτού να είναι έτοιμοι να αλλάξουν την πολιτική τους, η οποία συνέδραμε και ενδυνάμωσε μέχρι σήμερα εμφανώς αυτές τις προβλέψιμες και επικίνδυνες εξελίξεις. Αν παρατηρήσουμε την εξέλιξη από έξω, έτσι αισθάνεται ο παρατηρητής ως μάρτυρας μίας σύγκρουσης σε αργή κίνηση και με ανακοίνωση.
Κίνδυνος και για Brexit
Α ναι, και μετά υπάρχει ακόμα και η Μεγάλη Βρετανία, η οποία διαρκώς και φαινομενικά κινείται προς κατεύθυνση "Brexit". Ακόμη και εάν αυτός ο κίνδυνος βρίσκεται χρονικά ακόμη πίσω από τον ορίζοντα, παρόλα αυτά ανοίκει στη συνολική εικόνα του κινδύνου κρίσης για την ΕΕ. Το 2015 υπόσχεται να γίνει ένα αγωνιώδες έτος για την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου