Χρήστος Γιανναράς: Χαρά και δόξα του ηγέτη

"Είναι επιπόλαιο να επενδύουμε ελπίδες στο καινούργιο, μόνο επειδή είναι καινούργιο. Δεν είναι «γκρίνια» ούτε «απαισιοδοξία» να σώζουμε σε εγρήγορση την κριτική μας σκέψη, συνεχώς". Με αυτή τη φράση ξεκινά την "Επιφυλλίδα" του, στην Καθημερινή της τελευταίας Κυριακής, με τίτλο Χαρά και δόξα του ηγέτη, ο Χρήστος Γιανναράς, για να στρέψει στη συνέχεια τα βέλη του -όχι άδικα- κατά όλων των πολιτικών σχηματισμών. Επιλέγουμε στη συνέχεια μόνο δυο αποσπάσματα που αναφέρονται στον νικητή τον εκλογών, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα:

...Αλλά και η εκπληκτική αύξηση της κοινοβουλευτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ελάχιστα χρόνια (ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα, σχεδόν περιθωριακών «συνιστωσών», καθηλωμένο επί δεκαετίες σε ποσοστά εκλογικής προτίμησης κάτω του 5 ή 4 ή 3%, που εκτινάσσεται, μέσα σε κάποιους μήνες στο 27 και μέσα σε εβδομάδες στο 36,5%) δεν μαρτυρεί υγεία του πολιτικού συστήματος. Κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχει εμφανίσει ποτέ πρόγραμμα πολιτικό, καταστατικές θέσεις του για την εξωτερική πολιτική, την κατεστραμμένη παιδεία, το ασφαλιστικό, το σύστημα υγείας, τον συνδικαλισμό, τον κοινωνικό έλεγχο των ΜΜΕ, τη λογοδοσία εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου. Και όταν ένα κόμμα επιλέγεται από τους ψηφοφόρους για να κυβερνήσει τον τόπο, χωρίς να έχει πρόγραμμα (παρά μόνο διακηρύξεις διαχειριστικών της οικονομίας μέτρων), τότε δικαιούμαστε να συναγάγουμε ότι το πολιτικό σύστημα έχει αχρηστευθεί ή καταρρεύσει...

... Ο Αλέξης Τσίπρας κομίζει τη φρεσκάδα τού εντελώς καινούργιου, του άφθορου. Δεν διαθέτει κόμμα, διαχειρίζεται τη δυνατότητα να πλάσει κόμμα. Να πρωτοπορήσει στην ώριμη πια απαίτηση των καιρών για μια Αριστερά ρεαλιστικά κοινωνιοκεντρική, ελευθερωμένη, επιτέλους, από τις αρτηριοσκληρωτικές αγκυλώσεις του παλαιοημερολογίτικου (και μεταπρατικού επιπλέον) μαρξισμού. Να χαρεί την τιμή και τη δόξα να υπηρετήσει τον λαό και τις ζωτικές ανάγκες του – όχι τον παλιμβαρβαρισμό της καταναλωτικής προτεραιότητας. Να στήσει θεσμούς που θα ποδηγετήσουν την ελληνική κοινωνία στην ελευθερία από τον ζυγό της εγωκεντρικής χυδαιότητας, της βουλιμικής εξηλιθίωσης, της αρπακτικής αποκτήνωσης.

Σπάνια η Ιστορία χαρίζει τόσο συναρπαστικές δυνατότητες σε έναν τόσο νεαρό ηγέτη. Εχει να περπατήσει, κυριολεκτικά, στην κόψη του ξυραφιού: Ο ένας μέγιστος κίνδυνος είναι να «ψηλώσει ο νους του», να χάσει τη σύνεση που χαρίζει η σοβαρότητα, η σεμνότητα, η ταπεινότητα του αληθινού δημιουργού. Ο δεύτερος κίνδυνος: να τον υποτάξει η παλαιοκομματική χαμέρπεια στην κρετινική λογική τής, με κάθε θυσία, επανεκλογής. Το μυστικό του αληθινού ηγέτη είναι η προσήλωσή του στο «ή τώρα ή ποτέ». 

Πηγή: www.kathimerini.gr 01.02.2015
Διαβάστε το ολόκληρο στο:
Χαρά και δόξα του ηγέτη