Την ιστορική αυτή ελληνική μάρκα αναβιώνει η Γ.Ε Δημητρίου Α.Ε.Ε, μέσα από νέα, υψηλής αισθητικής και τεχνολογίας προϊόντα.
Ήδη, διατίθενται στα καταστήματα ηλεκτρικών συσκευών οι πρώτες κουζίνες ΙΖΟΛΑ νέας εποχής, σε τρεις τύπους: εμαγιέ, κεραμικές και εντοιχιζόμενες.
Όπως επισημαίνει η εταιρεία, οι νέες συσκευές ΙΖΟΛΑ συμβαδίζουν, σχεδιαστικά, με τις τάσεις της εποχής και τις ανάγκες του σύγχρονου νοικοκυριού και ταυτόχρονα προσφέρουν λύσεις στην ιδανική σχέση αξίας-τιμής.
«Η ΙΖΟΛΑ υπήρξε μια θρυλική μάρκα, υπόδειγμα δημιουργικότητας μέσα σε δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και νιώθουμε υποχρεωμένοι να δώσουμε στη νέα γενιά καταναλωτών την ευκαιρία να τη γνωρίσει, να την εμπιστευτεί και να την αγαπήσει, όπως οι προηγούμενες», ανέφερε ο πρόεδρος της εταιρείας, Γιώργος Δημητρίου, σχολιάζοντας το νέο αυτό εγχείρημα.
Ήδη, διατίθενται στα καταστήματα ηλεκτρικών συσκευών οι πρώτες κουζίνες ΙΖΟΛΑ νέας εποχής, σε τρεις τύπους: εμαγιέ, κεραμικές και εντοιχιζόμενες.
Όπως επισημαίνει η εταιρεία, οι νέες συσκευές ΙΖΟΛΑ συμβαδίζουν, σχεδιαστικά, με τις τάσεις της εποχής και τις ανάγκες του σύγχρονου νοικοκυριού και ταυτόχρονα προσφέρουν λύσεις στην ιδανική σχέση αξίας-τιμής.
«Η ΙΖΟΛΑ υπήρξε μια θρυλική μάρκα, υπόδειγμα δημιουργικότητας μέσα σε δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και νιώθουμε υποχρεωμένοι να δώσουμε στη νέα γενιά καταναλωτών την ευκαιρία να τη γνωρίσει, να την εμπιστευτεί και να την αγαπήσει, όπως οι προηγούμενες», ανέφερε ο πρόεδρος της εταιρείας, Γιώργος Δημητρίου, σχολιάζοντας το νέο αυτό εγχείρημα.
Ένα σύντομο ιστορικό της ΙΖΟΛΑ
Η ΙΖΟΛΑ ιδρύθηκε το 1930, από Μικρασιάτες πρόσφυγες με αρχικό αντικείμενο την κατασκευή μονωτικών σωλήνων και σιδηροσωλήνων. Δυο χρόνια μετά εισέρχεται στην εταιρεία ο Παναγιώτης Γ. Δράκος, ο οποίος στη συνέχεια γίνεται και ιδιοκτήτης της.
Με το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου η εταιρεία επιτάσσεται από την ελληνική κυβέρνηση, για τις πολεμικές ανάγκες της αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι Γερμανο-ιταλοί κατακτητές τη μετατρέπουν σε συνεργείο αυτοκινήτων. Με την απελευθέρωση και για δυο χρόνια επιτάσσεται από τους Άγγλους. Η παραγωγή της εταιρείας (χυτήριο και σωληνουργείο) επανέρχεται στα προπολεμικά επίπεδα το 1949.
Η ΙΖΟΛΑ ιδρύθηκε το 1930, από Μικρασιάτες πρόσφυγες με αρχικό αντικείμενο την κατασκευή μονωτικών σωλήνων και σιδηροσωλήνων. Δυο χρόνια μετά εισέρχεται στην εταιρεία ο Παναγιώτης Γ. Δράκος, ο οποίος στη συνέχεια γίνεται και ιδιοκτήτης της.
Με το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου η εταιρεία επιτάσσεται από την ελληνική κυβέρνηση, για τις πολεμικές ανάγκες της αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι Γερμανο-ιταλοί κατακτητές τη μετατρέπουν σε συνεργείο αυτοκινήτων. Με την απελευθέρωση και για δυο χρόνια επιτάσσεται από τους Άγγλους. Η παραγωγή της εταιρείας (χυτήριο και σωληνουργείο) επανέρχεται στα προπολεμικά επίπεδα το 1949.
Το 1951 παράχθηκε η πρώτη ελληνική ηλεκτρική κουζίνα ΙΖΟΛΑ και το 1952 το πρώτο ψυγείο. Από τότε και έως και τη δεκαετία του 1980, η μάρκα κατέλαβε την πρώτη θέση στις πωλήσεις ηλεκτρικών συσκευών, ξεπερνώντας σε μερίδια αγοράς το 48%.
Το 1974, είχε δημιουργηθεί ένας όμιλος πέντε βιομηχανιών εξειδικευμένων στην παραγωγή οικιακών συσκευών. Ωστόσο, η πετρελαϊκή κρίση και ο ξένος ανταγωνισμός οδήγησαν σε χρέη την εταιρεία. Στο τέλος του 1977, η Ιζόλα και η Εσκιμό δημιούργησαν κοινή εταιρεία, την Ελίντα, η οποία περιλάμβανε τον τομέα ανάπτυξης και τα εμπορικά σήματα και των δυο πλευρών. Το 1986, η ΕΛΙΝΤΑ χαρακτηρίστηκε «προβληματική επιχείρηση» και το 1991 έκλεισε λόγω χρεωκοπίας.
Το 1974, είχε δημιουργηθεί ένας όμιλος πέντε βιομηχανιών εξειδικευμένων στην παραγωγή οικιακών συσκευών. Ωστόσο, η πετρελαϊκή κρίση και ο ξένος ανταγωνισμός οδήγησαν σε χρέη την εταιρεία. Στο τέλος του 1977, η Ιζόλα και η Εσκιμό δημιούργησαν κοινή εταιρεία, την Ελίντα, η οποία περιλάμβανε τον τομέα ανάπτυξης και τα εμπορικά σήματα και των δυο πλευρών. Το 1986, η ΕΛΙΝΤΑ χαρακτηρίστηκε «προβληματική επιχείρηση» και το 1991 έκλεισε λόγω χρεωκοπίας.
Ο αυτοδημιούργητος βιομήχανος Παναγιώτης Δράκος
«Λουκούμι και νερό, μια πεντάρα και τα δυο». Ο στίχος αποδίδεται από τον αθηναιογράφο Κ. Καιροφύλα στον Παναγιώτη Δράκο. Έτσι, πουλούσε, όπως αναφέρει, την πραμάτεια του ο κατοπινός βιομήχανος έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο στους Ολυμπιακούς του 1896.
Η κλασική περιγραφή, όμως, του Παναγιώτη Δράκου ανήκει στον Μ. Καραγάτση.
Στη σκιαγραφία του με τίτλο ο «Αυτοδημιούργητος» (1953, όταν ασχολούνταν με τη διαφήμιση) αναφέρει (από την imerisia.gr*):
«Μπήκε βοηθός του μάστορη στο εργαστήρι του ζαχαροπλαστείου. Ήταν ένα ανήλιαγο κι όχι πολύ καθαρό υπόγειο. Εκεί, ο Παναγιώτης μάθαινε την τέχνη... Δεκατέσσερα χρόνια κράτησε αυτή η ιστορία. Όλη τη μέρα φτιάχνει γλυκά. Το βράδυ δουλεύει γκαρσόνι στα καφενεία των θεάτρων για να κερδίζει κάτι παραπάνω...
Όπως έμαθε την τέχνη να φτιάχνει γλυκά, έτσι θα μάθαινε και την τέχνη να πουλάει είδη υδραυλικής. Εκείνο τον καιρό Κυριακή αργία δεν υπήρχε... Τώρα πια είναι ο Παναγιώτης Δράκος, ο έμπορος υδραυλικών, που χρωστάει να στεριώσει γερά τη φίρμα του στην αγορά της Αθήνας. Δύσκολη υπόθεση. Είχε να παλέψει με θηριώδεις ανταγωνιστές... Σοφιζόταν χίλια τερτίπια πώς να κουβαλήσει τον αγοραστή στο μαγαζί του... Μόλις, λοιπόν, έμπαινε υδραυλικός στο μαγαζί, ο Δράκος τον πλησίαζε με το χαμόγελο στα χείλη, τον κάθιζε σε καρέκλα φιλικώτατα, του μιλούσε τη γλυκιά γλώσσα, τον εξυπηρετούσε όσο μπορούσε, τον ικανοποιούσε τον γοήτευε. Κι όπως ήταν φυσικό οι πελάτες προτιμούσαν πια το μαγαζί του...
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν τον φυσιολογικό τους δρόμο. Το κατάστημα υδραυλικών ειδών εξελίχτηκε σε επιχείρηση σημαντική. Στα 1930, ο ικανός αυτός έμπορος βρίσκεται επικεφαλής του κλάδου υδραυλικών ειδών... Κάθε άλλος στη θέση του θα προσπαθούσε να συνεχίσει την ανάπτυξη της ξεκινημένης και καλοστερεωμένης επιχείρησης. Μα ο Π. Δράκος έχει μέσα του τον ανήσυχο δαίμονα της δημιουργίας. Με μάτι οξύ και διαίσθηση θαυμαστή, καταλαβαίνει πως το μέλλον της ελληνικής οικονομίας στρέφεται σιγά μα σταθερά προς τη βιομηχανία. Όπως πάντα τολμηρός και ρηξικέλευθος ξεκινάει για τη «βιομηχανική περιπέτεια», που αποτελεί το δεύτερο και λαμπρότερο τμήμα της επιχειρηματικής σταδιοδρομίας του. Και μπαίνει στην «Ιζόλα». Από τούτη τη στιγμή κι ύστερα, η ιστορία του Παναγιώτη Δράκου περιπλέκεται σφιχτά με την ιστορία της «Ιζόλα», δηλαδή του βιομηχανικού οργανισμού, που είναι γέννημα του εμπορικού του δαίμονα...
Το μαγαζί Ας μη νομιστεί, όμως, ότι από τη στιγμή που έγινε αρχηγός μιας μεγάλης βιομηχανικής επιχειρήσεως, παράτησε την παλιά του δουλειά -εκείνη που τον ανέδειξε- κι έκλεισε το μαγαζί υδραυλικών ειδών. Απεναντίας, το διετήρησε κι εξακολούθησε να το διευθύνει με μεγάλη φροντίδα... Όταν κατάλαβε πως η επιτυχία της «Ιζόλα» του επέτρεπε να περάση γερατειά ξεκούραστα και αμέριμνα, είπε στους γιους του: «Παιδιά μου, πάρτε την «Ιζόλα»! Εγώ κρατάω το μαγαζί... Αν, λοιπόν, έχετε ανάγκη από ένα λαβομάνο ή ένα ρουμπινέτο ή ένα νεροχύτη, σας συμβουλεύω να περάσετε από την οδό Πραξιτέλους, αριθμό 4. Μόλις μπήτε, ένας λεβεντόγερος, χαμογελαστός και γλυκομίλητος, θα προστρέξει να σας περιποιηθεί... Που να φαντασθείτε ότι πρόκειται για τον Παναγιώτη Δράκο, τον δημιουργό μιας από τις καλές βιομηχανίες της Ελλάδος!»
Πηγές: www.naftemporiki.gr, www.imerisia.gr, el.wikipedia.org, www.gedsa.gr
* http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=1953170
Ωραία ανάρτηση. Και η περιγραφή του Καραγάτη το κάτι άλλο! Είναι όμως κρίμα που τέτοιες εταιρείες σαν την ΙΖΟΛΑ (και πολλές ακόμη) δεν μπορεσαν να σταθούν και έκλεισαν.Πρέπει να μας προβληματίσει σαν χώρα... Τουλάχιστον στην ΙΖΟΛΑ θα ξαναδούμε το όνομα.
ΑπάντησηΔιαγραφή