Σχετικά με το αν έπρεπε να γίνει αυτό το δημοψήφισμα, απαντά: «Κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος επιλογή, διχαστική. Αν βγήκε κάτι απ’ όλη αυτήν την ιστορία; Σίγουρα δεν μπορεί πλέον κανείς να μας κοροϊδέψει. Το δίλημμα είναι απολύτως σαφές: ευρώ ή δραχμή. Με θύμωσε και κάτι άλλο: Το ότι η κυβέρνηση επέλεξε να προβάλει το “όχι" επειδή κρύβει θυμό, οργή. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα “Συμφωνείτε με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους;". Και να ζητήσει από τους πολίτες να ψηφίσουν “ναι"».
Σχετικά με την πολιτική της κυβέρνησης και τους πολιτικούς αναφέρει:
Aλέξης Τσίπρας. «Είναι μια ωραία, καθαρή φάτσα αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο μιλάει σαν να είναι 65 χρόνων. Γιατί δεν μας μιλάει κανονικά; Ο κόσμος έχει απορρίψει το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλά έχει μεγάλες απαιτήσεις από το καινούργιο. Εχω την ανάγκη να εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό μου. Τι μας λέει όλη η Ευρώπη; Οτι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από εμάς. Κι εγώ θέλω να αποκτήσω εμπιστοσύνη, όπως επίσης, θέλω να με σέβονται όταν μου μιλάνε.
Εχω πρόβλημα με συμπεριφορές όπως του Βαρουφάκη, της Ραχήλ Μακρή, της Κωνσταντοπούλου. Προτιμώ να ακούω τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο, τον Παπαδημούλη ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους.
Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι πολυτελείας. Τους πληρώνουμε για να εργάζονται για το κοινό συμφέρον.
Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που είχα μια ελπίδα. Απλώς μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα κόμμα το οποίο αποτελείται από δύο κόμματα διαφορετικών στρατηγικών κατευθύνσεων.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πάντως, είναι αυτός που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου. Ας το εκμεταλλευτεί για να καταργήσει επιτέλους το πελατειακό κράτος και για να καταρτίσει ένα εθνικό σχέδιο για την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση. Αυτά δεν πρέπει να μας τα επιβάλλουν οι ξένοι. Εμείς να τα κάνουμε με εθνική συνεννόηση».
Μιλάει για τη ζωή του: Σεπτέμβριος του 1973, σε ένα μικρό χωριό έξω από την πόλη Γκίσεν της Γερμανίας, γεννιέται ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης. Γύρισε στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη, όταν ήταν 4,5 χρόνων. «Με τη Δέσποινα Βανδή είμαστε 16 χρόνια μαζί, έχουμε δύο παιδιά, τη Μελίνα 11 χρόνων και τον Γιώργο 8 ετών, είναι μια υπέροχη μητέρα και, το σημαντικότερο, όσο μεγαλώνει γίνεται καλύτερη, σοφότερη, μαζί της κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό απ’ αυτό».
Μιλάει για την καριέρα του στο ποδόσφαιρο: «Σε ηλικία δέκα χρόνων με πήγε ο πατέρας μου στην τοπική ομάδα, τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Μετά η πορεία είναι γνωστή: Eθνική Παίδων, Νέων, Ανδρών, Απόλλωνας Αθηνών. Εκεί άρχισα να ενδιαφέρω κόσμο και ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Από παιδί, όμως, ήμουν ΑΕΚ και μόνο εκεί ήθελα να πάω... Πήγα στην ΑΕΚ»... Το καλοκαίρι του 2003 ο Ντέμης Νικολαΐδης φεύγει από την ΑΕΚ, για να καταλήξει στην Ατλέτικο Μαδρίτης. «Έχω κάνει μια από τις πιο σύντομες επαγγελματικές καριέρες. Διάρκειας μόλις 9,5 ετών. Το πιο αστείο, όμως, είναι πως πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης, παρακολουθώντας κάποια βίντεο. Μέχρι τότε το μόνο που σκεφτόμουν είναι να παίζω μπάλα γιατί αυτή ήταν η τρέλα μου...».
Από ποδοσφαιριστής, ο Ντέμης Νικολαΐδης αποφασίζει να πάρει ως πρόεδρος το τιμόνι της ΑΕΚ, σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ομάδας. Τρέλα, ναπολεοντισμός, άγνοια κινδύνου ή λίγο απ’ όλα;
Πηγή: www.kathimerini.gr
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του στη Γιούλη Επτακοίλη, στην Καθημερινή, στο:
Ντέμης Νικολαΐδης: Δημόσιοι υπάλληλοι πολυτελείας οι πολιτικοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου