Ορισμένα σημεία της συνέντευξης στη συνέχεια:
«Νιώθω σαν να ζήσαμε μια ανώμαλη προσγείωση, αλλά και το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων. Την τελευταία πενταετία είδαμε τρεις φορές το ίδιο έργο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απαρνηθούμε την πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Το πρώτο ήταν το “λεφτά υπάρχουν”, το δεύτερο “τα Ζάππεια” και το τρίτο “τα νταούλια κι οι ζουρνάδες”. Το φινάλε κάθε έργου ήταν από ένα Μνημόνιο. Γι’ αυτό θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι το παραμύθι “να τα παίρνουμε από τους κουτόφραγκους, αλλά να μην τους δίνουμε λογαριασμό, γιατί εμείς είμαστε και περήφανοι και λεβέντες", έλαβε τέλος» αναφέρει.
Θέλει όμως να ελπίζει ότι «ζούμε επιτέλους την αρχή της ενηλικίωσής μας. Οτι καταλάβαμε, δηλαδή, πως το κοινό λάθος και στα τρία έργα της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι υπήρχε απόλυτη συναίνεση να μην πειραχθεί η ιερή αγελάδα του Δημοσίου. Και το έκαναν σε βάρος του μόνου υγιούς τμήματος της κοινωνίας που δουλεύει, ρισκάρει, ιδρώνει και αξιολογείται και εντέλει κράτησε όρθια τη χώρα πληρώνοντας άδικους και δυσβάσταχτους φόρους».
Στην ερώτηση "Από τις εκλογές ποιο θα ήταν το ιδανικό αποτέλεσμα;" απαντά:
– «Ενα πλειοψηφικό ευρωπαϊκό μέτωπο ανεξαρτήτως των κομμάτων που θα το συγκροτήσουν. Διότι είναι φανερό πια ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν ρεαλιστές και λαϊκιστές. Το ιδανικό, λοιπόν, θα ήταν ένα μέτωπο των ρεαλιστών Ευρωπαίων που θα απομονώσουν τους θαυμαστές των δικτατόρων. Διότι, αν το σκεφτείς, αυτό ζήσαμε στην τελευταία Bουλή. Τον τόνο έδωσαν θαυμαστές του Χίτλερ, του Στάλιν και του Μάο. Είμαστε η μόνη χώρα που οι ναζιστές αποκαλούνται πατριώτες και οι σταλινικοί προοδευτικοί».
Η κουβέντα οδηγήθηκε μόνη της στην Αριστερά.
«Ηταν κωμικοτραγωδία όσα ζήσαμε. Κι αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη θλίψη ή ακόμη και θυμό είναι η μισαλλοδοξία, ο διχασμός και το μίσος που καλλιεργήθηκαν. Διαλύθηκαν φιλίες, ακόμη και οικογένειες. Μια κοινωνία έφτασε στο σημείο είτε να αλληλοϋβρίζεται στο facebook, είτε να συνδιαλέγεται μόνον με αβγά και ντομάτες. Κι εκτός από την οικονομία, φάνηκε και η χρεοκοπία της Παιδείας μας. Η έλλειψη οποιασδήποτε εκπαίδευσης στον διάλογο και τη συνεργασία. Στη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων για έναν κοινό στόχο...». «Ζήσαμε μια αυταρχική, αλλά και καφενειακή Αριστερά που ουδεμία σχέση είχε με την προδιδακτορική Αριστερά, με την εξορία και τους αγώνες της. Και ειλικρινά το τελευταίο που περίμενα είναι να ξαναζήσουμε το 2015, φοιτητικούς τσακωμούς του 1975 για το ποιος είναι πιο αριστερός. Και αυτήν τη φορά όχι στο καφενείο, αλλά στην κυβέρνηση. Μοιάζει να είναι η τελευταία μας ευκαιρία και ελπίζω να την αξιοποιήσουμε. Το παραμύθι με την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, μας τελείωσε...».
Η κουβέντα πήγε στο νέο του τραγούδι «Θα περάσει κι αυτό» που έγινε αφορμή να δεχθεί άδικη κριτική ακόμη κι από συναδέλφους του. «Στεναχωρέθηκες;».
Η κουβέντα πήγε στο νέο του τραγούδι «Θα περάσει κι αυτό» που έγινε αφορμή να δεχθεί άδικη κριτική ακόμη κι από συναδέλφους του. «Στεναχωρέθηκες;».
«Στην αρχή ναι, ζορίστηκα. Και η ειρωνεία είναι ότι ο στίχος που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου, το “νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί" που κάποιοι καλοθελητές ταύτισαν με το “όλοι μαζί τα φάγαμε", είναι αυτός που δικαιώθηκε περίτρανα με το γελοίο δημοψήφισμα. Ενιωσα σαν η Αριστερά να μου την είχε φυλαγμένη επειδή μίλησα για την κρίση ήδη από το ’11 χωρίς να συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις της. Αλλά είμαι υπερήφανος που δεν υπέπεσα στον πειρασμό του λαϊκισμού. Τον απεχθάνομαι, όπως και την κολακεία των χειρότερων ενστίκτων, στην οποία επιδόθηκαν, όχι μόνο δημοσιογράφοι και πολιτικοί, αλλά δυστυχώς και πολλοί καλλιτέχνες με κηρύγματα χυδαίας κομματικής προπαγάνδας, μίσους και διχόνοιας.
«Αλήθεια το "θα περάσει και αυτό" πώς προέκυψε»;
Πηγή: www.kathimerini.gr 06.09.2015
Ολόκληρο το δημοσίευμα στο:
Ν. Πορτοκάλογλου: Παρωδία της Αριστεράς
Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή
«Αλήθεια το "θα περάσει και αυτό" πώς προέκυψε»;
«Η γιαγιά μου είχε ένα εργόχειρο πάνω απ’ το κρεβάτι της που είχε κεντημένη τη φράση. Την είχα σημειώσει κι όταν την είδα, μου βγήκε αυθόρμητα το τραγούδι σαν μια γλυκιά και παρήγορη κουβέντα για το δηλητήριο που ζούσαμε. Πρόσθεσα, βέβαια, κι έναν σαρκασμό. “Θα περάσει κι αυτό, αλλά στο μεσοδιάστημα, θα περάσει η ζωή, θα περάσεις κι εσύ, θα περάσω κι εγώ"...».
Ολόκληρο το δημοσίευμα στο:
Ν. Πορτοκάλογλου: Παρωδία της Αριστεράς
Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου