Κουράστηκα να συγχωρώ!
της Ειρήνης Ψαρέλλη
Το βράδυ των εκλογών και πριν ακόμη τα τελικά αποτελέσματα, περιμένοντας το πλοίο στο λιμάνι, ο φίλος μου ο Γιάννης μού ζήτησε ένα κείμενο με τις απόψεις μου για τα πολιτικά δρώμενα. Του το υποσχέθηκα.
Από τότε – κοντεύει μήνας – η σκέψη αυτή με βασανίζει λες και κάνω «σαραντάρι», όπως οι ορθόδοξοι σε θρησκευτική τιμή, μετά την απώλεια προσφιλούς προσώπου.
Σαν τι να γράψω… αφού με το αποτέλεσμα καταφέραμε το ανέφικτο. Καταφέραμε την πλήρη επιβεβαίωση της δημιουργίας του Homo Apoliticus, του Έλληναπολίτη, που νιώθει υποχρέωσή του να αποστρέφεται την πολιτική.
Τα μέσα ενημέρωσης μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες με την πεποίθηση πως η πολιτική είναι για… άλλους και – συνεπικουρούμενα από τους κομματικούς μηχανισμούς – άρχισαν να αλλάζουν σιγά αλλά σταθερά το κριτήριο επιλογής σε κριτήριο life style για την πολιτική.
Καταφέραμε να γίνουμε θιασώτες συμπεριφορών και αντιδράσεων, που αποδεικνύουν την τάση της εξαφάνισης της ανθρώπινης φύσης μας, στη συσχέτιση αιτίας και αιτιατού.
Φαίνεται πως αν και θεωρείται δεδομένη η δυνατότητα ανάγνωσης, γραφής και κατανόησης των εννοιών, αποτελούμε έναν λαό, που τις τελευταίες δεκαετίες χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού.
Έχουμε γίνει κοινωνικά ανάπηροι άνθρωποι που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να διεκδικήσουν και να συνδράμουν στη βελτίωση της ζωής των ίδιων και των συνανθρώπων τους, αφού για να καταλήξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι πρέπει πρώτα να έχεις ξεκινήσει από την ατομική σου ανασκόπηση.
Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, φωτοστέφανο στο κεφάλι μας, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σύνολο ανθρώπων που εύκολα επηρεάζονται, άγονται και φέρονται, χωρίς να έχουν κριτήρια αξιολόγησης και ουσιαστικά χωρίς να έχουν κρίση!
Τρομακτικό, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι χρειαζόμαστε προσωπικότητες, που θα αποτελέσουν πρότυπα ηθικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής διαύγειας.
Η πολιτική μας αμάθεια και η τάση για απολίτικη συμπεριφορά, δεν είναι δυνατό να είναι ξέχωρες συνιστώσες από το φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού, μέσω του οποίου απουσιάζουν κριτήρια αξιολόγησης, επιχειρηματολογίας, θέσεων και αντιθέσεων – αντιστάσεων, στις περιπτώσεις που αυτό απαιτείται.
Σε ένα περιβάλλον που οι έννοιες απλουστεύονται και αναμασώνται, ώστε να “σερβίρονται” και να “χωνεύονται” σύμφωνα με κομματικά και μη συμφέροντα, είναι αναμενόμενη η συνεχόμενη και άκριτη επανάληψη πολιτικών συνθημάτων, “ρητών” και συμπεριφορών και σε πολλές περιπτώσεις και η επικίνδυνη αποστασιοποίηση – βλέπε την ανησυχητική αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς στο πολιτικό στερέωμα.
Σε αυτό τον τόπο ζητάμε διακαώς νέες φυσιογνωμίες. Ηγετικές, καινοτόμες, καθαρές και αληθινές. Φυσιογνωμίες “πολλά υποσχόμενες”. Το έδαφος, όμως, μόνο πρόσφορο δεν είναι για αυτές.
Τι περιμένουμε, άραγε, όταν αυτό που παραδίδεις έχεις φροντίσει να το κάνεις χειρότερο από αυτό που παρέλαβες; Πραγματικά, κάτι έχει πάει στραβά.
Η συνθήκη, σε θέλει παραγωγικό, αλλά δεν σε θέλει δημιουργικό, γιατί η δημιουργικότητα αφυπνίζει, κινητοποιεί, δραστηριοποιεί άτομα και ομάδες. Ενεργοποιεί ολόκληρα συστήματα. Εν τέλει ενοχλεί του “βολεμένους”, τους κραταιούς.
Τώρα, όμως, που ο κύκλος ολοκληρώθηκε με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, που ξαναρχίζει με τις πρώτες αποχωρήσεις από το σχήμα στον καυγά των προαπαιτουμένων που έπρεπε να έχουμε κάνει προεκλογικά και όχι τώρα, ψάχνω το μείζον και το έλλασον, ψάχνω την αιτία της προεκλογικής και μετεκλογικής ντροπής εκεί που σχεδόν όλοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Ψάχνω το νέο αξιακό σύστημα, το συνολικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το προσωπικό και σκέφτομαι ότι φεύ! Τίποτα δεν θα με εκπλήξει!!!
Οι νέοι, της τωρινής και της επόμενης γενιάς, είναι αυτοί που έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος απ’ όλα. Να αλλάξουν την πορεία αυτής της χωράς. Να αλλάξουν την ιστορία. Ποια αλλαγή γίνεται, όμως, χωρίς τα κατάλληλα εχέγγυα;
Όταν μιλάς το καινούριο με ειλικρίνεια, στόχο και όνομα, ο κόσμος σε ακολουθεί σιγά και σταθερά, όταν – όμως – δεν διαμορφώνεις ατζέντα, αλλά αποδέχεσαι την υπάρχουσα, γίνεσαι μόνο γραφικός και ο κόσμος προτιμά και τελικά επιλέγει, αυτό που δεν χρειάζεται να του αποκαλύψει τις ενοχές του, τις αδυναμίες του, τις ελλείψεις, τα απωθημένα του.
Και σε τιμωρεί… με αφανισμό, με απόσταση διαγεγραμμένη μακριά από την εφαπτομένη της ακολουθούσας γενιάς, γιατί για άλλη μια φορά κάνεις τακτικισμούς, για άλλη μια φορά το κόμμα είναι το μείζον, για άλλη μια φορά ξεχνάς πως η πολιτική είναι εργαλείο για να γίνεται καλύτερη η διοίκηση.
Γιατί…
Καταφέραμε να απενοχοποιήσουμε τους δεξιούς, να λυτρώσουμε τους πασόκους, να ηρωοποιήσουμε τους συριζαίους και να μείνουμε στη γωνία που μας ετοίμασαν.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Και η ντροπή ξαναχάθηκε.
Το μήλο πάντα πέφτει κάτω από την μηλιά. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα φυτέψουμε το μήλο για να φυτρώσει κι άλλη μηλιά ή αν απλά θα επιλέξουμε να το φάμε, επαναλαμβάνοντας ακόμα ένα “προπατορικό αμάρτημα“.
Έχω πια ξεπεράσει το θυμό, τον εκνευρισμό, την ανοχή.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Σοσιαλιστικός σουρεαλισμός (!)
* Η κα Ειρήνη Ψαρέλλη είναι δημοσιογράφος και σκηνοθέτης
Σαν τι να γράψω… αφού με το αποτέλεσμα καταφέραμε το ανέφικτο. Καταφέραμε την πλήρη επιβεβαίωση της δημιουργίας του Homo Apoliticus, του Έλληναπολίτη, που νιώθει υποχρέωσή του να αποστρέφεται την πολιτική.
Τα μέσα ενημέρωσης μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες με την πεποίθηση πως η πολιτική είναι για… άλλους και – συνεπικουρούμενα από τους κομματικούς μηχανισμούς – άρχισαν να αλλάζουν σιγά αλλά σταθερά το κριτήριο επιλογής σε κριτήριο life style για την πολιτική.
Καταφέραμε να γίνουμε θιασώτες συμπεριφορών και αντιδράσεων, που αποδεικνύουν την τάση της εξαφάνισης της ανθρώπινης φύσης μας, στη συσχέτιση αιτίας και αιτιατού.
Φαίνεται πως αν και θεωρείται δεδομένη η δυνατότητα ανάγνωσης, γραφής και κατανόησης των εννοιών, αποτελούμε έναν λαό, που τις τελευταίες δεκαετίες χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού.
Έχουμε γίνει κοινωνικά ανάπηροι άνθρωποι που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να διεκδικήσουν και να συνδράμουν στη βελτίωση της ζωής των ίδιων και των συνανθρώπων τους, αφού για να καταλήξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι πρέπει πρώτα να έχεις ξεκινήσει από την ατομική σου ανασκόπηση.
Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, φωτοστέφανο στο κεφάλι μας, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σύνολο ανθρώπων που εύκολα επηρεάζονται, άγονται και φέρονται, χωρίς να έχουν κριτήρια αξιολόγησης και ουσιαστικά χωρίς να έχουν κρίση!
Τρομακτικό, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι χρειαζόμαστε προσωπικότητες, που θα αποτελέσουν πρότυπα ηθικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής διαύγειας.
Η πολιτική μας αμάθεια και η τάση για απολίτικη συμπεριφορά, δεν είναι δυνατό να είναι ξέχωρες συνιστώσες από το φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού, μέσω του οποίου απουσιάζουν κριτήρια αξιολόγησης, επιχειρηματολογίας, θέσεων και αντιθέσεων – αντιστάσεων, στις περιπτώσεις που αυτό απαιτείται.
Σε ένα περιβάλλον που οι έννοιες απλουστεύονται και αναμασώνται, ώστε να “σερβίρονται” και να “χωνεύονται” σύμφωνα με κομματικά και μη συμφέροντα, είναι αναμενόμενη η συνεχόμενη και άκριτη επανάληψη πολιτικών συνθημάτων, “ρητών” και συμπεριφορών και σε πολλές περιπτώσεις και η επικίνδυνη αποστασιοποίηση – βλέπε την ανησυχητική αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς στο πολιτικό στερέωμα.
Σε αυτό τον τόπο ζητάμε διακαώς νέες φυσιογνωμίες. Ηγετικές, καινοτόμες, καθαρές και αληθινές. Φυσιογνωμίες “πολλά υποσχόμενες”. Το έδαφος, όμως, μόνο πρόσφορο δεν είναι για αυτές.
Τι περιμένουμε, άραγε, όταν αυτό που παραδίδεις έχεις φροντίσει να το κάνεις χειρότερο από αυτό που παρέλαβες; Πραγματικά, κάτι έχει πάει στραβά.
Η συνθήκη, σε θέλει παραγωγικό, αλλά δεν σε θέλει δημιουργικό, γιατί η δημιουργικότητα αφυπνίζει, κινητοποιεί, δραστηριοποιεί άτομα και ομάδες. Ενεργοποιεί ολόκληρα συστήματα. Εν τέλει ενοχλεί του “βολεμένους”, τους κραταιούς.
Τώρα, όμως, που ο κύκλος ολοκληρώθηκε με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, που ξαναρχίζει με τις πρώτες αποχωρήσεις από το σχήμα στον καυγά των προαπαιτουμένων που έπρεπε να έχουμε κάνει προεκλογικά και όχι τώρα, ψάχνω το μείζον και το έλλασον, ψάχνω την αιτία της προεκλογικής και μετεκλογικής ντροπής εκεί που σχεδόν όλοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Ψάχνω το νέο αξιακό σύστημα, το συνολικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το προσωπικό και σκέφτομαι ότι φεύ! Τίποτα δεν θα με εκπλήξει!!!
Οι νέοι, της τωρινής και της επόμενης γενιάς, είναι αυτοί που έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος απ’ όλα. Να αλλάξουν την πορεία αυτής της χωράς. Να αλλάξουν την ιστορία. Ποια αλλαγή γίνεται, όμως, χωρίς τα κατάλληλα εχέγγυα;
Όταν μιλάς το καινούριο με ειλικρίνεια, στόχο και όνομα, ο κόσμος σε ακολουθεί σιγά και σταθερά, όταν – όμως – δεν διαμορφώνεις ατζέντα, αλλά αποδέχεσαι την υπάρχουσα, γίνεσαι μόνο γραφικός και ο κόσμος προτιμά και τελικά επιλέγει, αυτό που δεν χρειάζεται να του αποκαλύψει τις ενοχές του, τις αδυναμίες του, τις ελλείψεις, τα απωθημένα του.
Και σε τιμωρεί… με αφανισμό, με απόσταση διαγεγραμμένη μακριά από την εφαπτομένη της ακολουθούσας γενιάς, γιατί για άλλη μια φορά κάνεις τακτικισμούς, για άλλη μια φορά το κόμμα είναι το μείζον, για άλλη μια φορά ξεχνάς πως η πολιτική είναι εργαλείο για να γίνεται καλύτερη η διοίκηση.
Γιατί…
Καταφέραμε να απενοχοποιήσουμε τους δεξιούς, να λυτρώσουμε τους πασόκους, να ηρωοποιήσουμε τους συριζαίους και να μείνουμε στη γωνία που μας ετοίμασαν.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Και η ντροπή ξαναχάθηκε.
Το μήλο πάντα πέφτει κάτω από την μηλιά. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα φυτέψουμε το μήλο για να φυτρώσει κι άλλη μηλιά ή αν απλά θα επιλέξουμε να το φάμε, επαναλαμβάνοντας ακόμα ένα “προπατορικό αμάρτημα“.
Έχω πια ξεπεράσει το θυμό, τον εκνευρισμό, την ανοχή.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Σοσιαλιστικός σουρεαλισμός (!)
* Η κα Ειρήνη Ψαρέλλη είναι δημοσιογράφος και σκηνοθέτης
Πηγή: astraparis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου