Πώς είναι να σχεδιάζετε στην εποχή των μνημονίων, σε μια τόσο «πολεμική» εποχή; Φαντάζομαι, το υλικό σας είναι άφθονο. Χωράει τελικά το γέλιο μέσα σε όλη αυτήν τη βαρβαρότητα;
Δ.Γ. Κοίτα, δεν είναι ανάγκη να βγάζει πάντα γέλιο μια γελοιογραφία. Πολλές φορές παίζεις με την ειρωνεία. Με αυτό τον τρόπο μάλιστα είναι πιο έντονη η κριτική που ασκείς σε κάθε λογής εξουσία. Ναι, όντως η έμπνευση δεν μας λείπει, τα ερεθίσματα δεν μας λείπουν. Βάζουμε κάτω τα θέματα και «κλέβουμε» ιδέες από τα ίδια τα θέματα.
Π.Ζ. Ναι, υπάρχουν όντως μερικά δύσκολα θέματα, όπως το προσφυγικό για παράδειγμα που δεν επιδέχεται χιούμορ. Βέβαια ακόμα και κει μπορείς να χρησιμοποιήσεις το πικρό χιούμορ για να εκφράσεις την κατάσταση. Πάντως η πραγματικότητα μπορεί να σε ξεπεράσει. Πολλές φορές νιώθω άχρηστος. Είναι τόσο ακραία τα πράγματα που ζούμε. Να σου πω ένα παράδειγμα. Ο Λεβέντης κάνει επερώτηση στη Βουλή. Εγώ τι να πω πάνω σε αυτό; Δηλαδή το χιούμορ βγαίνει αυτόματα από την ίδια την πραγματικότητα.
Δ.Γ. Ναι, έτσι είναι. Θες να σχολιάσεις τις εκλογές της ΝΔ και αναβάλλονται οι εκλογές. Εκεί τι να πεις άλλο;
Π.Ζ. Σε ξεπερνά η πραγματικότητα. Υπάρχουν θέματα για τα οποία νιώθω καμιά φορά ότι δεν έχω να πω τίποτα και νιώθω περιττό πια το ρόλο μου, παρότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη ζωή μας, με την καθημερινότητά μας. Έχουμε μια κοινωνία σε διάλυση και ένα αφοπλισμένο χιούμορ.
Βλέποντας τα σκίτσα σας να κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα, στο Facebook, παρατηρούμε ότι, αντίθετα με ό,τι γράφεται κάτω από ένα άρθρο όπου θα υπάρχει βομβαρδισμός σχολίων, κανείς δεν έχει να πει κάτι κακό για τα σκίτσα σας. Είναι αφοπλιστικά.
Δ.Γ. Ναι, γιατί παρουσιάζουν την κοινή λογική.
Π.Ζ. Κοίτα, υπάρχουν και σκίτσα που μπορεί να διαφωνείς αλλά σε κάνουν να γελάσεις γιατί στηρίζονται σε μια πολύ καλή ιδέα. Δεν συμφωνείς πάντα με την πολιτική άποψη του γελοιογράφου. Είναι αποδεκτά όμως έτσι κι αλλιώς. Γιατί έχουν και ένα άλλο στοιχείο από το απλό γραπτό. Είναι άμεσα. Ένα κείμενο διατυπώνει μια άποψη που εσύ μπορεί να την κρίνεις. Η γελοιογραφία είναι άμεση. Κείμενο και λόγος μαζί. Ή το δέχεσαι ή το προσπερνάς.
Πόσο έχετε αλλάξει σε αυτή την περίοδο των τεσσάρων χρόνων μνημονίων; Πώς περνούν αυτές οι μεγάλες αλλαγές στα σκίτσα σας; Είστε αποστασιοποιημένοι ή δρώντες;
Δ.Γ. Νομίζω ότι σκιτσάροντας βγάζεις και συναίσθημα, και όταν υπάρχει συναίσθημα είναι καλύτερο και το σκίτσο χωρίς βέβαια να καπελώνει αυτό που θέλεις να πεις. Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πολλά ερεθίσματα που σου ξυπνούν συναισθήματα και αισθήσεις και έτσι γίνεται πιο εύκολη η δουλειά μας. Έχεις επίσης τη δυνατότητα να είσαι πιο καταγγελτικός με αυτά που βλέπεις. Αποστασιοποιημένος ούτως ή άλλως δεν μπορείς να είσαι όταν εκφράζεις άποψη. Απλά είναι τόσο δυνατή η κρίση και τόσο δυνατά τα αποτελέσματά της που αντίστοιχα πάνε όλα μαζί. Και το σκίτσο θα είναι δυνατό, και το μήνυμα θα είναι πιο δυνατό.
Π.Ζ. Συμφωνώ με όσα είπε ο Δημήτρης. Όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια αν με γεμίζουν με κάτι είναι το συναίσθημα του θυμού. Ο θυμός μόνιμα με παρακινεί να σκιτσάρω. Είναι ένας λόγος παραπάνω όχι απλά να κοιτάξω και να πω την άποψή μου για τα πράγματα, με παρακινεί να παρέμβω μέσα από τα σκίτσα. Τον τελευταίο χρόνο, επειδή εγώ προσωπικά είχα ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο θυμός έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλος, γιατί στην ουσία βλέπω ότι όλα τα πράγματα ενάντια στα οποία παλεύαμε τα τελευταία χρόνια τα διαχειρίζεται πια η Αριστερά. Η Αριστερά έχει γίνει ένα συστημικό κόμμα και αυτό έχει απονευρώσει κάθε αντίσταση του κόσμου. Πράγματα που δεν θα τολμούσε να κάνει η Δεξιά τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν πολύ πιο πετυχημένο τρόπο έχοντας την προβιά της Αριστεράς. Ξέρεις, είναι πολύ οδυνηρό να σκιτσάρεις ενάντια στην «Αριστερά». Αυτήν τη στιγμή δεν παρακινούμαι να πω κάτι για τη Δεξιά, είναι διαλυμένη ως κόμμα, αλλά κυβερνάει. Το βαθύ σύστημα είναι η Δεξιά. Και αυτό που με θυμώνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέρος του βαθιού συστήματος. Καταλαβαίνεις; Δεν με ενδιαφέρει να πω κάτι για τον Μεϊμαράκη π.χ.
Πώς είδατε τη λογοκρισία των φωτογράφων στην Ειδομένη;
Δ.Γ. Εντάξει, απαράδεκτο. Θυμίζει Ερντογάν και τις καταστάσεις που γίνονται στην Τουρκία.
Π.Ζ. Το κακό είναι ότι πια βλέπουμε μια αλαζονεία και έναν κυνισμό. Ο Μουζάλας λέει ότι ποτέ στις επιχειρήσεις της αστυνομίας δεν παρευρίσκονται δημοσιογράφοι. Το λέει με μια άνεση που είναι απίστευτη. Μιλάει η εξουσία αυτοπροσώπως. Είναι τόσο παχυδερμική αυτή η φράση. Απαράδεκτη αυτή η ιστορία. Προμηνύει πολύ δυσάρεστα πράγματα για το μέλλον.
Ποια σκίτσα σας ξεχωρίζετε; Ποια σκίτσα αποκαλύπτουν το θυμό σας;
Π.Ζ. Αυτή η φιγούρα που μου έχει καρφωθεί είναι ο Τσίπρας.
Πώς τον αποτυπώνεις; Σαν τέρας;
Όχι σαν τσογλάνι τον βλέπω και τον σκιτσάρω.
Δ.Γ. Εγώ θυμώνω περισσότερο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα η Ευρώπη και ένα από τα σκίτσα που ξεχωρίζω είναι η ευρωπαϊκή σημαία που την ξεκολλάει το ανθρωπάκι και από πίσω βλέπει την Γκερνίκα... (σημ: σκίτσο επάνω αριστερά). Επίσης το πιτσιρίκι που ήταν πνιγμένο. Τον Αϊλάν και τουρίστες πιο πάνω. Η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη να πίνουν το ποτάκι τους και να καπνίζουν το πούρο τους. Τουρίστες είναι οι άνθρωποι και αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Πόσο αψήφιστα και πόσο ελαφρά παίρνουν τις ζωές των άλλων.
Π.Ζ. Ένα σκίτσο που θυμάμαι είναι αυτό στο οποίο βλέπουμε τη γεμάτη πτώματα Μεσόγειο και τους τουρίστες που πατάνε επί πτωμάτων για να πάνε να κάνουν σαφάρι στην Αφρική. Αυτό το είχα κάνει με αφορμή την ιστορία στη Λαμπεντούζα και το ναυάγιο.
Τελικά χάσαμε; Υπάρχει ελπίδα; Ποια είναι η διέξοδος;
Δ.Γ. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν βγαίνει η Μέρκελ στο κοινοβούλιό της και λέει ότι δεν διαπραγματεύομαι για τους Έλληνες αλλά γιατί θα πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι της Ινδίας, της Κίνας και της Αμερικής, όταν σου λέει αυτό το πράγμα... σου λέει πολύ απλά ότι θα πρέπει να ρίξεις μισθούς, να υποβαθμιστείς τόσο πολύ για να γίνεις ανταγωνιστικός. Το λέει ξεκάθαρα. Επιλέγεις εσύ λοιπόν τι θέλεις. Θέλεις να μείνεις και να γίνεις αυτό το ευρωπαϊκό γρανάζι του μηχανισμού ή θέλεις κάτι άλλο; Θα μιλήσει ποτέ κανείς για το κάτι άλλο; Και ο καπιταλισμός πατώντας πάνω σε όλο αυτό κάνει πάρτι αυτήν τη στιγμή... Ο πολύ ακραίος καπιταλισμός που σαρώνει τα πάντα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε ζωές ούτε τίποτα. Και από την άλλη βλέπουμε να συσσωρεύεται όλος ο πλούτος σε συγκεκριμένα χέρια. Μετακύλιση και αναδιανομή κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται αυτήν τη στιγμή. Ξαναμοιράζεται σε βάρος μας η ευρωπαϊκή πίτα. Ο λαός δεν ζήτησε συμβιβασμό. Ζήτησε ρήξη. Θέλαν το Ναι για να μας πουν ότι, ορίστε, θέλετε συμφωνία, άρα πάμε σε συμφωνία. Ό,τι συζητά και ό,τι διαπραγματεύεται ο Τσίπρας είναι σε βάρος μας. Πρέπει να σταματήσει να διαπραγματεύεται.
Π.Ζ. Πάντα γινόταν αυτό που περιγράφει ο Δημήτρης. Απλά ζήσαμε μια περίοδο που αυτό είχε γίνει θολό. Ταξική είναι η κοινωνία. Κάποια στιγμή ξεχάστηκε αυτό. Επειδή υπήρχαν κάποια ψίχουλα νόμιζε ο κόσμος ότι όλοι θα ζήσουμε καλά. Τώρα επανέρχεται η ουσία των πραγμάτων. Ότι ζούμε σε μια πολύ βάρβαρη κοινωνία. Όσο προχωράει η κρίση καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σχέδιο, νομοτελειακό... δεν είναι ότι κάποιοι σε κάποιους σκοτεινούς χώρους συνεδριάζουν, όμως έχει μια νομοτέλεια ο καπιταλισμός. Προχωρά προς μια μορφή βαρβαρότητας. Ωστόσο υπάρχει ο κόσμος. Αυτός είναι η εγγύηση για το μέλλον. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Η μελλοντική Αριστερά να γίνει λίγο πιο ευφάνταστη. Να προσαρμοστεί απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος έχει τα πάντα, τη δύναμη, τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να κάνει ρήξη. Έφαγε τα μούτρα του και δυστυχώς και μεις μαζί του.
Δ.Γ. Αναρωτιέμαι πάντως τι παθαίνουν όσοι ανεβαίνουν στην εξουσία. Μάγια τους κάνουν; Μιλούσε πριν για το κατοχικό δάνειο και τώρα δεν ψελλίζει ούτε λέξη...
Π.Ζ. Υπάρχει ένας πραγματικός Τσίπρας κάπου κλεισμένος στη Γερμανία. Τον έχουν απαγάγει.
Δ.Γ. Ναι, όπως στις επικίνδυνες αποστολές.
Κλείσαμε με πικρό χιούμορ! Σας ευχαριστώ
Δ.Γ. Κοίτα, δεν είναι ανάγκη να βγάζει πάντα γέλιο μια γελοιογραφία. Πολλές φορές παίζεις με την ειρωνεία. Με αυτό τον τρόπο μάλιστα είναι πιο έντονη η κριτική που ασκείς σε κάθε λογής εξουσία. Ναι, όντως η έμπνευση δεν μας λείπει, τα ερεθίσματα δεν μας λείπουν. Βάζουμε κάτω τα θέματα και «κλέβουμε» ιδέες από τα ίδια τα θέματα.
Π.Ζ. Ναι, υπάρχουν όντως μερικά δύσκολα θέματα, όπως το προσφυγικό για παράδειγμα που δεν επιδέχεται χιούμορ. Βέβαια ακόμα και κει μπορείς να χρησιμοποιήσεις το πικρό χιούμορ για να εκφράσεις την κατάσταση. Πάντως η πραγματικότητα μπορεί να σε ξεπεράσει. Πολλές φορές νιώθω άχρηστος. Είναι τόσο ακραία τα πράγματα που ζούμε. Να σου πω ένα παράδειγμα. Ο Λεβέντης κάνει επερώτηση στη Βουλή. Εγώ τι να πω πάνω σε αυτό; Δηλαδή το χιούμορ βγαίνει αυτόματα από την ίδια την πραγματικότητα.
Δ.Γ. Ναι, έτσι είναι. Θες να σχολιάσεις τις εκλογές της ΝΔ και αναβάλλονται οι εκλογές. Εκεί τι να πεις άλλο;
Π.Ζ. Σε ξεπερνά η πραγματικότητα. Υπάρχουν θέματα για τα οποία νιώθω καμιά φορά ότι δεν έχω να πω τίποτα και νιώθω περιττό πια το ρόλο μου, παρότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη ζωή μας, με την καθημερινότητά μας. Έχουμε μια κοινωνία σε διάλυση και ένα αφοπλισμένο χιούμορ.
Βλέποντας τα σκίτσα σας να κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα, στο Facebook, παρατηρούμε ότι, αντίθετα με ό,τι γράφεται κάτω από ένα άρθρο όπου θα υπάρχει βομβαρδισμός σχολίων, κανείς δεν έχει να πει κάτι κακό για τα σκίτσα σας. Είναι αφοπλιστικά.
Δ.Γ. Ναι, γιατί παρουσιάζουν την κοινή λογική.
Π.Ζ. Κοίτα, υπάρχουν και σκίτσα που μπορεί να διαφωνείς αλλά σε κάνουν να γελάσεις γιατί στηρίζονται σε μια πολύ καλή ιδέα. Δεν συμφωνείς πάντα με την πολιτική άποψη του γελοιογράφου. Είναι αποδεκτά όμως έτσι κι αλλιώς. Γιατί έχουν και ένα άλλο στοιχείο από το απλό γραπτό. Είναι άμεσα. Ένα κείμενο διατυπώνει μια άποψη που εσύ μπορεί να την κρίνεις. Η γελοιογραφία είναι άμεση. Κείμενο και λόγος μαζί. Ή το δέχεσαι ή το προσπερνάς.
Πόσο έχετε αλλάξει σε αυτή την περίοδο των τεσσάρων χρόνων μνημονίων; Πώς περνούν αυτές οι μεγάλες αλλαγές στα σκίτσα σας; Είστε αποστασιοποιημένοι ή δρώντες;
Δ.Γ. Νομίζω ότι σκιτσάροντας βγάζεις και συναίσθημα, και όταν υπάρχει συναίσθημα είναι καλύτερο και το σκίτσο χωρίς βέβαια να καπελώνει αυτό που θέλεις να πεις. Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πολλά ερεθίσματα που σου ξυπνούν συναισθήματα και αισθήσεις και έτσι γίνεται πιο εύκολη η δουλειά μας. Έχεις επίσης τη δυνατότητα να είσαι πιο καταγγελτικός με αυτά που βλέπεις. Αποστασιοποιημένος ούτως ή άλλως δεν μπορείς να είσαι όταν εκφράζεις άποψη. Απλά είναι τόσο δυνατή η κρίση και τόσο δυνατά τα αποτελέσματά της που αντίστοιχα πάνε όλα μαζί. Και το σκίτσο θα είναι δυνατό, και το μήνυμα θα είναι πιο δυνατό.
Π.Ζ. Συμφωνώ με όσα είπε ο Δημήτρης. Όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια αν με γεμίζουν με κάτι είναι το συναίσθημα του θυμού. Ο θυμός μόνιμα με παρακινεί να σκιτσάρω. Είναι ένας λόγος παραπάνω όχι απλά να κοιτάξω και να πω την άποψή μου για τα πράγματα, με παρακινεί να παρέμβω μέσα από τα σκίτσα. Τον τελευταίο χρόνο, επειδή εγώ προσωπικά είχα ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο θυμός έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλος, γιατί στην ουσία βλέπω ότι όλα τα πράγματα ενάντια στα οποία παλεύαμε τα τελευταία χρόνια τα διαχειρίζεται πια η Αριστερά. Η Αριστερά έχει γίνει ένα συστημικό κόμμα και αυτό έχει απονευρώσει κάθε αντίσταση του κόσμου. Πράγματα που δεν θα τολμούσε να κάνει η Δεξιά τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν πολύ πιο πετυχημένο τρόπο έχοντας την προβιά της Αριστεράς. Ξέρεις, είναι πολύ οδυνηρό να σκιτσάρεις ενάντια στην «Αριστερά». Αυτήν τη στιγμή δεν παρακινούμαι να πω κάτι για τη Δεξιά, είναι διαλυμένη ως κόμμα, αλλά κυβερνάει. Το βαθύ σύστημα είναι η Δεξιά. Και αυτό που με θυμώνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέρος του βαθιού συστήματος. Καταλαβαίνεις; Δεν με ενδιαφέρει να πω κάτι για τον Μεϊμαράκη π.χ.
Πώς είδατε τη λογοκρισία των φωτογράφων στην Ειδομένη;
Δ.Γ. Εντάξει, απαράδεκτο. Θυμίζει Ερντογάν και τις καταστάσεις που γίνονται στην Τουρκία.
Π.Ζ. Το κακό είναι ότι πια βλέπουμε μια αλαζονεία και έναν κυνισμό. Ο Μουζάλας λέει ότι ποτέ στις επιχειρήσεις της αστυνομίας δεν παρευρίσκονται δημοσιογράφοι. Το λέει με μια άνεση που είναι απίστευτη. Μιλάει η εξουσία αυτοπροσώπως. Είναι τόσο παχυδερμική αυτή η φράση. Απαράδεκτη αυτή η ιστορία. Προμηνύει πολύ δυσάρεστα πράγματα για το μέλλον.
Ποια σκίτσα σας ξεχωρίζετε; Ποια σκίτσα αποκαλύπτουν το θυμό σας;
Π.Ζ. Αυτή η φιγούρα που μου έχει καρφωθεί είναι ο Τσίπρας.
Πώς τον αποτυπώνεις; Σαν τέρας;
Όχι σαν τσογλάνι τον βλέπω και τον σκιτσάρω.
Δ.Γ. Εγώ θυμώνω περισσότερο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα η Ευρώπη και ένα από τα σκίτσα που ξεχωρίζω είναι η ευρωπαϊκή σημαία που την ξεκολλάει το ανθρωπάκι και από πίσω βλέπει την Γκερνίκα... (σημ: σκίτσο επάνω αριστερά). Επίσης το πιτσιρίκι που ήταν πνιγμένο. Τον Αϊλάν και τουρίστες πιο πάνω. Η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη να πίνουν το ποτάκι τους και να καπνίζουν το πούρο τους. Τουρίστες είναι οι άνθρωποι και αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Πόσο αψήφιστα και πόσο ελαφρά παίρνουν τις ζωές των άλλων.
Π.Ζ. Ένα σκίτσο που θυμάμαι είναι αυτό στο οποίο βλέπουμε τη γεμάτη πτώματα Μεσόγειο και τους τουρίστες που πατάνε επί πτωμάτων για να πάνε να κάνουν σαφάρι στην Αφρική. Αυτό το είχα κάνει με αφορμή την ιστορία στη Λαμπεντούζα και το ναυάγιο.
Τελικά χάσαμε; Υπάρχει ελπίδα; Ποια είναι η διέξοδος;
Δ.Γ. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν βγαίνει η Μέρκελ στο κοινοβούλιό της και λέει ότι δεν διαπραγματεύομαι για τους Έλληνες αλλά γιατί θα πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι της Ινδίας, της Κίνας και της Αμερικής, όταν σου λέει αυτό το πράγμα... σου λέει πολύ απλά ότι θα πρέπει να ρίξεις μισθούς, να υποβαθμιστείς τόσο πολύ για να γίνεις ανταγωνιστικός. Το λέει ξεκάθαρα. Επιλέγεις εσύ λοιπόν τι θέλεις. Θέλεις να μείνεις και να γίνεις αυτό το ευρωπαϊκό γρανάζι του μηχανισμού ή θέλεις κάτι άλλο; Θα μιλήσει ποτέ κανείς για το κάτι άλλο; Και ο καπιταλισμός πατώντας πάνω σε όλο αυτό κάνει πάρτι αυτήν τη στιγμή... Ο πολύ ακραίος καπιταλισμός που σαρώνει τα πάντα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε ζωές ούτε τίποτα. Και από την άλλη βλέπουμε να συσσωρεύεται όλος ο πλούτος σε συγκεκριμένα χέρια. Μετακύλιση και αναδιανομή κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται αυτήν τη στιγμή. Ξαναμοιράζεται σε βάρος μας η ευρωπαϊκή πίτα. Ο λαός δεν ζήτησε συμβιβασμό. Ζήτησε ρήξη. Θέλαν το Ναι για να μας πουν ότι, ορίστε, θέλετε συμφωνία, άρα πάμε σε συμφωνία. Ό,τι συζητά και ό,τι διαπραγματεύεται ο Τσίπρας είναι σε βάρος μας. Πρέπει να σταματήσει να διαπραγματεύεται.
Π.Ζ. Πάντα γινόταν αυτό που περιγράφει ο Δημήτρης. Απλά ζήσαμε μια περίοδο που αυτό είχε γίνει θολό. Ταξική είναι η κοινωνία. Κάποια στιγμή ξεχάστηκε αυτό. Επειδή υπήρχαν κάποια ψίχουλα νόμιζε ο κόσμος ότι όλοι θα ζήσουμε καλά. Τώρα επανέρχεται η ουσία των πραγμάτων. Ότι ζούμε σε μια πολύ βάρβαρη κοινωνία. Όσο προχωράει η κρίση καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σχέδιο, νομοτελειακό... δεν είναι ότι κάποιοι σε κάποιους σκοτεινούς χώρους συνεδριάζουν, όμως έχει μια νομοτέλεια ο καπιταλισμός. Προχωρά προς μια μορφή βαρβαρότητας. Ωστόσο υπάρχει ο κόσμος. Αυτός είναι η εγγύηση για το μέλλον. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Η μελλοντική Αριστερά να γίνει λίγο πιο ευφάνταστη. Να προσαρμοστεί απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος έχει τα πάντα, τη δύναμη, τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να κάνει ρήξη. Έφαγε τα μούτρα του και δυστυχώς και μεις μαζί του.
Δ.Γ. Αναρωτιέμαι πάντως τι παθαίνουν όσοι ανεβαίνουν στην εξουσία. Μάγια τους κάνουν; Μιλούσε πριν για το κατοχικό δάνειο και τώρα δεν ψελλίζει ούτε λέξη...
Π.Ζ. Υπάρχει ένας πραγματικός Τσίπρας κάπου κλεισμένος στη Γερμανία. Τον έχουν απαγάγει.
Δ.Γ. Ναι, όπως στις επικίνδυνες αποστολές.
Κλείσαμε με πικρό χιούμορ! Σας ευχαριστώ
* Σημειώσεις:
Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης (Δ.Γ.) είναι σκιτσογράφος και οικονομολόγος. Δουλειά του έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Απογευματινή καθώς και στα περιοδικά Αντί, Γαλέρα, Μότο Τρίτη και Επιλογή. Τώρα εργάζεται στη Realnews.Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης εμπνέεται από την ελληνική γενιά σκιτσογράφων και μικρός ξεκοκάλιζε όλες τις εφημερίδες για να διαβάσει όλα τα σκίτσα.
Ο Πέτρος Ζερβός (Π.Ζ.) από το 1978 δημοσίευσε σκίτσα και κόμικς στα έντυπα Θούριος, Βαβέλ, Σχολιαστής, Convoy, Πριν, Νέο Επίπεδο, Φράση, Εννέα, ενώ τώρα δουλεύει στην Εφημερίδα των Συντακτών και συνεργάζεται με την Εργατική Αριστερά. Τον έχουμε απολαύσει επίσης και ως ηθοποιό. Ο Πέτρος Ζερβός δηλώνει επηρεασμένος από τη γαλλική σχολή σκιτσογράφων του Μάη του ’68 αλλά και Ελλήνων όπως ο Ιωάννου και ο Καλαντζής.
Η Cartoon Bee είναι ένα ηλεκτρονικό κατάστημα που φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσουν οι σκιτσογράφοι την κρίση και την ανεργία.
Ο Πέτρος Ζερβός (Π.Ζ.) από το 1978 δημοσίευσε σκίτσα και κόμικς στα έντυπα Θούριος, Βαβέλ, Σχολιαστής, Convoy, Πριν, Νέο Επίπεδο, Φράση, Εννέα, ενώ τώρα δουλεύει στην Εφημερίδα των Συντακτών και συνεργάζεται με την Εργατική Αριστερά. Τον έχουμε απολαύσει επίσης και ως ηθοποιό. Ο Πέτρος Ζερβός δηλώνει επηρεασμένος από τη γαλλική σχολή σκιτσογράφων του Μάη του ’68 αλλά και Ελλήνων όπως ο Ιωάννου και ο Καλαντζής.
Η Cartoon Bee είναι ένα ηλεκτρονικό κατάστημα που φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσουν οι σκιτσογράφοι την κρίση και την ανεργία.
όπου δημοσιεύτηκε στις 16.12.2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου