Γράφει για τον Γιάννη Καλαϊτζή, ο γνωστός γελοιογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης σε άρθρο του στο protagon.gr:
"Ο Καλαϊτζής υπήρξε δάσκαλος πολλών από τις επόμενες γενιές των ελλήνων σκιτσογράφων και κομιξάδων. Ηταν μια υπόγεια σχολή που διαπέρασε και διαπερνά μέχρι και σήμερα μιά μεγάλη ομάδα των δημιουργών εικόνας στη χώρα μας". Και συνεχίζει αναφέροντας:
"Η μεγάλη του τέχνη, που επηρέασε αποφασιστικά τη γελοιογραφία της Μεταπολίτευσης, ήταν η συνύπαρξη της άναρχης και φαινομενικά αταξινόμητης εικόνας με την βαθειά πειθαρχία και την οικονομία των μέσων. Αν ανέλυες το σκίτσο έβλεπες ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο πάνω του. Προς στιγμή σε αποπροσανατόλιζε το γέμισμα του μεγάλου μάστορα, που με άνεση χωρούσε στο σκίτσο του πολλά διαφορετικά επί μέρους κομμάτια, και ξαφνικά συνειδητοπούσες ότι όλα ήσαν απαραίτητα. Απλώς ήταν η βαθειά κουλτούρα του κομίστα που μπόλιαζε και τη γελοιογραφία του με το σουρεαλιστικό και υπερβατικό ξάφνιασμα αλλά ποτέ εις βάρος της αυστηρής πολιτικής του γραμμής, ποτέ εις βάρος της καθαρής γελοιογραφικής λειτουργίας της εικόνας του"...
Βιογραφικό του Γιάννη Καλαϊτζή, όπως το παρουσιάζει ο ίδιος, στο gianniskalaitzis.gr
Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.
Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα. Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ριξαν και έναν χρόνο επι πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.
Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο. «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή».
Ακουλουθεί μια χούντα που επι 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιόντας να κατανοήσω το προηγούμενο. «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ» και «Τσιγγάνικη ορχήστρα», «Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης», «Τυφών», «Γιαταλεφτά Νοέμβρη», «2000 στα 4».
Γαλέρα στους πέρα κάμπους
Γιάννης Καλαϊτζής
Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.
Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα. Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ριξαν και έναν χρόνο επι πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.
Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο. «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή».
Ακουλουθεί μια χούντα που επι 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιόντας να κατανοήσω το προηγούμενο. «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ» και «Τσιγγάνικη ορχήστρα», «Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης», «Τυφών», «Γιαταλεφτά Νοέμβρη», «2000 στα 4».
Γαλέρα στους πέρα κάμπους
Γιάννης Καλαϊτζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου