Σημειώνει στην Καθημερινή, μεταξύ άλλων, ο αρθρογράφος:
Οι Τούρκοι «θεωρούν τα Δωδεκάνησα αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη», όπως ακριβώς το διατύπωσε ο αρμοδίος υπουργός Άμυνας στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο. Αυτό «θεωρούν» και εξ αυτού ζήτησαν το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, που μετέφερε τον Αλέξη Τσίπρα στην Τεχεράνη, να μην προσγειωθεί στη Ρόδο για ανεφοδιασμό, αλλά απέναντι στην Τουρκία, στο Μποντρούμ. Αυτά οι Τούρκοι.
Εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση ως επίσημη εκπροσώπηση της Ελλάδας στον κόσμο, τι «θεωρούμε» επ’ αυτού; Αν κρίνουμε από τη συμμόρφωση των ελληνικών αρχών με το τουρκικό αίτημα, προφανώς συμμεριζόμαστε τη δική της «θεώρηση» του ζητήματος. Διότι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος άλλαξε σχέδιο πτήσης και προτίμησε την οδό προς Τεχεράνη μέσω Αιγύπτου. Σωστά;
Λάθος! Αυτή ήταν, πράγματι, η αλληλουχία των γεγονότων, αλλά δεν αποδεικνύει τη συμμόρφωση της ελληνικής πλευράς. Παραπέμπω σχετικώς στις «διευκρινίσεις» του αρμοδίου υπουργού κατά την προαναφερθείσα συνέντευξη. Ο αρμόδιος υπουργός, κατά την προαναφερθείσα συνέντευξή του, πιέστηκε μεν από τις ερωτήσεις για το περιστατικό, αλλά με την απάντησή του υπήρξε σαφέστατος μέσω της ασάφειάς του: «Ο πρωθυπουργός είπε, “εγώ στο Μποντρούμ δεν πάω” και έτσι είπε “θα πάω μέσω Αιγύπτου”». Με άλλα λόγια, εκείνος το αποφάσισε μόνος του, η δε απόφασή του καμία σχέση δεν είχε με το τουρκικό αίτημα. Καμία! Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα – αυτό δεν έχουμε καταλάβει ώς τώρα. Απλώς, έτυχε η αλληλουχία να είναι αυτή, αιτιότητα όμως δεν υπάρχει.
Και ολοκληρώνει ο αρθρογράφος με τα εξής:
Την εξηγώ: πράττουμε κάτι που έχει συνέπειες, οι οποίες δεν μας αρέσουν. Πώς τις αποφεύγουμε; Διαχωρίζοντας το γεγονός από τις συνέπειές του και αποφασίζοντας ότι οι συνέπειες είναι στην πραγματικότητα επιλογή. Ετσι, αλλά και με άλλες παραπλήσιες τεχνικές, οι Ελληνες πλησιάζουμε το μυστικό της ζωής: πώς να μη φταίμε ποτέ για τίποτα. Αυτό προσπαθούμε να διδάξουμε έξι χρόνια τώρα τους ξένους με τη στάση μας απέναντι στην κρίση χρέους, αλλά αυτοί δεν σκαμπάζουν. Δεν πειράζει. Μπουμπούνες ήταν πάντα. Αλλιώς θα ήταν σαν εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου