από το capital.gr
Η κυβέρνηση της Αργεντινής ήλθε σε συμφωνία με τους βασικούς πιστωτές της χώρας που αρνούνταν να συμβιβαστούν, και το 15ετές "έπος” οικονομικής κακοδιαχείρισης φαίνεται να τελειώνει. Αυτό είναι καλό νέο. Θα ήταν ακόμη καλύτερο εάν το δίδαγμα αυτού του φιάσκου μπορούσε να γίνει μάθημα, ώστε να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο.
Το σίγουρο είναι πως το κύριο μάθημα είναι "Μην δανείζεστε περισσότερο απ' ότι μπορείτε να αντέξετε οικονομικά”. Αλλά υπάρχει ένα ακόμη. Ο μακροχρόνιος πόλεμος μεταξύ της Αργεντινής και των πιστωτών της, αναδεικνύει ένα επικίνδυνο κενό στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα: Όταν μία κυβέρνηση δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, δεν υπάρχει κάποιο πτωχευτικό δικαστήριο να παρέμβει εποπτικά. Η Αργεντινή αποτελεί απόδειξη ότι μία τέτοια ρύθμιση είναι αναγκαία.
Ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής, Mauricio Macri, έσπασε το αδιέξοδο επιλέγοντας να συνάψει μία συμφωνία. Η Elliott Management και άλλα hedge funds είχαν αγοράσει αργεντίνικο χρέος φθηνά και έπειτα πίεσαν για αποπληρωμή στο ακέραιο, παρότι πολλοί άλλοι πιστωτές είχαν αποδεχθεί μερική καταβολή. Καθώς η εκδίκαση της υπόθεσης τραβούσε χρονικά, ένα αμερικανικό δικαστήριο τάχθηκε με την πλευρά των ομολογιούχων που αρνούνταν να συμφωνήσουν, κυρίως λόγω της συνεχούς αδιαλλαξίας της Αργεντινής. (Σε κάποια φάση, η προκάτοχος του Macri, Cristina Fernandez de Kirchner, αποκάλεσε τον δικαστή "γέρο με άνοια”).
Κοιτώντας μπροστά, όμως, έχετε κατά νου, ότι η Elliott και οι άλλοι πιστωτές έδρασαν εντός των δικαιωμάτων τους και πως η διαπραγματευτική τους θέση, στο τέλος, δικαιώθηκε. Επωφελήθηκαν σε αντίθεση με τους πιστωτές που βιάστηκαν να συμφωνήσουν. Γιατί αυτό συνιστά πρόβλημα; Διότι μια καλή πτωχευτική διαδικασία αντιμετωπίζει τους πιστωτές ισότιμα και ελαχιστοποιεί την οικονομική ζημιά μέσω της γρήγορης επίλυσης του ζητήματος. Ο πόλεμος μεταξύ της Αργεντινής και των κατόχων χρέους της που αρνούνταν να έρθουν σε συμφωνία, θα αποτελεί μία κλασική περίπτωση ανισότητας μεταξύ των πιστωτών σε συνδυασμό με τη μέγιστη οικονομική ζημιά.
Οι ρήτρες συλλογικής δράσης, καθιστούν πιο δύσκολο το να είναι κανείς πιστωτής που αρνείται να συμφωνήσει αν δεν ικανοποιούνται οι όροι του, και πλέον περιλαμβάνονται στις περισσότερες συμβάσεις κρατικού χρέους. Είναι χρήσιμες, αλλά όπως έδειξε η κρίση χρέους της Ελλάδας, δεν είναι πάντα αρκετές. Ένας μηχανισμός αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους, υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατά προτίμηση, είναι επίσης αναγκαία. Η ιδέα κάποτε φαινόταν κοντά στην υλοποίησή της. Πρέπει να αναβιώσει.
Η αθέτηση χρέους είναι κακά μαντάτα όπως και να το δει κανείς, αλλά οι συνέπειές της δεν χρειάζεται να είναι τόσο ζοφερές όπως ήταν στην περίπτωση της Αργεντινής. Η ευθύνη για τα δεινά της χώρας, έγκειται σχεδόν εξ ολοκλήρου στους ηγέτες της, αλλά ένα καλύτερο σύστημα επίλυσης διαφωνιών χρέους, θα είχε βοηθήσει τόσο τη χώρα όσο και τους αρχικούς πιστωτές της. Να το θυμηθείτε, η αθέτηση πληρωμής χρέους της Αργεντινής δεν θα είναι η τελευταία του κόσμου.
Πηγή: www.capital.gr 03.03.2016
Ο Macri, έχει συμφωνήσει να πληρώσει το 75% των οφειλόμενων στους κύριους ομολογιούχους που αρνούνταν να συμβιβαστούν, οι οποίοι εμφανίζονται ικανοποιημένοι. Το Κογκρέσο της Αργεντινής θα πρέπει να νομοθετήσει προκειμένου να προχωρήσει η συμφωνία, αλλά και αυτό φαίνεται να είναι υπό έλεγχο. Η συμφωνία θα ανανεώσει την πρόσβαση της Αργεντινής στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και θα δώσει στο πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων του Marci, μία κάποια πιθανότητα επιτυχίας. Χρειάστηκε πολύ καιρό, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ευπρόσδεκτη.
Κοιτώντας μπροστά, όμως, έχετε κατά νου, ότι η Elliott και οι άλλοι πιστωτές έδρασαν εντός των δικαιωμάτων τους και πως η διαπραγματευτική τους θέση, στο τέλος, δικαιώθηκε. Επωφελήθηκαν σε αντίθεση με τους πιστωτές που βιάστηκαν να συμφωνήσουν. Γιατί αυτό συνιστά πρόβλημα; Διότι μια καλή πτωχευτική διαδικασία αντιμετωπίζει τους πιστωτές ισότιμα και ελαχιστοποιεί την οικονομική ζημιά μέσω της γρήγορης επίλυσης του ζητήματος. Ο πόλεμος μεταξύ της Αργεντινής και των κατόχων χρέους της που αρνούνταν να έρθουν σε συμφωνία, θα αποτελεί μία κλασική περίπτωση ανισότητας μεταξύ των πιστωτών σε συνδυασμό με τη μέγιστη οικονομική ζημιά.
Οι ρήτρες συλλογικής δράσης, καθιστούν πιο δύσκολο το να είναι κανείς πιστωτής που αρνείται να συμφωνήσει αν δεν ικανοποιούνται οι όροι του, και πλέον περιλαμβάνονται στις περισσότερες συμβάσεις κρατικού χρέους. Είναι χρήσιμες, αλλά όπως έδειξε η κρίση χρέους της Ελλάδας, δεν είναι πάντα αρκετές. Ένας μηχανισμός αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους, υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατά προτίμηση, είναι επίσης αναγκαία. Η ιδέα κάποτε φαινόταν κοντά στην υλοποίησή της. Πρέπει να αναβιώσει.
Η αθέτηση χρέους είναι κακά μαντάτα όπως και να το δει κανείς, αλλά οι συνέπειές της δεν χρειάζεται να είναι τόσο ζοφερές όπως ήταν στην περίπτωση της Αργεντινής. Η ευθύνη για τα δεινά της χώρας, έγκειται σχεδόν εξ ολοκλήρου στους ηγέτες της, αλλά ένα καλύτερο σύστημα επίλυσης διαφωνιών χρέους, θα είχε βοηθήσει τόσο τη χώρα όσο και τους αρχικούς πιστωτές της. Να το θυμηθείτε, η αθέτηση πληρωμής χρέους της Αργεντινής δεν θα είναι η τελευταία του κόσμου.
Πηγή: www.capital.gr 03.03.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου