Χωρικός, νεοφερμένος στην πρωτεύουσα, κυκλοφορεί στην πηγμένη από κόσμο οδό Σταδίου και φωνάζει:
– Μωρή! Πού είσαι, μωρή; Μωρή! Ε, μωρή…
Τον πλησιάζει ένας αστυφύλακας και αυστηρά του λέει:
– Τι κάνεις εσύ εδώ; πως φωνάζεις έτσι;
Απορεί ο χωρικός:
– Δε βλέπεις; Ψάχνω τη γυναίκα μου κυρ αστυφύλακα. Ε, μωρή! Πού είσαι, μωρή;
Αγριεύει ο αστυφύλακας:
– Δεν έχει όνομα η γυναίκα σου;
– Αμ, πώς δεν έχει…
– Τότε, να τη φωνάξεις με τ’ όνομά της.
Τον κοιτάζει αφοπλιστικά ο χωρικός:
– Άσε, κυρ αστυφύλακα. Ξέρω εγώ, τι κάνω…
Ο αστυφύλακας είναι ανένδοτος:
– Όχι. Θα κάνεις αυτό, που σου λέω, τώρα. Αλλιώς θα σε πάω στο τμήμα. Επιμένω να φωνάξεις τη γυναίκα σου με τ’ όνομά της, αυτή τη στιγμή.
Ο χωρικός έχει μουδιάσει:
– Ό,τι πεις.
Ανοίγει το στόμα του, το μετανιώνει, ο αστυφύλακας τον κοιτάζει βλοσυρός, δεν μπορεί να ξεφύγει. Παίρνει βαθιά ανάσα κι, ενώ το όργανο της τάξης τον κοιτάζει έντρομο, αρχίζει να φωνάζει:
– Ελευθερία! Ελευθερία! Πού είσαι, μωρή Ελευθερία;
Και ένα δεύτερο:
Στο δημοτικό σχολείο, η δασκάλα απευθύνεται στα παιδιά:
– Είπαμε χθες ότι θα εξηγήσουμε στους γονείς μας πως οι πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου έσωσαν τη χώρα από τον κομμουνισμό. Και ότι θα συστήσουμε στους δικούς μας να αναρτήσουν τα πορτρέτα τους σε περίοπτα σημεία του σπιτιού. Το κάναμε;
Απαντούν όλα μαζί:
– Μάλιστα.
Ενθουσιάζεται η δασκάλα:
– Ωραία. Πες μας, Κωστάκη. Τι κάνατε εσείς στο σπίτι σας;
Περήφανα ο Κωστάκης:
– Εμείς, κυρία, κρεμάσαμε στο σαλόνι τη φωτογραφία του κυρίου Παπαδόπουλου.
– Μπράβο, Κωστάκη. Εσύ, Γιαννάκη;
– Εμένα ο μπαμπάς μου κρέμασε στο σαλόνι μια φωτογραφία και με τους τρεις τους.
– Εσύ, Σπύρο; Κρέμασες καμιά φωτογραφία;
Ντροπαλά, ο Σπύρος:
– Όχι, κυρία.
Επιτιμητικά, η δασκάλα:
– Όχι; Μήπως το ξέχασες;
Πάντα ντροπαλά, ο Σπύρος:
– Το θυμήθηκα, κυρία. Όμως… η μαμά μου είπε να μην ανησυχώ και πως, όταν γυρίσει ο μπαμπάς από το νησί, θα τους κρεμάσουμε όλους!
– Είπαμε χθες ότι θα εξηγήσουμε στους γονείς μας πως οι πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου έσωσαν τη χώρα από τον κομμουνισμό. Και ότι θα συστήσουμε στους δικούς μας να αναρτήσουν τα πορτρέτα τους σε περίοπτα σημεία του σπιτιού. Το κάναμε;
Απαντούν όλα μαζί:
– Μάλιστα.
Ενθουσιάζεται η δασκάλα:
– Ωραία. Πες μας, Κωστάκη. Τι κάνατε εσείς στο σπίτι σας;
Περήφανα ο Κωστάκης:
– Εμείς, κυρία, κρεμάσαμε στο σαλόνι τη φωτογραφία του κυρίου Παπαδόπουλου.
– Μπράβο, Κωστάκη. Εσύ, Γιαννάκη;
– Εμένα ο μπαμπάς μου κρέμασε στο σαλόνι μια φωτογραφία και με τους τρεις τους.
– Εσύ, Σπύρο; Κρέμασες καμιά φωτογραφία;
Ντροπαλά, ο Σπύρος:
– Όχι, κυρία.
Επιτιμητικά, η δασκάλα:
– Όχι; Μήπως το ξέχασες;
Πάντα ντροπαλά, ο Σπύρος:
– Το θυμήθηκα, κυρία. Όμως… η μαμά μου είπε να μην ανησυχώ και πως, όταν γυρίσει ο μπαμπάς από το νησί, θα τους κρεμάσουμε όλους!
Διαβάστε και αυτά:
Το Αφηρημένο Blog: Ανέκδοτα από την εποχή της Χούντας
Το Αφηρημένο Blog: Ανέκδοτα από την εποχή της χούντας. Μέρος 2ο
Το Αφηρημένο Blog: Ανέκδοτα από την εποχή της χούντας. Μέρος 2ο
Στη φωτογραφία οι τρεις πρωτεργάτες της χούντας (από δεξιά: Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος) τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου