Ο Δον Κιχώτης και οι ανεµόµυλοι
Πήραν το δρόµο τους κουβεντιάζοντας, όταν είδαν στον κάµπο καµιά τριάντα µε σαράντα ανεµόµυλους.
Ο Δον Κιχώτης, µόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόµο του:
- Η τύχη οδηγεί τα βήµατά µας. Βλέπεις εκεί φίλε µου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεµήσω και θα τους πάρω τη ζωή;
- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, µερικοί µάλιστα έχουν χέρια µακριά ίσαµε δυο λεύγες[1] .
- Κοιτάξτε αφέντη µου, - παρατήρησε ο Σάντσο – εκείνα εκεί κάτω που φαίνονται έτσι δεν είναι γίγαντες, αλλά ανεµόµυλοι, και αυτά που µοιάζουν µε χέρια είναι τα φτερά του που, καθώς ο άνεµος τα γυρίζει, κάνουν τη µυλόπετρα να αλέθει.
- Πώς φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες! Αυτοί εκεί είναι γίγαντες και, αν φοβάσαι, πήγαινε στην άκρη να προσευχηθείς, όσο θα δίνω την άνιση µάχη ενάντια τους.
[1] Λεύγα: Μονάδα µέτρησης αποστάσεων ίση περίπου µε 5572 µέτρα
[2]Βριάρεως: Ένας από τους Εκατόγχειρες, Γίγαντες της Ελληνικής Μυθολογίας
Ο Δον Κιχώτης, µόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόµο του:
- Η τύχη οδηγεί τα βήµατά µας. Βλέπεις εκεί φίλε µου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεµήσω και θα τους πάρω τη ζωή;
- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, µερικοί µάλιστα έχουν χέρια µακριά ίσαµε δυο λεύγες[1] .
- Κοιτάξτε αφέντη µου, - παρατήρησε ο Σάντσο – εκείνα εκεί κάτω που φαίνονται έτσι δεν είναι γίγαντες, αλλά ανεµόµυλοι, και αυτά που µοιάζουν µε χέρια είναι τα φτερά του που, καθώς ο άνεµος τα γυρίζει, κάνουν τη µυλόπετρα να αλέθει.
- Πώς φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες! Αυτοί εκεί είναι γίγαντες και, αν φοβάσαι, πήγαινε στην άκρη να προσευχηθείς, όσο θα δίνω την άνιση µάχη ενάντια τους.
Και µε αυτά τα λόγια, σπιρούνιασε το Ροσινάντη χωρίς να δίνει σηµασία στις φωνές του ιπποκόµου. Ήταν τόσο πεισµένος ότι οι ανεµόµυλοι ήταν γίγαντες, που δεν το κατάλαβε ούτε καν, όταν τους πλησίασε. Στο µεταξύ, τους φώναζε:
-Μη φεύγετε δειλά και άνανδρα πλάσµατα, ένας και µόνο ιππότης σάς επιτίθεται!
-Μη φεύγετε δειλά και άνανδρα πλάσµατα, ένας και µόνο ιππότης σάς επιτίθεται!
Εκείνη τη στιγµή σηκώθηκε αέρας, τα µεγάλα φτερά των ανεµόµυλων άρχισαν να κινούνται και βλέποντάς το αυτό ο ∆ον Κιχώτης είπε:
- Ε λοιπόν, και περισσότερα από το Βριάρεω[2] χέρια να κινήστε, θα το πληρώστε!
- Ε λοιπόν, και περισσότερα από το Βριάρεω[2] χέρια να κινήστε, θα το πληρώστε!
Και µε αυτά τα λόγια, πιστεύοντας πως η κυρά του η ∆ουλσινέα, όπως την είχε ικετεύσει, θα του συµπαραστεκόταν σε εκείνη τη δύσκολη στιγµή, καλύφθηκε καλά µε την ολοστρόγγυλη λεπτή του ασπίδα, κατέβασε οριζόντια τη λόγχη, κάλπασε µε όλη του τη φόρα και όρµησε µε δύναµη πάνω στον πρώτο ανεµόµυλο που βρέθηκε µπροστά του.
Έδωσε ένα χτύπηµα µε τη λόγχη του στο φτερό του ανεµόµυλου, αλλά ο αέρας το µετακίνησε µε τόση ορµή που έσπασε στα δυο τη λόγχη και ξεπέταξε µακριά στα χωράφι άλογο και καβαλάρη.
Ο Σάντσο έτρεξε µε το γάιδαρό του όσο πιο γρήγορα µπορούσε, για να βοηθήσει τον αφέντη του, αλλά, όταν έφτασε στο µέρος όπου είχε πέσει, ο ∆ον Κιχώτης δεν µπορούσε να κουνήσει.
- Ο Θεός το ξέρει, είπε ο Σάντσο, µια ώρα δεν φώναζα στην ευγένειά σας να προσέξει καλά τι κάνει, γιατί δεν ήταν γίγαντες, αλλά ανεµόµυλοι;
- Πάψε φίλε µου Σάντσο, απάντησε ο ∆ον Κιχώτης, τα πράγµατα στον πόλεµο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλάζουν διαρκώς. Και µάλιστα, όσο το σκέφτοµαι, τόσο πείθοµαι ότι εκείνος ο µάγος ο Φρεστώνας µεταµόρφωσε αυτούς τους γίγαντες σε ανεµόµυλους για να µου στερήσει τη δόξα που θα κέρδιζα αν τους νικούσα. Όµως δεν θα καταφέρουν τίποτα τα φθονερά του µάγια απέναντι στην καλοσύνη του σπαθιού µου!
- Πάψε φίλε µου Σάντσο, απάντησε ο ∆ον Κιχώτης, τα πράγµατα στον πόλεµο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλάζουν διαρκώς. Και µάλιστα, όσο το σκέφτοµαι, τόσο πείθοµαι ότι εκείνος ο µάγος ο Φρεστώνας µεταµόρφωσε αυτούς τους γίγαντες σε ανεµόµυλους για να µου στερήσει τη δόξα που θα κέρδιζα αν τους νικούσα. Όµως δεν θα καταφέρουν τίποτα τα φθονερά του µάγια απέναντι στην καλοσύνη του σπαθιού µου!
Και µε τη βοήθεια του Σάντσο καβάλησε και πάλι το άλογό του.
Εκείνη τη νύχτα την πέρασαν ανάµεσα στα δέντρα. Μάλιστα ο ∆ον Κιχώτης έκοψε και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο και στην άκρη του έµπηξε τη µεταλλική αιχµή από τη λόγχη του που είχε σπάσει. ∆εν έκλεισε µάτι όλη τη νύχτα ο ∆ον Κιχώτης, καθώς η σκέψη ήταν στην κυρά του τη ∆ουλσινέα. Αντίθετα, ο Σάντσο, που είχε γεµάτο το στοµάχι του, κοιµήθηκε µονορούφι.
[1] Λεύγα: Μονάδα µέτρησης αποστάσεων ίση περίπου µε 5572 µέτρα
[2]Βριάρεως: Ένας από τους Εκατόγχειρες, Γίγαντες της Ελληνικής Μυθολογίας
Το παραπάνω απόσπασμα το βρήκαμε στα: orthopetalies8ou.wikispaces.com και scribd.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου