Κάποια αποσπάσματα από το σχετικό άρθρο που παρουσιαάζει το euro2day.gr στη συνέχεια:
Σε επτά ημέρες, ο βρετανικός λαός θα αποφασίσει. Το δημοψήφισμα για τη συμμετοχή στην ΕΕ σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή. Αυτό που διακυβεύεται είναι η συχνά προβληματική σχέση της Βρετανίας με την Ευρώπη, αλλά επίσης και η συνοχή της Δύσης. Ψήφος υπέρ της αποχώρησης θα ήταν αμετάκλητη, ένα οδυνηρό πλήγμα στη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη της περιόδου από το 1945 και μετά...
Η καμπάνια του δημοψηφίσματος είναι μια μάχη μεταξύ αντίπαλων αξιών: μεταξύ του φιλελεύθερου διεθνισμού και ενός αδύναμου εθνικισμού, μεταξύ ενός ανοικτού εμπορικού συστήματος και της περιθωριοποίησης. Γι' αυτό τον λόγο οι σύμμαχοι της Βρετανίας, από την Αυστραλία μέχρι την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ομόφωνα υποστηρίξει την καμπάνια Remain -και γι' αυτό η Μαρίν Λεπέν και ο Ντόναλντ Τραμπ προτιμούν το Brexit.
To debate έχει σταθεί θλιβερά «ανταγωνιστικό». Τα οικονομικά κόστη της αποχώρησης είναι πράγματι σημαντικά, αλλά το στρατόπεδο Remain έχει ενδώσει στην «οικονομική κινδυνολογία». Η καμπάνια Leave έχει υπάρξει επιφανειακά πατριωτική, στην ουσία ανειλικρινής. Η Βρετανία δεν συνεισφέρει το καθαρό ποσό των 350 εκατ. στερλινών την εβδομάδα στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Η εξοικονόμηση δεν θα πάει αυτόματα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η Τουρκία έχει τόσες πιθανότητες να μπει στην ΕΕ μέχρι το 2020, όσες και η Κωνσταντινούπολη να ξαναγίνει η πρωτεύουσα μιας αναστημένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Σίγουρα, η προσοχή της Leave στη μετανάστευση έχει απήχηση στους ψηφοφόρους. Αυτό μπορεί να δικαιολογεί τη μικρή ψαλίδα στις δημοσκοπήσεις, στον βαθμό που το Brexit αποτελεί πραγματικό κίνδυνο. Η εισροή μεταναστών από την Ευρώπη, πολύ μεγαλύτερη από ό,τι προέβλεπαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις, έχει προκαλέσει φόβο για τις θέσεις εργασίας, τις δημόσιες υπηρεσίες και τη βρετανική ταυτότητα. Το «πάρτε πίσω τον έλεγχο» στο όνομα της δημοκρατίας αποτελεί δελεαστικό σύνθημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ο κ. Κάμερον δεν έχει ακόμη προσφέρει μια επαρκή απάντηση...
Από τη στιγμή που η Βρετανία προσχώρησε στην ΕΕ το 1973, το πραγματικό κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν έχει αναπτυχθεί γρηγορότερα από αυτό της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας...
Η «Leave» δεν έχει καταφέρει να περιγράψει με σαφήνεια τους σοβαρούς κινδύνους της ζωής εκτός ΕΕ... Στον πραγματικό κόσμο, θα αναγκαστεί να επανακαθορίσει ριζικά τη σχέση της με την ΕΕ...
Σε μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων και επιπέδων, το ευρωπαϊκό υπερκράτος είναι χίμαιρα. Υποστηρικτές του Brexit όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ, ηγέτης του κόμματος Ανεξαρτησίας, βλέπουν την αποχώρηση της Βρετανίας ως επιδέξια κίνηση σαμποτάζ, επισπεύδοντας τον κατακερματισμό της ΕΕ. Για ποιο λόγο; Είτε μείνει, είτε φύγει, η Βρετανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα. Το Brexit θα επανεισήγαγε τα σύνορα μεταξύ Βορρά και Νότου στην Ιρλανδία. Θα έθετε σε κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου, ιδιαίτερα αν μια Σκοτία που επιθυμεί την ανεξαρτησία της, ψηφίσει σαρωτικά υπέρ της παραμονής. Θα πυροδοτούσε μια πολιτική κρίση στη Βρετανία -ο κ. Κάμερον οπωσδήποτε θα αποχωρούσε- και θα ξυπνούσε τα φαντάσματα του εθνικισμού στην Ευρώπη.
Η επιχειρηματολογία υπέρ της παραμονής στην ΕΕ είναι εύκολη. Η εγκατάλειψη του ιδανικού της εποικοδομητικής μεταρρύθμισης σε μια ομολογουμένως ελαττωματική ΕΕ θα ήταν τουλάχιστον ηττοπαθής. Θα ήταν μια ανώφελη πράξη αυτοκαταστροφής. Οι επιχειρηματικοί ηγέτες έχουν την υποχρέωση να σκιαγραφήσουν το κόστος της εξόδου, πριν να είναι πολύ αργά.
Το 1975, όταν η κυβέρνηση των Εργατικών ζήτησε δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΟΚ, οι FT απέρριψαν την ιδέα μιας Βρετανίας ως «περιορισμένο, μικρό νησί, που ζητά καταφύγιο σε μια πολιορκητική οικονομία, επιλέγοντας να απέχει από την πορεία που ακολουθεί η παγκόσμια πολιτική».
Αυτό το αίσθημα παραμένει ηχηρό και σήμερα. Δεν υπάρχει περιθώριο να επιστρέψουμε στη Μικρή Αγγλία. Είμαστε η Μεγάλη Βρετανία. Έχουμε να συνεισφέρουμε σε έναν πιο εύπορο και ασφαλή κόσμο. Θα πρέπει να ψηφίσουμε να παραμείνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου