«Καλά τα λέτε κι εσείς, δίκιο έχουν κι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι»... Είναι μια φράση που χαρκτηρίζει τον πολιτικό που αποφεύγει να λάβει σαφή θέση επί οποιουδήποτε θέματος έχει πολιτικό κόστος, όπως πχ τον Φώτη Κουβέλη κάπως παλιότερα, τότε που είχε κάποιο ρόλό στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Γλώσσα Γιαμαμότο την είχαν ομομάσει οι σύντροφοι του κ. Κουβέλη. Με Γιαμαμότο όμως κανείς δεν έσπασε αυγά, όπως μας λέει ο Κων/νος Ζούλας σε άρθρο του στην Καθημερινή. Και φυσικά χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται...
Ένα απόσπασμα από το άρθρο του Κ. Ζούλα:
Μου φτιάχνει τη διάθεση η συγκεκριμένη φράση. Την σκαρφίστηκε το 2012 ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε ένα σκίτσο του που είχε πρωταγωνιστή τον Φώτη Κουβέλη. Τον εμφάνιζε να την λέει στους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο για να καταδείξει πόσο αφοπλιστικά... σαφής ήταν πάντα ο κ. Κουβέλης. «Καλά τα λέτε κι εσείς, δίκιο έχουν κι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι».
Πού τον θυμήθηκες τον Κουβέλη, αναρωτιέστε σίγουρα οι περισσότεροι. Θα σας πω. Μου ‘ρθε στο μυαλό όταν άκουσα τον Σπύρο Λυκούδη να διαχωρίζει τη θέση και από τον Στ. Θεοδωράκη, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται σε τι ακριβώς διαφωνεί μαζί του. «Στα ζητήματα πολιτικής στρατηγικής στο Ποτάμι, έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι έχω διαφορετικές πολιτικές πλεύσεις (sic)», δήλωσε και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Θα σας πω, λοιπόν, εγώ τι κατάλαβα ή μάλλον τι έχω συνειδητοποιήσει από καιρό. Ο κ. Λυκούδης πορεύεται με αυτό που οι σύντροφοι του κ. Κουβέλη ονόμασαν γλώσσα Γιαμαμότο. Πρόκειται για ένα αστείο που είχε προκύψει στη ΔΗΜΑΡ για να περιγραφούν τα... γιαπωνέζικα του κ. Κουβέλη κάθε φορά (δηλαδή πάντα) που απέφευγε να λάβει σαφή θέση επί οποιουδήποτε θέματος είχε πολιτικό κόστος...
Πού τον θυμήθηκες τον Κουβέλη, αναρωτιέστε σίγουρα οι περισσότεροι. Θα σας πω. Μου ‘ρθε στο μυαλό όταν άκουσα τον Σπύρο Λυκούδη να διαχωρίζει τη θέση και από τον Στ. Θεοδωράκη, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται σε τι ακριβώς διαφωνεί μαζί του. «Στα ζητήματα πολιτικής στρατηγικής στο Ποτάμι, έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι έχω διαφορετικές πολιτικές πλεύσεις (sic)», δήλωσε και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Θα σας πω, λοιπόν, εγώ τι κατάλαβα ή μάλλον τι έχω συνειδητοποιήσει από καιρό. Ο κ. Λυκούδης πορεύεται με αυτό που οι σύντροφοι του κ. Κουβέλη ονόμασαν γλώσσα Γιαμαμότο. Πρόκειται για ένα αστείο που είχε προκύψει στη ΔΗΜΑΡ για να περιγραφούν τα... γιαπωνέζικα του κ. Κουβέλη κάθε φορά (δηλαδή πάντα) που απέφευγε να λάβει σαφή θέση επί οποιουδήποτε θέματος είχε πολιτικό κόστος...
Ειλικρινά δεν θα ασχολούμουν με την περίπτωση Λυκούδη, αν δεν είχα πλέον την πεποίθηση ότι ο κουβελισμός έχει επικρατήσει σε όλη την αποκαλούμενη Κεντροαριστερά. Κάθε φορά που ακούω τη Φώφη Γεννηματά να ισχυρίζεται ότι την χωρίζει χάος με τον κ. Μητσοτάκη, θέλω να πεταχτώ και να της θέσω το εξής απλό ερώτημα. Μα ποιον πείθεις ότι σε χωρίζει χάος, όταν το μόνο που σου έχει απομείνει ως πολιτική διέξοδος είναι να κάνεις αυτό που έκανες και προ έτους; Δηλαδή να συγκυβερνήσεις με τη Ν.Δ;...
Μπορεί να "τα λέει καλά" ο αρθρογράφος αλλά, κατά τη γνώμη μας, περιορίζει τη "γλώσσα Γιαμαμότο" σε κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα τη στιγμή που αποτελεί διακριτικό γνώρισμα πλείστων όσων πολιτικών. Ολων εκείνων που δεν παίρνουν σαφή θέση πάνω σε φλέγοντα θέματα γιατί δεν θέλουν ή δεν τολμούν να αναλάβουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Και δεν είναι λίγοι.
Πηγή: Με στοιχεία από kathimerini.gr
Το άρθρο του Κ. Ζούλα στο: Με Γιαμαμότο κανείς δεν έσπασε αυγά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου