Ένα απόσπασμα στη συνέχεια:
"Από ιστορικής πλευράς, δύο σημαντικά φαινόμενα βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και πενήντα χρόνια, που επιτρέπουν τον ορισμό του περιγράμματος αυτής της κατάρρευσης. Από τη δεκαετία του ΄60, η αμερικανική κοινωνία έχει υποστεί βαθιά αλλαγή:
Το άνοιγμα των πυλών της χώρας στη μετανάστευση, κυρίως των ισπανόφωνων και των Ασιατών, καθώς και η πολιτική κινητοποίηση κοινοτήτων που ιστορικά τελούσαν υπό κυριαρχία, κυρίως των μαύρων, αλλά και των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, κλπ, διαμόρφωσαν μία νέα χώρα, πολυπολιτισμική, περισσότερο δημοκρατική. Αυτό που στο παρελθόν ήταν φυσιολογικό, όπως η άσκηση κάθε μορφής κυριαρχίας των λευκών, ετέθη εν μέρει σε αμφισβήτηση μέχρι το συμβολικό ζενίθ που ήταν η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008.
Αυτές οι αλλαγές έκρυψαν όμως την συντηρητική αντίδραση μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας, που στηριζόταν σε πολιτισμικά και φυλετικά προνόμια. Η φωνή αυτής της Αμερικής είχε ξανακουστεί όταν εξέλεξε τον Ρίτσαρντ Νίξον το 1968 ή τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980. Ξεχνάμε συχνά ότι η Αμερική των ακτών των δύο ωκεανών, η Αμερική των μεγάλων πόλεων, των νέων, των μειονοτήτων δεν αποτελεί παρά τμήμα αυτής της μεγάλης χώρας, φυσικά πιο ορατό και ελκυστικό για τον υπόλοιπο κόσμο. Κρύβει μια άλλη Αμερική, πιο ηπειρωτική, πιο λευκή, πιο νότια, αυτή των κωμοπόλεων, μέρος των οποίων στράφηκε προς τον χριστιανικό φονταμενταλισμό, αναμασώντας ξαναζεσταμένα μίση, που αισθάνεται εγκαταλελειμμένη, που σιχαίνεται τον Ομπάμα. Οταν ο Τραμπ υπόσχεται «να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη», στέλνει ένα μήνυμα σε αυτήν την Αμερική: συμβολική επιστροφή στην λευκή Αμερική της δεκαετίας του ΄50, μία Αμερική της ιεραρχίας, υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού και ανδροπρεπή προέδρου. Μέσω του διορισμού ακραίων συντηρητικών δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο, η πολιτική κληρονομιά της δεκαετίας του '60 απειλείται με διάλυση.
Το δεύτερο φαινόμενο είναι οικονομικό: από τη δεκαετία του ΄70, η αμερικανική εργατική τάξη επλήγη από το κλείσιμο ορυχείων και εργοστασίων. Τα εκατομμύρια των καλοπληρωμένων αμερικανών εργατών αντιικαταστάθηκαν από εκατομμύρια φτωχών εργαζομένων σε επισφαλείς θέσεις. Οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες πήραν τεράστιες διαστάσεις. Σήμερα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο όπως πριν από το New Deal. Το 1929, το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών κατείχε το 50% του εθνικού πλούτου, πριν πέσει στο 25% τη δεκαετία του ΄70. Σήμερα, βρισκόμαστε πάλι στο 50%. Δεν είναι παράξενο, άρα, που ο λαϊκισμός της αριστεράς, ενσαρκωμένος από τον Μπέρνι Σάντερς, αναβιώθηκε στον αντίλαλο των πύρινων ομιλιών του γερουσιαστή της Λουιζιάνας Χιούι Λονγκ στη δεκαετία του ΄30.
Με μεγάλη διαίσθηση, ο Τραμπ εκμεταλλεύθηκε τον υποβιβασμό του αμερικανικού κόσμου των εργατών, υποσχόμενος την καταγγελία των διεθνών συμβάσεων, την οικοδόμηση τοίχων και το άνοιγμα των ορυχείων και των εργοστασίων. Ο Τραμπ επευφημήθηκε από χαμηλής μόρφωσης λευκούς άνδρες, που συχνά συγκαταλέγονται στα ορφανά της παγκοσμιοποίησης και που θεωρούν ότι είναι υποβιβασμένοι"...
Αυτές οι αλλαγές έκρυψαν όμως την συντηρητική αντίδραση μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας, που στηριζόταν σε πολιτισμικά και φυλετικά προνόμια. Η φωνή αυτής της Αμερικής είχε ξανακουστεί όταν εξέλεξε τον Ρίτσαρντ Νίξον το 1968 ή τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1980. Ξεχνάμε συχνά ότι η Αμερική των ακτών των δύο ωκεανών, η Αμερική των μεγάλων πόλεων, των νέων, των μειονοτήτων δεν αποτελεί παρά τμήμα αυτής της μεγάλης χώρας, φυσικά πιο ορατό και ελκυστικό για τον υπόλοιπο κόσμο. Κρύβει μια άλλη Αμερική, πιο ηπειρωτική, πιο λευκή, πιο νότια, αυτή των κωμοπόλεων, μέρος των οποίων στράφηκε προς τον χριστιανικό φονταμενταλισμό, αναμασώντας ξαναζεσταμένα μίση, που αισθάνεται εγκαταλελειμμένη, που σιχαίνεται τον Ομπάμα. Οταν ο Τραμπ υπόσχεται «να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη», στέλνει ένα μήνυμα σε αυτήν την Αμερική: συμβολική επιστροφή στην λευκή Αμερική της δεκαετίας του ΄50, μία Αμερική της ιεραρχίας, υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού και ανδροπρεπή προέδρου. Μέσω του διορισμού ακραίων συντηρητικών δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο, η πολιτική κληρονομιά της δεκαετίας του '60 απειλείται με διάλυση.
Το δεύτερο φαινόμενο είναι οικονομικό: από τη δεκαετία του ΄70, η αμερικανική εργατική τάξη επλήγη από το κλείσιμο ορυχείων και εργοστασίων. Τα εκατομμύρια των καλοπληρωμένων αμερικανών εργατών αντιικαταστάθηκαν από εκατομμύρια φτωχών εργαζομένων σε επισφαλείς θέσεις. Οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες πήραν τεράστιες διαστάσεις. Σήμερα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο όπως πριν από το New Deal. Το 1929, το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών κατείχε το 50% του εθνικού πλούτου, πριν πέσει στο 25% τη δεκαετία του ΄70. Σήμερα, βρισκόμαστε πάλι στο 50%. Δεν είναι παράξενο, άρα, που ο λαϊκισμός της αριστεράς, ενσαρκωμένος από τον Μπέρνι Σάντερς, αναβιώθηκε στον αντίλαλο των πύρινων ομιλιών του γερουσιαστή της Λουιζιάνας Χιούι Λονγκ στη δεκαετία του ΄30.
Με μεγάλη διαίσθηση, ο Τραμπ εκμεταλλεύθηκε τον υποβιβασμό του αμερικανικού κόσμου των εργατών, υποσχόμενος την καταγγελία των διεθνών συμβάσεων, την οικοδόμηση τοίχων και το άνοιγμα των ορυχείων και των εργοστασίων. Ο Τραμπ επευφημήθηκε από χαμηλής μόρφωσης λευκούς άνδρες, που συχνά συγκαταλέγονται στα ορφανά της παγκοσμιοποίησης και που θεωρούν ότι είναι υποβιβασμένοι"...
Και η ανάλυση του Παπ Ντιαγέ (φωτογραφία επάνω) καταλήγει με τα εξής:
"Η ανεπανάληπτης χυδαιότητας εκστρατεία του (Ντόναλντ Τραμπ), αφήνει πίσω της μία χώρα άναυδη, τρομαγμένη. Αλλά, η αμερικανική κοινωνία των πολιτών διαθέτει δημοκρατικά εφόδια. Θα είναι σε θέση να προβάλει ισχυρή αντίσταση στις αυταρχικές λόξες του νέου προέδρου".
Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Liberation
Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Liberation
Σημείωση: Το κείμενο απηχεί τις απόψεις του συγγραφέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου