Τσαρούχης: «Πήρα λάθος δρόμο και έγινα ζωγράφος»

«Πολλές φορές νομίζω ότι δούλεψα καλά. Είμαι ήσυχος. Συχνά, όμως, δεν βλέπω παρά μόνο τα ελαττώματά των έργων και αυτό με πειράζει τόσο πολύ, ώστε νομίζω ότι πήρα λάθος δρόμο και έγινα ζωγράφος. Τους συμπεριφέρομαι όπως ο ανακριτής σ’ ένα φταίχτη…» είναι οι πρώτες φράσεις που διαβάζει ο επισκέπτης της έκθεσης «Γιάννης Τσαρούχης. Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Μέρος Δεύτερο», στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς.

Τα εγκαίνια έγιναν την Πέμπτη, 15 Δεκεμβρίου και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου (πληροφορίες: www.benaki.gr).

Το αφιέρωμα εστιάζει στην ώριμη φάση του βίου και του έργου του Γιάννη Τσαρούχη, αποκαλύπτοντάς μας όχι μόνον τη ζωγραφική του αλλά και τις ιστορίες πίσω από γνωστά και άγνωστα σχέδια, λάδια, σπουδές από το 1940 έως και το 1989, οπότε έφυγε από τη ζωή. Μερικά εξ αυτών δεν έχουν εκτεθεί ξανά στο παρελθόν. Η πλειονότητα των εκθεμάτων και των τεκμηρίων προέρχονται από το Ιδρυμα Τσαρούχη, ενώ την πατρότητα του «αφηγήματος» έχει η πρόεδρός του Νίκη Γρυπάρη.

Οπως και στο πρώτο μέρος, η βασική ιδέα είναι ότι ο καλλιτέχνης αυτοσυστήνεται μέσα από τα δικά του λόγια, σπαράγματα κειμένων, θραύσματα μιας ζωής. Κάπως έτσι, ενώνοντας τις τελείες, σχηματίζεται το νοητό σύμπαν στο οποίο κινήθηκε, οριοθετημένο στον χρόνο και τον χώρο.

Γιάννη Τσαρούχη: «Οι τέσσερις εποχές»

Σαν ένα ημερολόγιο εικόνων και κειμένων με ξεχωριστά κεφάλαια, η έκθεση έχει πέντε ενότητες από τη δεκαετία του 1940 ώς και τα τέλη του ’80. Η εκκίνηση γίνεται με τα χρόνια της Αλβανίας, όταν βρέθηκε στο μέτωπο, τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής αλλά και τη σκληρή εποχή του Εμφυλίου. Το νήμα συνεχίζεται στο Παρίσι του ’50. Από τη δεκαετία του ’60 ξεχωρίζει κανείς την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με τη Μυτιλήνη, την επαφή με τον Θεόφιλο, τη φιλία με τον Τεριάντ και βέβαια τη φυγή του στο Παρίσι το 1967 μετά την έλευση των Συνταγματαρχών.

Το έργο-σταθμός της εποχής εκείνης είναι βέβαια «Οι τέσσερις εποχές». Από την ίδια περίοδο ξεχωρίζουν και οι «Τρωάδες», που σημάδεψαν το ελληνικό θέατρο. Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον κάνει να διαπιστώσει πως όλα έχουν αλλάξει όχι μόνον στην αρχιτεκτονική αλλά ακόμη και στο «κοινό αίσθημα». Η έκθεση κλείνει με το ’80, το «κύκνειο άσμα» του με έργα που συμπύκνωσαν όλα τα χαρίσματα που συγκέντρωσε στον χρόνο.

Πηγή: Στοιχεία από kathimerini.gr