Εξάλλου έχει παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που μια κυβέρνηση της μεταπολίτευσης πήγαινε για εκλογές διόγκωνε τις παροχές σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και χαλάρωνε τους φορολογικούς ελέγχους.
Ετσι, με μόνη εξαίρεση το 1996, αυξάνονταν οι δαπάνες και μειώνονταν τα έσοδα με αποτέλεσμα να εμφανίζει εξάρσεις το έλλειμμα: Η Νέα Δημοκρατία το 1981 αύξησε το έλλειμμα από 2,6% του ΑΕΠ σε 9,1%, συνέχισε το ΠΑΣΟΚ το 1985 (11,7%) και το 1989 (14,4%), η οικουμενική το πήγε στο 16,1% κοκ. Βεβαίως, έπειτα από κάθε προεκλογική αύξηση ακολουθούσε μια μετεκλογική σταθεροποίηση, είτε από το αντίπαλο κόμμα (που πάντα παραλάμβανε «καμένη γη»), ή ακόμη και από το ίδιο κόμμα όπως έγινε με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1985 - 1987 (*).
Μόνη εξαίρεση η διετία μετά τις εκλογές του 2007, όταν όχι μόνο δεν μπήκε μετεκλογικό φρένο στη διόγκωση του ελλείμματος, αλλά επιταχύνθηκε η πορεία προς τη χρεοκοπία. Το έλλειμμα από 6,4% του ΑΕΠ το 2007 γίνεται 9,4% το 2008, και το 2009 η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή τινάζει την μπάνκα στον αέρα εκτινάσσοντας το έλλειμμα στο 15,4% του ΑΕΠ. Τότε ουσιαστικά χρεοκόπησε η ελληνική οικονομία.
Από το 2010, όταν η Ελλάδα εισήλθε επίσημα στην κρίση, διεξήχθησαν τέσσερις βουλευτικές εκλογές (τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015) και ένα δημοψήφισμα (στις 5 Ιουλίου 2015).
Η χώρα βρίσκεται συνεχώς στη δίνη εκλογών. Και αν κρίνουμε από το παρελθόν και το παρόν, αυτό δεν θα αλλάξει. Κάθε κυβέρνηση υπολογίζει πότε τη συμφέρει να προκαλέσει νέες εκλογές προκειμένου να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία ή να αποφύγει τα χειρότερα, ενώ η αντιπολίτευση πορεύεται με μόνιμο αίτημα νέες εκλογές, ώστε να «φύγουν οι φαύλοι», να έρθουν οι μόνοι άξιοι – οι οποίοι με την εκλογή τους και μόνο θα λύσουν χρόνια προβλήματα. Οι κυβερνήσεις, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, υποτάσσουν κάθε τους κίνηση στο εκλογικό όφελος ή κόστος που αυτή μπορεί να έχει (**).
Ο κ. Τσίπρας έχει δείξει επανειλημμένα ότι το κύριο πολιτικό του ταλέντο είναι ο εφήμερος τακτικισμός: εκλογές, δημοψήφισμα, ονομαστικές ψηφοφορίες στη Βουλή, υποσχέσεις και όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν κάποιες παροχές. Αυτό του το πλεονέκτημα, προσθέτοντας και μια σύγκρουση με τους "κακούς" δανειστές, θα προσπαθείσει για μια ακόμη φορά να εκμεταλλευτεί ο κ. Τσιπρας, βάζοντας ενδεχομένως ένα φρένο στην αναπόφευκτη πολιτική του φθορά.
Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν...
afirimeno.com
Πηγές: Με στοιχεία από δυο άρθρα στην Καθημερινή, (*) ένα του Πάσχου Μανδραβέλη Θέατρο ανευθυνότητας και (**) ένα άλλο του Νίκου Κωσταντάρα Εκλογολαγνεία και παραλογισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου