Στην Τουρκία σήμερα μπορούμε να παρατηρήσουμε το πώς ακόμη και ένα τραγικό γεγονός χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και εξυπηρετεί τη χειραγώγηση και καταπίεση που προσπαθεί να επιβάλει.
Το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, το οποίο άφησε 38 ανθρώπους νεκρούς και 166 τραυματίες, είναι ενδεικτικό, καθώς αποδεικνύει μία ακόμη φορά την προκαθορισμένη τακτική που ακολουθείται έπειτα από κάθε χτύπημα, η οποία χαρακτηρίζεται από καλέσματα για εθνική ενότητα, έλεγχο των σχετικών ειδήσεων, δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και διαδικτυακό πόλεμο εναντίον όσων προσπαθούν να αμφισβητήσουν την εξουσία του.
Επιπλέον, δεν λείπουν και οι προσπάθειες απόσπασης της προσοχής από την τραγωδία, κυρίως μέσω ανακοινώσεων που αφορούν έργα ή επιτυχίες της κυβέρνησης, οι οποίες έρχονται σχεδόν αμέσως μετά κάθε τέτοιο θλιβερό περιστατικό, όπως συνέβη για παράδειγμα με το χτύπημα στο αεροδρόμιο «Ατατούρκ» στις 28 Ιουνίου, όπου το εθνικό πένθος επισκιάστηκε από τους εορτασμούς για την ανέγερση μιας καινούργιας γέφυρας.
Ωστόσο, η επικράτηση της «μετα-αλήθειας» και της περιφρόνησης των πραγματικών δεδομένων, την οποία η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται προς όφελός της τόσο αποτελεσματικά, δεν συνέβη εν μια νυκτί στην Τουρκία, αλλά εξελίχθηκε σταδιακά τα τελευταία 15 χρόνια, ξεκινώντας με την είσοδο των εκπροσώπων του «πραγματικού λαού» στον δημόσιο διάλογο και καταλήγοντας στην κυριαρχία των ελκυστικών ψεμάτων του λαϊκισμού. Οι τοξικοί χαρακτηρισμοί αντικατέστησαν τα στοιχεία και τα πραγματικά γεγονότα, δημιουργώντας ένα τεχνητό δίπολο μεταξύ των ελίτ και των φερεφώνων τους από τη μία πλευρά και του «πραγματικού λαού» από την άλλη, και επιβάλλοντας στους ειδικούς και στους διανοουμένους να «σεβαστούν» τη νέα πραγματική αλήθεια των «αληθινών ανθρώπων».
Αυτή η αλήθεια βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο αυτού του διπόλου, λειτουργώντας ως διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών, καθορίζοντας ποιος βρίσκεται κοντά στον λαό και κατανοεί τα προβλήματά του και ποιος δεν έχει καμία απολύτως επαφή μαζί του. Στην Τουρκία, πλέον, ο διαχωρισμός μεταξύ της «ελίτ» και του «πραγματικού λαού» δεν έγκειται στις παραμέτρους της τάξης και της εκπαίδευσης, αλλά στην υποταγή σε αυτή τη νέα εκδοχή της αλήθειας, η οποία αντλεί τη δύναμή της από την περιφρόνηση των πραγματικών γεγονότων.
*Η κ. Ece Temelkuran είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας από την Τουρκία.
Σχετικές αναρτήσεις:
Το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, το οποίο άφησε 38 ανθρώπους νεκρούς και 166 τραυματίες, είναι ενδεικτικό, καθώς αποδεικνύει μία ακόμη φορά την προκαθορισμένη τακτική που ακολουθείται έπειτα από κάθε χτύπημα, η οποία χαρακτηρίζεται από καλέσματα για εθνική ενότητα, έλεγχο των σχετικών ειδήσεων, δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και διαδικτυακό πόλεμο εναντίον όσων προσπαθούν να αμφισβητήσουν την εξουσία του.
Επιπλέον, δεν λείπουν και οι προσπάθειες απόσπασης της προσοχής από την τραγωδία, κυρίως μέσω ανακοινώσεων που αφορούν έργα ή επιτυχίες της κυβέρνησης, οι οποίες έρχονται σχεδόν αμέσως μετά κάθε τέτοιο θλιβερό περιστατικό, όπως συνέβη για παράδειγμα με το χτύπημα στο αεροδρόμιο «Ατατούρκ» στις 28 Ιουνίου, όπου το εθνικό πένθος επισκιάστηκε από τους εορτασμούς για την ανέγερση μιας καινούργιας γέφυρας.
Ωστόσο, η επικράτηση της «μετα-αλήθειας» και της περιφρόνησης των πραγματικών δεδομένων, την οποία η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται προς όφελός της τόσο αποτελεσματικά, δεν συνέβη εν μια νυκτί στην Τουρκία, αλλά εξελίχθηκε σταδιακά τα τελευταία 15 χρόνια, ξεκινώντας με την είσοδο των εκπροσώπων του «πραγματικού λαού» στον δημόσιο διάλογο και καταλήγοντας στην κυριαρχία των ελκυστικών ψεμάτων του λαϊκισμού. Οι τοξικοί χαρακτηρισμοί αντικατέστησαν τα στοιχεία και τα πραγματικά γεγονότα, δημιουργώντας ένα τεχνητό δίπολο μεταξύ των ελίτ και των φερεφώνων τους από τη μία πλευρά και του «πραγματικού λαού» από την άλλη, και επιβάλλοντας στους ειδικούς και στους διανοουμένους να «σεβαστούν» τη νέα πραγματική αλήθεια των «αληθινών ανθρώπων».
Αυτή η αλήθεια βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο αυτού του διπόλου, λειτουργώντας ως διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών, καθορίζοντας ποιος βρίσκεται κοντά στον λαό και κατανοεί τα προβλήματά του και ποιος δεν έχει καμία απολύτως επαφή μαζί του. Στην Τουρκία, πλέον, ο διαχωρισμός μεταξύ της «ελίτ» και του «πραγματικού λαού» δεν έγκειται στις παραμέτρους της τάξης και της εκπαίδευσης, αλλά στην υποταγή σε αυτή τη νέα εκδοχή της αλήθειας, η οποία αντλεί τη δύναμή της από την περιφρόνηση των πραγματικών γεγονότων.
*Η κ. Ece Temelkuran είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας από την Τουρκία.
Πηγή: kathimerini.gr
Το σκίτσο είναι του Πάνου Μαραγκού Σχετικές αναρτήσεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου