Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και η ... αξιολόγηση

Επιτέλους συμφώνησαν! Επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Θεσμών στη Μάλτα στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Μια «αίσθηση ανακούφισης» και πάλι σε αρκετούς συμπολίτες μας γιατί η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε τη ... μείωση του δικού τους αφορολογήτου και την περικοπή των δικών τους συντάξεων! Τελικά, είμαστε καλά; ή μήπως πάσχουμε από το ...«σύνδρομο της Στοκχόλμης»; 

Ενώ εκείνοι, οι θύτες, σιγά-σιγά μας τα στερούν όλα, εμείς, τα θύματα, φτάνουμε στο σημείο να τους πούμε και «ευχαριστώ»! Οι ψυχολόγοι λένε πως όταν αναπτύσσονται θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το θύτη και εκδηλώνεται υποστηρικτική συμπεριφορά από το θύμα προς το θύτη, τότε υπάρχει θέμα του «συνδρόμου της Στοκχόλμης». 

Τι ακριβώς όμως είναι το «σύνδρομο της Στοκχόλμης»; 

Το όνομα του συγκεκριμένου συνδρόμου χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1973, από τον ψυχίατρο-εγκληματολόγο Nils Bejerot. Αφορούσε ένα πραγματικό γεγονός, μια ληστεία σε τράπεζα στη Στοκχόλμη, εξ ου και το όνομα του συνδρόμου. 

Η ληστεία, σύμφωνα με τη wikipedia, έγινε τον Αύγουστο του 1973, σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken στο Norrmalmstorg, στην κεντρική Στοκχόλμη της Σουηδίας. Δύο ένοπλοι άνδρες οι Jan-Eric Olsson και Clark Olofsson εισέβαλαν σε αυτήν και απήγαγαν 4 υπαλλήλους της τράπεζας, τους Elisabeth Oldgren, Kristin Enmark, Birgitta Lundblad και τον Sven Safstrom, για 6 μέρες σε θησαυροφυλάκιο της τράπεζας Sveriges Kreditbank. 

Το περίεργο της υπόθεσης που εξέπληξε το ευρύ κοινό ήταν ότι οι όμηροι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ανέπτυξαν θετικά συναισθήματα για τους ληστές. Η θετική συμπεριφορά και η αφοσίωση των ομήρων απέναντι στους ληστές ήταν σε τέτοια έκταση, που αντιστάθηκαν κατά την απελευθέρωσή τους, υπερασπίζοντάς τους. Μετά τη σύλληψη των δραστών, οι όμηροι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα των απαγωγέων τους, ενώ αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον τους.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή τραυματικής συγκόλλησης, η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως ένα σενάριο ομηρείας, αλλά το οποίο περιγράφει «ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο. 

Μια συχνά χρησιμοποιούμενη υπόθεση για να εξηγήσει το φαινόμενο του συνδρόμου της Στοκχόλμης, βασίζεται στη φροϋδική θεωρία. Προτείνει ότι η σύνδεση είναι αντίδραση του ατόμου στο τραύμα του να γίνει θύμα. Η ταύτιση με τον επιτιθέμενο είναι ένας τρόπος που το ίδιο το εγώ υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν ένα θύμα πιστεύει τις ίδιες αξίες με τον επιτιθέμενο, αυτός παύει να γίνεται αντιληπτός ως απειλή.

Κοινά συμπτώματα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης»:

• Θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το θύτη (άτομο που το κακοποιεί ή το ελέγχει).
• Αρνητικά συναισθήματα από το θύμα προς την οικογένειά του, τους φίλους ή τις αρχές.
• Θετικά συναισθήματα από το θύτη προς το θύμα.
• Υποστηρικτική συμπεριφορά από το θύμα προς το θύτη.
• Ανικανότητα του θύματος να καταστρέψει την "σχέση" του με το θύτη.

Πηγή: Με στοιχεία από el.wikipedia.org