Η Μακρόν με τον μικρόν
Η μέχρι τώρα επιτυχημένη πορεία του Εμανουέλ Μακρόν προς το ύπατο αξίωμα της Γαλλίας μας δίνει μία ακόμη ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο συντηρητικοί παραμένουμε ως κοινωνία. Εδώ, το πρώτο πρόσωπο δεν είναι τακτική προσέγγισης του αναγνώστη· λέγοντας, δηλαδή, «εμείς», δεν εννοώ κάποιους τρίτους, αλλά πρωτίστως τον εαυτό μου, καθώς μόλις την περασμένη εβδομάδα αστειευόμουν ότι ο Μακρόν είναι υπόδειγμα φιλομαθείας, διότι παντρεύτηκε τη δασκάλα του. Και λοιπόν;
Κάποιοι με χιούμορ, άλλοι με αστειάκια και υπαινιγμούς, οι περισσότεροί μας, όπως αντιλαμβάνομαι, εκφράζουμε τουλάχιστον καχυποψία (συχνά διαισθάνεσαι ώς και περιφρόνηση) για το γεγονός ότι ο Μακρόν είναι παντρεμένος με μια κατά 24 χρόνια μεγαλύτερή του γυναίκα, η οποία μάλιστα ήταν η καθηγήτρια Γαλλικών και Λατινικών που είχε στο λύκειο. (Λύκειο Ιησουιτών, σημειωτέον· δηλαδή, πάλι καλά το παιδί...)
Δεν βλέπω, όμως, να είναι ανάλογη η προσέγγισή μας και στην περίπτωση του προεδρικού ζεύγους Τραμπ. Και αυτοί έχουν την ίδια διαφορά ηλικίας, 24 χρόνια, υπέρ του Τραμπ όμως. Οπότε το θεωρούμε αποδεκτό. Και κάτι περισσότερο από αποδεκτό, ας μην κρυβόμαστε. Είναι το ένα σημείο στο οποίο παραδεχόμαστε τον Τραμπ – ακόμη και εκείνοι τους οποίους αηδιάζει πολιτικά, προσωπικά, πολιτισμικά, παντοιοτρόπως.
Λογικό και αναμενόμενο να μας συμβαίνει αυτό, αν σκεφθούμε ότι το περίφημο εκείνο νεύμα του Ανδρέα προς τη Μιμή (έτσι ήταν τότε για τον πολύ κόσμο η μετέπειτα κ. Παπανδρέου) ήταν για την Ελλάδα πραγματική «πολιτιστική επανάσταση». Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι όλη η κακεντρέχεια εκείνων οι οποίοι, στο βάθος, «γουστάρουν Τραμπ», επειδή ακριβώς έχει νέα και όμορφη γυναίκα, στρέφεται τελικά εναντίον της γυναίκας. «Οπωσδήποτε χαζή! Τελείως ζώον, δεν τη βλέπεις, παιδάκι μου; Α, σίγουρα είναι μαζί του για τα φράγκα...» Αυτά δεν σκεπτόμαστε και, συχνά, τα λέμε κιόλας; Περίεργο, διότι κανονικά θα έπρεπε να επαινούμε τη σύνεσή της, αφού ακολουθεί το υπόδειγμα που μας αρέσει: έχει παντρευτεί άνδρα μεγαλύτερό της κατά ένα τέταρτο του αιώνα. Αλλά, βλέπετε, εδώ υπεισέρχονται ο φθόνος για την επιτυχία του άλλου και η σκληρή μεταχείριση που είχε πάντα η Ιστορία για όλες τις επιτυχημένες γυναίκες του επαγγέλματος της Μελάνια. (Ηταν μοντέλο, θυμίζω.)
Η διαφορά των μέτρων φαίνεται καλύτερα στο υποθετικό παράδειγμα της δεκαεπτάχρονης κόρης μας που πάει με τον σαραντάρη καθηγητή της. Πώς αντιδρούμε; Τον θέλουμε κρεμασμένο – κυριολεκτικώς, όχι προς Θεού μόνο μεταφορικώς! Πώς θα αντιδρούσαμε όμως στην αντίστροφη περίπτωση, αν ο δεκαεπτάχρονος γιος μας πήγαινε με τη σαραντάρα καθηγήτριά του; Ο μόνος λόγος για τον οποίο ένας πατέρας θα ανησυχούσε, θα ήταν αν η συγκεκριμένη καθηγήτρια συνέβαινε να είναι αποκρουστικά άσχημη. Ειδάλλως, θα καμάρωνε για τον μικρό και την υπόσχεση για το μέλλον που φέρει ανάμεσα στα σκέλια του. Επομένως, δεν μας ενοχλεί ότι ο μικρός πάει με τη μεγάλη, αλλά το ότι η μεγάλη πηγαίνει με τον μικρό. Λες και ο έρωτας, από ένα ηλικιακό σημείο και μετά, παύει να είναι δικαίωμα των γυναικών, ενώ παραμένει των ανδρών μέχρι τέλους.
Διανύουμε μία από εκείνες τις περιόδους, όπου η Ιστορία προχωρεί γρήγορα· οι νοοτροπίες, όμως, αλλάζουν πάντα το ίδιο αργά. Η λεγόμενη σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1960 και, έκτοτε, η απελευθέρωση και η διεύρυνση του ερωτισμού, έχουν αλλάξει σημαντικά τα μέτρα και τους κανόνες που αφορούν τη σεξουαλική συμπεριφορά στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Δεν ξενίζει πια, όσο παλαιότερα, η διαφορά ηλικίας υπέρ της γυναίκας σε ένα ζευγάρι – δεν ξενίζει τουλάχιστον τους Γάλλους, των οποίων η κρίση δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τον γάμο του Μακρόν. Στην εποχή μας, όσο φυσιολογικό ή, αν προτιμάτε, δικαιωματικό είναι για τον μεγάλο να θέλει μια μικρή, άλλο τόσο είναι και για τη μεγάλη να θέλει έναν μικρό.
Αν σας ακούγονται αυτά υπερβολικά, κοιτάξτε πώς γεφυρώνει το χάσμα των αντιλήψεων η γλώσσα. Πώς νομίζετε ξεφύτρωσαν οι όροι «μιλφ», «μιλφάρα», «κούγκαρ», «γκιλφ», «τιλφ» κλπ; Προφανώς, για να εκφράσουν την προτίμηση των ανδρών (όχι απαραίτητα μιας ειδικής κατηγορίας) στις μεγαλύτερες γυναίκες. Επίσης, στο Ιντερνετ, στις ιστοσελίδες πορνό (οι μόνες με κέρδη, σημειωτέον), γιατί νομίζετε ότι αφιερώνεται τόσος χώρος στις μεγαλύτερες γυναίκες; Και ως ύστατο επιχείρημα, αυτό που λέει (αστειευόμενος) ένας φίλος μου: «Στο κάτω κάτω, ο Οιδίπους δεν είναι ο εθνικός μας ήρωας; Τέλος πάντως, θα έπρεπε να ήταν...».
Η διαφορά των μέτρων φαίνεται καλύτερα στο υποθετικό παράδειγμα της δεκαεπτάχρονης κόρης μας που πάει με τον σαραντάρη καθηγητή της. Πώς αντιδρούμε; Τον θέλουμε κρεμασμένο – κυριολεκτικώς, όχι προς Θεού μόνο μεταφορικώς! Πώς θα αντιδρούσαμε όμως στην αντίστροφη περίπτωση, αν ο δεκαεπτάχρονος γιος μας πήγαινε με τη σαραντάρα καθηγήτριά του; Ο μόνος λόγος για τον οποίο ένας πατέρας θα ανησυχούσε, θα ήταν αν η συγκεκριμένη καθηγήτρια συνέβαινε να είναι αποκρουστικά άσχημη. Ειδάλλως, θα καμάρωνε για τον μικρό και την υπόσχεση για το μέλλον που φέρει ανάμεσα στα σκέλια του. Επομένως, δεν μας ενοχλεί ότι ο μικρός πάει με τη μεγάλη, αλλά το ότι η μεγάλη πηγαίνει με τον μικρό. Λες και ο έρωτας, από ένα ηλικιακό σημείο και μετά, παύει να είναι δικαίωμα των γυναικών, ενώ παραμένει των ανδρών μέχρι τέλους.
Διανύουμε μία από εκείνες τις περιόδους, όπου η Ιστορία προχωρεί γρήγορα· οι νοοτροπίες, όμως, αλλάζουν πάντα το ίδιο αργά. Η λεγόμενη σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1960 και, έκτοτε, η απελευθέρωση και η διεύρυνση του ερωτισμού, έχουν αλλάξει σημαντικά τα μέτρα και τους κανόνες που αφορούν τη σεξουαλική συμπεριφορά στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Δεν ξενίζει πια, όσο παλαιότερα, η διαφορά ηλικίας υπέρ της γυναίκας σε ένα ζευγάρι – δεν ξενίζει τουλάχιστον τους Γάλλους, των οποίων η κρίση δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τον γάμο του Μακρόν. Στην εποχή μας, όσο φυσιολογικό ή, αν προτιμάτε, δικαιωματικό είναι για τον μεγάλο να θέλει μια μικρή, άλλο τόσο είναι και για τη μεγάλη να θέλει έναν μικρό.
Αν σας ακούγονται αυτά υπερβολικά, κοιτάξτε πώς γεφυρώνει το χάσμα των αντιλήψεων η γλώσσα. Πώς νομίζετε ξεφύτρωσαν οι όροι «μιλφ», «μιλφάρα», «κούγκαρ», «γκιλφ», «τιλφ» κλπ; Προφανώς, για να εκφράσουν την προτίμηση των ανδρών (όχι απαραίτητα μιας ειδικής κατηγορίας) στις μεγαλύτερες γυναίκες. Επίσης, στο Ιντερνετ, στις ιστοσελίδες πορνό (οι μόνες με κέρδη, σημειωτέον), γιατί νομίζετε ότι αφιερώνεται τόσος χώρος στις μεγαλύτερες γυναίκες; Και ως ύστατο επιχείρημα, αυτό που λέει (αστειευόμενος) ένας φίλος μου: «Στο κάτω κάτω, ο Οιδίπους δεν είναι ο εθνικός μας ήρωας; Τέλος πάντως, θα έπρεπε να ήταν...».
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου