Ένα απόσπασμα από το σχετικό δημοσίευμα στην Καθημερινή (που υπογράφει η Αριστοτελια Πελώνη), στη συνέχεια:
Η Ελλάδα θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της
Ζήσε και άφησε να ζήσουν – Στο τέλος όλα θα πάνε καλά με κάποιον τρόπο. Είναι τα δύο άρθρα του «νόμου» που, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ισχύει στη Ρηνανία. Αισιόδοξος λόγω καταγωγής (Ντίσελντορφ) αλλά και εκ φύσεως, ο απερχόμενος Γερμανός πρέσβης εφάρμοσε και τα δύο κατά τη θητεία του στην Ελλάδα. Ο Πέτερ Σόοφ κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα της Αθήνας τον Φεβρουάριο του 2014, γνωρίζοντας ότι αναλαμβάνει ένα δύσκολο πόστο σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η κυβέρνηση Σαμαρά βγήκε στις αγορές, αλλά λίγους μήνες αργότερα ήρθε στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ένταση στον άξονα Αθήνας-Βερολίνου ανέβηκε επικίνδυνα, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
Τη νύχτα της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα από το Βερολίνο. Ολοι εξεπλάγησαν. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη για το αποτέλεσμα. «Πιστεύω ότι τότε δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν. Ξέραμε από τον Φεβρουάριο του 2015 πως θα ήταν πολύ δύσκολο να συντάξουμε ένα κείμενο με κοινή ερμηνεία όσων είχαμε συμφωνήσει. Πολλοί μέχρι σήμερα έχουν πολλά ερωτήματα για το τι συνέβη. Ηταν μια δύσκολη κατάσταση. Τότε, έχοντας ήδη ζήσει ένα χρόνο στην Ελλάδα, ήξερα ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι αντιευρωπαϊκή. Η πλειοψηφία δεν ήθελε να φύγει από την Ε.Ε. Ο κίνδυνος από την πλευρά των εταίρων της Ελλάδας ήταν να μην καταλάβουν ή να μην αποδεχθούν αυτή την κίνηση που θα μπορούσε εύκολα να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στην εσωτερική συζήτηση σε άλλες χώρες, ότι οι Ελληνες δεν ήθελαν πια να είναι Ευρωπαίοι, κάτι που δεν είναι σωστό. Για μένα το αποτέλεσμα ήταν έκπληξη. Πάντα είχα την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι μια φιλοευρωπαϊκή χώρα που θέλει να μείνει στην Ευρώπη», λέει σήμερα. Και θεωρεί ότι το «Οχι» δεν ήταν αντιευρωπαϊκό αίσθημα, αλλά «η συναισθηματική άρθρωση ενός ευρύτερου αισθήματος»...
Κακές στιγμές υπήρξαν. Οι χειρότερες, όμως, εξομολογείται, ήταν όταν έπρεπε να παραστεί σε δήμους που μνημόνευαν θύματα της Βέρμαχτ: «Για κάθε Γερμανό πρέσβη είναι πάντα η πιο δύσκολη στιγμή, γιατί εκπροσωπείς τη χώρα σου. Από την άλλη, στη γενιά μου, τη δεκαετία του ’60 και του ’70 φωνάζαμε στους παππούδες μας ότι η Γερμανία έπρεπε να αντιμετωπίσει το παρελθόν της, να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Το ότι ανήκεις σε αυτή τη γενιά και ξαφνικά είσαι στον ρόλο του πρέσβη είναι δύσκολο, για όποιον έχει ανθρωπιά μέσα του».
Εξίσου δύσκολη ήταν η στιγμή με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο. Ο κ. Σόοφ θυμάται την ένταση και μετά τον Μανώλη Γλέζο που τον πήρε από το χέρι: «Δεν μίλησε, απλώς κοιταχτήκαμε. Συγκινήθηκα βαθύτατα. Επειδή είναι ο Γλέζος με την ιστορία που έχει και λόγω της μεγαλοψυχίας που έδειξε απέναντι σε μένα κυρίως ως άνθρωπο, όχι ως πρέσβη της Γερμανίας»...
Στο ερώτημα "Εχοντας ζήσει στη χώρα τριάμισι χρόνια, ποιο θεωρείτε το βασικό της πρόβλημα; Ή το βασικό της πλεονέκτημα;" ο κ. Σόοφ απαντά ως εξής:
«Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι πίστη στον εαυτό της, πίστη να πάρετε τη χώρα στα χέρια σας. Θα ήθελα να το δω ανεξάρτητα από τη μεμονωμένη αξιολόγηση συγκεκριμένων μέτρων: Η σκέψη να επικεντρώνεται στο πώς θέλετε να είναι η χώρα για τα εγγόνια και τα δισέγγονά σας και όχι στο εάν αναγκάζεστε να λάβετε μέτρα επειδή επιβάλλονται. Εντυπωσιάστηκα από την αντοχή των Ελλήνων, αλλά και από την αξιοπρέπεια που μπορείς να δεις – αυτή με άγγιξε ιδιαίτερα και ενίοτε με έκανε να ντραπώ. Το δεύτερο που με έχει εντυπωσιάσει είναι η μεγάλη σημασία που δίνουν οι γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών τους, όπως και η αλληλεγγύη της οικογένειας, κάτι που δεν υπάρχει στη Γερμανία. Αναρωτήθηκα συχνά γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να κατέχει μία θέση στον χάρτη σαν αυτή της Καλιφόρνιας ή της Ελβετίας. Εχει ιδανική γεωγραφική θέση, καλά πανεπιστήμια, ικανό εργατικό δυναμικό και μια οικονομία που έχει την ευκαιρία να δραστηριοποιείται σε τρεις στρατηγικούς τομείς: τη ναυτιλία, τον τουρισμό και την ενέργεια. Εχει ιδανικό κλίμα, έναν αγροτικό τομέα με υψηλό δυναμικό, τομείς που προσφέρονται για καινοτομία. Εύχομαι να έβλεπαν περισσότεροι άνθρωποι τις απίστευτες δυνατότητες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση για μια χώρα με τέτοια πλεονεκτήματα».
Πηγή: kathimerini.gr
Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου