από αντίστοιχα δημοσιεύματα στα protagon.gr και capital.gr:
Η Ανγκελα Μέρκελ απευθύνθηκε στο βρετανικό κοινοβούλιο, διαβάζοντας, αξιοπρεπώς, ένα κείμενο στα Αγγλικά. Ωστόσο αποφεύγει να ομιλεί Αγγλικά δημοσίως. Οπως διηγείται, στην Ανατολική Γερμανία δεν υπήρχε πρόσβαση σε έντυπα και τηλεοπτικά προγράμματα στην αγγλική γλώσσα, με αποτέλεσμα η ίδια να μη διαθέτει επάρκεια στη χρήση της γλώσσας.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μιλάει άπταιστα Γερμανικά και κάπως τα καταφέρνει στα Αγγλικά. Ομως μπροστά σε κόσμο και κάμερα μιλάει μόνο Ρωσικά. Ηγέτες, που αληθινά θαυμάζει ο Πρωθυπουργός, όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε, γνώριζαν στα Αγγλικά μόνο το revolution. Ανέβηκαν στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και μίλησαν στη μητρική τους γλώσσα. Μια χαρά σουξέ έκαναν οι ομιλίες τους, διατηρούν ακόμα τη δημοφιλία τους στο YouTube.
Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μιλάει δημοσίως Αγγλικά, ενώ όπως είναι γνωστό -και ανθρώπινο- δεν χειρίζεται τη γλώσσα στον βαθμό που απαιτεί το αξίωμά του. Πριν εκλεγεί πρωθυπουργός έκανε εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών και είναι αξιέπαινος για αυτό. Ωστόσο εδώ δεν μιλάμε για ένα στέλεχος επιχείρησης που επιδίδεται σε ταχύρυθμη εκμάθηση γλώσσας προκειμένου να λέει και δυο κουβέντες όταν δίνει την επαγγελματική του κάρτα. Οταν είσαι Πρωθυπουργός, εκτίθεσαι σε διεθνές ακροατήριο, στο παγκόσμιο κοινό. Κάθε λέξη που λες, ζυγίζεται και μετριέται γράμμα με γράμμα.
Και όμως, ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται λες και δεν έχει αίσθηση του τραύματος που προκαλεί στην εικόνα του πρωθυπουργού και στο διεθνές κύρος της χώρας. Κάθισε απέναντι στον Μπιλ Κλίντον, ενώπιον υποψηφίων επενδυτών και σε ζωντανή μετάδοση του CNN. Δεν ήταν καν σε θέση να αντιληφθεί τις παρατηρήσεις του Κλίντον, πόσο μάλλον να απαντήσει σε αυτές. Επίσης συχνά κάνει παρεμβάσεις ή εκφωνεί ομιλίες στα Αγγλικά, διαβάζοντας μηχανικά ένα κείμενο το οποίο δεν κατανοεί – αυτό φαίνεται και από τον χρωματισμό της φωνής του. Τώρα ήρθε η σειρά της καμήλας και της ουράς της και μάλιστα πάλι ενώπιον σοβαρού ακροατηρίου στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μιλάει άπταιστα Γερμανικά και κάπως τα καταφέρνει στα Αγγλικά. Ομως μπροστά σε κόσμο και κάμερα μιλάει μόνο Ρωσικά. Ηγέτες, που αληθινά θαυμάζει ο Πρωθυπουργός, όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε, γνώριζαν στα Αγγλικά μόνο το revolution. Ανέβηκαν στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και μίλησαν στη μητρική τους γλώσσα. Μια χαρά σουξέ έκαναν οι ομιλίες τους, διατηρούν ακόμα τη δημοφιλία τους στο YouTube.
Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μιλάει δημοσίως Αγγλικά, ενώ όπως είναι γνωστό -και ανθρώπινο- δεν χειρίζεται τη γλώσσα στον βαθμό που απαιτεί το αξίωμά του. Πριν εκλεγεί πρωθυπουργός έκανε εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών και είναι αξιέπαινος για αυτό. Ωστόσο εδώ δεν μιλάμε για ένα στέλεχος επιχείρησης που επιδίδεται σε ταχύρυθμη εκμάθηση γλώσσας προκειμένου να λέει και δυο κουβέντες όταν δίνει την επαγγελματική του κάρτα. Οταν είσαι Πρωθυπουργός, εκτίθεσαι σε διεθνές ακροατήριο, στο παγκόσμιο κοινό. Κάθε λέξη που λες, ζυγίζεται και μετριέται γράμμα με γράμμα.
Και όμως, ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται λες και δεν έχει αίσθηση του τραύματος που προκαλεί στην εικόνα του πρωθυπουργού και στο διεθνές κύρος της χώρας. Κάθισε απέναντι στον Μπιλ Κλίντον, ενώπιον υποψηφίων επενδυτών και σε ζωντανή μετάδοση του CNN. Δεν ήταν καν σε θέση να αντιληφθεί τις παρατηρήσεις του Κλίντον, πόσο μάλλον να απαντήσει σε αυτές. Επίσης συχνά κάνει παρεμβάσεις ή εκφωνεί ομιλίες στα Αγγλικά, διαβάζοντας μηχανικά ένα κείμενο το οποίο δεν κατανοεί – αυτό φαίνεται και από τον χρωματισμό της φωνής του. Τώρα ήρθε η σειρά της καμήλας και της ουράς της και μάλιστα πάλι ενώπιον σοβαρού ακροατηρίου στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Με τον Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2015
Για ποιο λόγο το κάνει αυτό ο κ. Τσίπρας; Προφανώς το κίνητρο πρέπει να είναι ψυχολογικό, δηλαδή ο ίδιος θα φοβάται μη δείχνει ανεπαρκής. Συνειρμικά, άλλωστε, η κακή σχέση με την Αγγλική παραπέμπει στην ταραγμένη εφηβεία των καταλήψεων και στη διεκπεραιωτική πανεπιστημιακή ζωή. Θέλουν θυσίες οι ταξικοί αγώνες, αλλά αυτό οι πολίτες το ξεχνούν. Για τον μέσο Ελληνα τα Αγγλικά θεωρούνται το βασικό, το αυτονόητο προσόν, περίπου σαν το απολυτήριο Λυκείου.
Ομως αδίκως ανησυχεί -αν ανησυχεί- ο Πρωθυπουργός μας. Πρώτον επειδή η γνώση των Αγγλικών δεν κρίνει εκλογές. Αν ήταν έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου θα είχε σπάσει τα κοντέρ. Και αν μη τι άλλο, οι ψηφοφόροι έχουν αρκετούς λόγους για να τον καταψηφίσουν, δεν χρειάζονται να μετρήσουν και την υστέρηση στα Αγγλικά.
Βέβαια δεν αποκλείεται ο Πρωθυπουργός να κάνει αντίστροφη σκέψη -έχει διαίσθηση και ξέρει πώς να βάζει τη σανίδα του στο κύμα. Ισως πιστεύει ότι η χρήση τουριστικών αγγλικών κάνει τον μέσο Ελληνα να ταυτίζεται μαζί του. Εχουμε Πρωθυπουργό έναν από μας. Και ακόμα καλύτερα, ο καθένας μας μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός σε αυτή τη χώρα.
Με Τράμπ στις ΗΠΑ, Οκτώβριος 2017
του Χαρίδημου Κ. Τσούκα (καθηγητή στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick) / protagon.gr
Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ακριβέστερα τη σοβαροφανή αμορφωσιά, την καφενόβια φρασεολογία και την παρεΐστικη νοοτροπία που δίνουν τον τόνο και σηματοδοτούν την κατάντια της χώρας, από το να έχει έναν άνθρωπο σαν τον Τσίπρα να την εκπροσωπεί διεθνώς.
Πηγαίνει σε συναντήσεις κορυφής με άλλους ηγέτες χωρίς γραβάτα, σα να επισκέπτεται κομματική εκδήλωση, δεξίωση βάπτισης ή δείπνο φιλικού ζευγαριού. Αδυνατεί να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις μεταξύ κοινωνικών συμφραζομένων (social contexts) και την ανάγκη που προκύπτει για διαφορετική ενδυμασία.
Δεν καταλαβαίνει ο κακόμοιρος ότι (και) το ρούχο σηματοδοτεί – δεν τους τα έμαθαν ποτέ στην ΚΝΕ αυτά, ενώ η «πολιτική επανάσταση» του Μάο, που τόσο θαύμαζε εκ τους ασφαλούς, του δίδαξε ότι η γραβάτα είναι αστική πολυτέλεια.
Δεν καταλαβαίνει ο κακόμοιρος ότι (και) το ρούχο σηματοδοτεί – δεν τους τα έμαθαν ποτέ στην ΚΝΕ αυτά, ενώ η «πολιτική επανάσταση» του Μάο, που τόσο θαύμαζε εκ τους ασφαλούς, του δίδαξε ότι η γραβάτα είναι αστική πολυτέλεια.
Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει αγγλικά και ντρέπεσαι για λογαριασμό του – πρόκειται για εκείνο το συναίσθημα ντροπής (embarrassment για την ακρίβεια) που νοιώθεις όταν ένας στενός συγγενής σου είναι μισομεθυσμένος ή πέρδεται σε μια κοινωνική εκδήλωση.
Ο αμοραλιστής εαυτός του δεν φαίνεται μόνο από τα αναρίθμητα ψέματα που έχει πει και την ασύστολη δημαγωγία του, αλλά και από την απουσία του αισθήματος ντροπής. Ο Τσίπρας δεν δείχνει να έχει μάθει να βιώνει αυτό το συναίσθημα (πρόκειται για ένα «bourgeois feeling»), γι’ αυτό και δεν κοκκινίζει ούτε, έστω, αυτοσαρκάζεται, όπως θα κάναμε οι περισσότεροι αν λέγαμε το απίστευτο «we have eaten the camel, now we must eat the queue».
Δεν απέκτησε τη μετα-γνωστική (meta-cognitive) ικανότητα να ξέρει ότι δεν ξέρει. Επιμένει να συνδιαλέγεται στα αγγλικά σε διεθνείς εκδηλώσεις, χωρίς να τον ενοχλεί η αυτο-γελοιοποίησή του, αν και, ομολογουμένως, παρέχει πολύτιμο παιδαγωγικό υλικό σε δασκάλους και γονιούς.
Η συναισθηματική ακηδία* του δεν παράγει έπαρση αλλά, εδώ είναι το ενδιαφέρον, συνοδεύεται με εκείνη τη γλώσσα του σώματος που προδίδει είτε υπερβολική χαλαρότητα (ελαφρά πλήξη και αδιαφορία – π.χ. συνάντηση με τον Ομπάμα), είτε το διαρκές χαμόγελο του ανθρώπου που θέλει να αρέσει στο συνομιλητή του (συνάντηση με Τραμπ).
Ο άνθρωπος που κατέχει το σημαντικότερο αξίωμα στη χώρα αισθάνεται άνετα στην καφετέρια, να κάνει πλάκα με την παρέα του (ή τους «συντρόφους» του), και να παπαρολογεί περί παντός απλωμένος σε τέσσερεις καρέκλες. Δυσκολεύεται, όμως, να αναπτύξει ένα συγκροτημένο επιχείρημα με βάθος, να πάρει συνεπείς αποφάσεις, να σταθεί με κύρος (πόσο μάλλον να διαλεχθεί και να διαπραγματευθεί) απέναντι στους ομοτέχνους του, στο αυστηρώς χορογραφημένο περιβάλλον της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.
Φαντάζεστε πώς τον βλέπουν οι υπόλοιποι; Αν είσαι η Λαγκάρντ λ.χ. δεν θα νοιώσεις ότι έχεις απέναντί σου έναν γραφικό ανατολίτη που τα μισά που του λες δεν τα καταλαβαίνει, αλλά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι, μιλά πεζοδρομιακά αγγλικά που δεν κατανοείς, και, για να κρύψει την άγνοιά του, διαρκώς χαμογελά;
Η ηγεσία αποτυπώνεται τόσο στη γλώσσα όσο και στην εκφραστική του σώματος. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε μεταφορικά για ηγετικό ανάστημα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ακριβέστερα τη σοβαροφανή αμορφωσιά, την καφενόβια φρασεολογία και την παρεϊστικη νοοτροπία που δίνουν τον τόνο στα πανεπιστήμια, τα κόμματα, και τους δημόσιους οργανισμούς, σηματοδοτώντας, εν τέλει, την κατάντια της χώρας, από το να έχει έναν άνθρωπο σαν τον Τσίπρα να την εκπροσωπεί διεθνώς.
*ακηδία: αθυμία και ανορεξία που κάνει έναν άνθρωπο απρόθυμο, αμελή ή αδιάφορο
Φαντάζεστε πώς τον βλέπουν οι υπόλοιποι; Αν είσαι η Λαγκάρντ λ.χ. δεν θα νοιώσεις ότι έχεις απέναντί σου έναν γραφικό ανατολίτη που τα μισά που του λες δεν τα καταλαβαίνει, αλλά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι, μιλά πεζοδρομιακά αγγλικά που δεν κατανοείς, και, για να κρύψει την άγνοιά του, διαρκώς χαμογελά;
Η ηγεσία αποτυπώνεται τόσο στη γλώσσα όσο και στην εκφραστική του σώματος. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε μεταφορικά για ηγετικό ανάστημα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ακριβέστερα τη σοβαροφανή αμορφωσιά, την καφενόβια φρασεολογία και την παρεϊστικη νοοτροπία που δίνουν τον τόνο στα πανεπιστήμια, τα κόμματα, και τους δημόσιους οργανισμούς, σηματοδοτώντας, εν τέλει, την κατάντια της χώρας, από το να έχει έναν άνθρωπο σαν τον Τσίπρα να την εκπροσωπεί διεθνώς.
*ακηδία: αθυμία και ανορεξία που κάνει έναν άνθρωπο απρόθυμο, αμελή ή αδιάφορο
Με Τράμπ στις ΗΠΑ, Οκτώβριος 2017
Τέλος και μια προσθήκη στην αρχική μας ανάρτηση. Ένα άρθρο με τις πιθανές επιπτώσεις στη χώρα μας από την εμμονή του πρωθυπουργού να ομιλεί την αγγλική σε διεθνές ακροατήριο.
Γιατί δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη...
του Κώστα Στούπα / capital.gr
Το να μην γνωρίζει κάποιος καλά αγγλικά δεν είναι "έγκλημα” ακόμη και αν είναι πρωθυπουργός την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες χρησιμοποιούν την εθνική τους γλώσσα στις διεθνείς συναντήσεις και συνεννοούνται μέσω διερμηνέων.
Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν ομιλεί κανείς καλά μια ξένη γλώσσα αλλά πιστεύει πως την ομιλεί και διαπραγματεύεται κρίσιμα θέματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δυο είναι τα προβλήματα που υπάρχουν σ’ αυτήν την περίπτωση:
α) Αλλά του λένε άλλα καταλαβαίνει...
Το ένα είναι πως μπορεί "άλλα να του λένε και άλλα να καταλαβαίνει" όπως και το "άλλα να θέλει να πει και άλλα να λέει". Από αυτό και μόνο το λόγο μπορεί να προκύψουν σοβαρές καταστάσεις και για τον ίδιο και για τη χώρα του. Η διεθνής διπλωματία χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς και η ουσία των επιδιώξεων συνήθως κρύβεται στις αποχρώσεις των λόγων αλλά και των παύσεων.
β) Μη γνώθι σ’ αυτόν
Το δεύτερο πρόβλημα που ανέδειξε το σπαρακτικό λογοπαίγνιο με την καμήλα και την ουρά έχει να κάνει με το τι μπορεί να σημαίνει η δημόσια επίδειξη άγνοιας αγγλικών από έναν πρωθυπουργό που φημίζεται πως αντί για μαθήματα έκανε καταλήψεις και ο οποίος κατά γενική εκτίμηση μιλάει ωραία στο βήμα της Βουλής και στα πλήθη στις πλατείες.
Τι σημαίνει π.χ. αν εκτός των αγγλικών πιστεύει πως καταλαβαίνει και τι συμβαίνει στα οικονομικά ενώ στην πραγματικότητα οι γνώσεις του μάλλον είναι αντίστοιχες των αγγλικών όπου μπερδεύει την ουρά ενός ζώου με τη σειρά προτεραιότητας.
Τι σημαίνει αν πιστεύει ότι γνωρίζει από διεθνή διπλωματία και διεθνείς συσχετισμούς ενώ στην πραγματικότητα οι γνώσεις του είναι επιπέδου "ψεκασμένου” οδηγού ταξί, θαμώνα καφενείου ή τρολ του διαδικτύου;
Αν παρατηρήσει κάποιος όλα τα μεγάλα στοιχήματα της διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα μπορεί να αντιληφθεί αρκετά πράγματα για το πως κινείται ο ίδιος και πού πάμε σαν χώρα...
Παρ’ όλα αυτά στην κυβέρνηση "τραγουδάνε” Greece is Back και ισχυρίζονται πως η χώρα αλλάζει σελίδα. Μπορεί λοιπόν να αλλάζει σελίδα αλλά το ζήτημα είναι αν πάει στην επόμενη ή την προηγούμενη.
Το πρόβλημα ανεπάρκειας των αγγλικών μοιάζει να είναι η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Η πηγή του προβλήματος βρίσκεται στην αδυναμία επίγνωσης της ανεπάρκειας που μπορεί να οδηγήσει από τις τραγελαφικές στις τραγικές καταστάσεις.
Ο κ. Τσίπρας είναι καλός και πειστικός ομιλητής καθώς εκφράζει το μέσο όρο της κοινωνίας τα αυτιά του οποίου αρέσκεται να χαϊδεύει. Η ευκολία με την οποία ό,τι λέει "περνάει” σε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας τον ωθεί να αυξάνει συνεχώς το ρίσκο που αναλαμβάνει.
Ο κ. Τσίπρας πολιτεύεται με θράσος. Το θράσος είναι η αρνητική πλευρά του θάρρους και σύμφωνα με τo λεξικό εκφράζει επιδιώξεις στόχων για προσωπικό όφελος με ύπουλα και αθέμιτα μέσα.
Το θράσος αυξάνει κατακόρυφα το ρίσκο που αναλαμβάνει κάποιος απέναντι σε αυτόν που εξαπατά. Αν όλα πάνε καλά κανείς δεν δίνει σημασία στο θράσος, αν δεν πάνε καλά όμως οι εξαπατημένοι από πραιτοριανή φρουρά φανατικών μετατρέπονται σε εκδικητική αγέλη και κήνσορες.
Πηγές: protagon.gr, capital.gr
Σχετικές αναρτήσεις:
21 Οκτωβρίου 2017
Όταν ο γαϊδαρος γίνεται καμήλα και η σειρά ...ουρά!
29 Σεπτεμβρίου 2015
Ήταν η έλλειψη επενδυτικής πολιτικής κ. Τσίπρα
Το δεύτερο πρόβλημα που ανέδειξε το σπαρακτικό λογοπαίγνιο με την καμήλα και την ουρά έχει να κάνει με το τι μπορεί να σημαίνει η δημόσια επίδειξη άγνοιας αγγλικών από έναν πρωθυπουργό που φημίζεται πως αντί για μαθήματα έκανε καταλήψεις και ο οποίος κατά γενική εκτίμηση μιλάει ωραία στο βήμα της Βουλής και στα πλήθη στις πλατείες.
Τι σημαίνει π.χ. αν εκτός των αγγλικών πιστεύει πως καταλαβαίνει και τι συμβαίνει στα οικονομικά ενώ στην πραγματικότητα οι γνώσεις του μάλλον είναι αντίστοιχες των αγγλικών όπου μπερδεύει την ουρά ενός ζώου με τη σειρά προτεραιότητας.
Τι σημαίνει αν πιστεύει ότι γνωρίζει από διεθνή διπλωματία και διεθνείς συσχετισμούς ενώ στην πραγματικότητα οι γνώσεις του είναι επιπέδου "ψεκασμένου” οδηγού ταξί, θαμώνα καφενείου ή τρολ του διαδικτύου;
Αν παρατηρήσει κάποιος όλα τα μεγάλα στοιχήματα της διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα μπορεί να αντιληφθεί αρκετά πράγματα για το πως κινείται ο ίδιος και πού πάμε σαν χώρα...
Παρ’ όλα αυτά στην κυβέρνηση "τραγουδάνε” Greece is Back και ισχυρίζονται πως η χώρα αλλάζει σελίδα. Μπορεί λοιπόν να αλλάζει σελίδα αλλά το ζήτημα είναι αν πάει στην επόμενη ή την προηγούμενη.
Το πρόβλημα ανεπάρκειας των αγγλικών μοιάζει να είναι η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Η πηγή του προβλήματος βρίσκεται στην αδυναμία επίγνωσης της ανεπάρκειας που μπορεί να οδηγήσει από τις τραγελαφικές στις τραγικές καταστάσεις.
Ο κ. Τσίπρας είναι καλός και πειστικός ομιλητής καθώς εκφράζει το μέσο όρο της κοινωνίας τα αυτιά του οποίου αρέσκεται να χαϊδεύει. Η ευκολία με την οποία ό,τι λέει "περνάει” σε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας τον ωθεί να αυξάνει συνεχώς το ρίσκο που αναλαμβάνει.
Ο κ. Τσίπρας πολιτεύεται με θράσος. Το θράσος είναι η αρνητική πλευρά του θάρρους και σύμφωνα με τo λεξικό εκφράζει επιδιώξεις στόχων για προσωπικό όφελος με ύπουλα και αθέμιτα μέσα.
Το θράσος αυξάνει κατακόρυφα το ρίσκο που αναλαμβάνει κάποιος απέναντι σε αυτόν που εξαπατά. Αν όλα πάνε καλά κανείς δεν δίνει σημασία στο θράσος, αν δεν πάνε καλά όμως οι εξαπατημένοι από πραιτοριανή φρουρά φανατικών μετατρέπονται σε εκδικητική αγέλη και κήνσορες.
Πηγές: protagon.gr, capital.gr
Σχετικές αναρτήσεις:
21 Οκτωβρίου 2017
Όταν ο γαϊδαρος γίνεται καμήλα και η σειρά ...ουρά!
29 Σεπτεμβρίου 2015
Ήταν η έλλειψη επενδυτικής πολιτικής κ. Τσίπρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου