Από τη Deutsche Welle:
«Ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ» φώναξε κάποιος την ώρα που ο κόσμος καταχειροκροτούσε όρθιος τους καλλιτέχνες πάνω στην σκηνή. 50 χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα η αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου γέμισε από ανθρώπους που ήρθαν για να τιμήσουν τη συμβολή της «φωνής της αντίστασης και της δημοκρατίας», την ελληνική φωνή της DW, στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Ήταν Έλληνες που είχαν έρθει να δουν τα παιδιά τους, φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, και τυχαία έμαθαν για τη συναυλία. Ήταν Γερμανοί που αγαπούν διαχρονικά την Ελλάδα και έχουν τις δικές τους μνήμες από τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας.
Ευχές Θεοδωράκη
Και ήταν άνθρωποι που έχουν συνδέσει την αντίσταση κατά των συνταγματαρχών με τη φωνή της ελληνικής εκπομπής της DW, με συνδετικό ιστό τα απαγορευμένα τραγούδια αντίστασης του Μίκη Θεοδωράκη. «Η ελληνική εκπομπή της DW ήταν η μόνη που έπαιζε τα τραγούδια του εκείνη την εποχή» είπε ο Σπύρος Μοσκόβου, διευθυντής της ελληνικής σύνταξης, πριν ξεκινήσει η συναυλία. Αλλά και ο ίδιος ο Θεοδωράκης δεν ξέχασε ποτέ τη στάση του σταθμού. Είχε προγραμματίσει να έρθει στη συναυλία, αλλά καθοδόν προς το αεροδρόμιο αντιμετώπισε αναπνευστικά προβλήματα και οι γιατροί του συνέστησαν να μην ταξιδέψει. Ωστόσο έστειλε τις ευχές του για καλή επιτυχία.
Επιτυχία εξασφαλισμένη εκ των προτέρων. Η «Μαρίνα», τραγουδισμένη από την σοπράνο Αλεξάνδρα Βούλγαρη, χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις», από τον βαρύτονο Γιώργο Κανάρη ξεσήκωσε τον κόσμο. Τι να πει κανείς και για το μπουζούκι που στα χέρια του Μιχάλη Αμανατίδη γίνονταν πότε λυγμός, πότε παράπονο, πότε κάλεσμα σε ένα μεθυστικό χορό του Ζορμπά. Ο Απόστολος Χατζητομάρης στο πιάνο φρόντισε να κρατήσει «χαμηλούς τόνους» και στήριξε την καλλιτεχνική ομάδα με το στιβαρό παίξιμό του.
«Ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ» φώναξε κάποιος την ώρα που ο κόσμος καταχειροκροτούσε όρθιος τους καλλιτέχνες πάνω στην σκηνή. 50 χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα η αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου γέμισε από ανθρώπους που ήρθαν για να τιμήσουν τη συμβολή της «φωνής της αντίστασης και της δημοκρατίας», την ελληνική φωνή της DW, στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Ήταν Έλληνες που είχαν έρθει να δουν τα παιδιά τους, φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, και τυχαία έμαθαν για τη συναυλία. Ήταν Γερμανοί που αγαπούν διαχρονικά την Ελλάδα και έχουν τις δικές τους μνήμες από τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας.
Ευχές Θεοδωράκη
Και ήταν άνθρωποι που έχουν συνδέσει την αντίσταση κατά των συνταγματαρχών με τη φωνή της ελληνικής εκπομπής της DW, με συνδετικό ιστό τα απαγορευμένα τραγούδια αντίστασης του Μίκη Θεοδωράκη. «Η ελληνική εκπομπή της DW ήταν η μόνη που έπαιζε τα τραγούδια του εκείνη την εποχή» είπε ο Σπύρος Μοσκόβου, διευθυντής της ελληνικής σύνταξης, πριν ξεκινήσει η συναυλία. Αλλά και ο ίδιος ο Θεοδωράκης δεν ξέχασε ποτέ τη στάση του σταθμού. Είχε προγραμματίσει να έρθει στη συναυλία, αλλά καθοδόν προς το αεροδρόμιο αντιμετώπισε αναπνευστικά προβλήματα και οι γιατροί του συνέστησαν να μην ταξιδέψει. Ωστόσο έστειλε τις ευχές του για καλή επιτυχία.
Ο Γιώργος Κανάρης με την Αλεξάνδρα Βούλγαρη. Στο πιάνο ο Απόστολος Χατζητομάρης.
Επιτυχία εξασφαλισμένη εκ των προτέρων. Η «Μαρίνα», τραγουδισμένη από την σοπράνο Αλεξάνδρα Βούλγαρη, χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις», από τον βαρύτονο Γιώργο Κανάρη ξεσήκωσε τον κόσμο. Τι να πει κανείς και για το μπουζούκι που στα χέρια του Μιχάλη Αμανατίδη γίνονταν πότε λυγμός, πότε παράπονο, πότε κάλεσμα σε ένα μεθυστικό χορό του Ζορμπά. Ο Απόστολος Χατζητομάρης στο πιάνο φρόντισε να κρατήσει «χαμηλούς τόνους» και στήριξε την καλλιτεχνική ομάδα με το στιβαρό παίξιμό του.
Η Διεθνής Χορωδία της DW τραγουδά την "Άρνηση"
«Μέθυσε» το κοινό
Κατά το τέλος της συναυλίας την σκυτάλη παρέλαβε για δύο τραγούδια η Διεθνής Χορωδία της DW. Με κεντρικό μήνυμα την πολυπολιτισμικότητα και φορώντας τις τοπικές ενδυμασίες από τις χώρες καταγωγής τους, οι χορωδοί δεν θα μπορούσαν να αναδείξουν καλύτερα την παγκοσμιότητα της μουσικής δημιουργίας του Θεοδωράκη. Η βραδιά δεν έλεγε να τελειώσει, δεν έπρεπε να τελειώσει. Το ζητούσε με το παρατεταμένο χειροκρότημά του το κοινό, το ζητούσαν οι άνθρωποι που ήρθαν από άλλες πόλεις αψηφώντας τη διακοπή της συγκοινωνίας με το τραίνο.
Και οι δύο επαγγελματίες τραγουδιστές της Όπερας της Βόννης, η Αλεξάνδρα και ο Γιώργος, με το μπουζούκι του Μιχάλη και το πιάνο του Αποστόλη, συνέχιζαν παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό του κοινού. Μια μοναδική βραδιά στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου της Βόννης. «Ήταν μεγάλη επιτυχία. Είναι καλό που διοργανώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις» σχολίασε ο Γενικός Διευθυντής της DW, Πέτερ Λίμπουργκ, που ο πατέρας του για ένα διάστημα επί επταετίας διετέλεσε πρέσβης της Δυτικής Γερμανίας στην Αθήνα.
Ειρήνη Αναστασοπούλου
Πηγή: Deutsche Welle
Κατά το τέλος της συναυλίας την σκυτάλη παρέλαβε για δύο τραγούδια η Διεθνής Χορωδία της DW. Με κεντρικό μήνυμα την πολυπολιτισμικότητα και φορώντας τις τοπικές ενδυμασίες από τις χώρες καταγωγής τους, οι χορωδοί δεν θα μπορούσαν να αναδείξουν καλύτερα την παγκοσμιότητα της μουσικής δημιουργίας του Θεοδωράκη. Η βραδιά δεν έλεγε να τελειώσει, δεν έπρεπε να τελειώσει. Το ζητούσε με το παρατεταμένο χειροκρότημά του το κοινό, το ζητούσαν οι άνθρωποι που ήρθαν από άλλες πόλεις αψηφώντας τη διακοπή της συγκοινωνίας με το τραίνο.
Και οι δύο επαγγελματίες τραγουδιστές της Όπερας της Βόννης, η Αλεξάνδρα και ο Γιώργος, με το μπουζούκι του Μιχάλη και το πιάνο του Αποστόλη, συνέχιζαν παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό του κοινού. Μια μοναδική βραδιά στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου της Βόννης. «Ήταν μεγάλη επιτυχία. Είναι καλό που διοργανώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις» σχολίασε ο Γενικός Διευθυντής της DW, Πέτερ Λίμπουργκ, που ο πατέρας του για ένα διάστημα επί επταετίας διετέλεσε πρέσβης της Δυτικής Γερμανίας στην Αθήνα.
Ειρήνη Αναστασοπούλου
Πηγή: Deutsche Welle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου