Τα αριστερά όνειρα και οι αυταπάτες της κυρίας Μπαζιάνα
Οι μνήμες που πλήγωσαν...
Πόση λίγη από την ιστορική μνήμη της Αριστεράς φέρει εντός της η πολυσυζητημένη συνέντευξη της συντρόφου του Πρωθυπουργού Μπέτυς (Περιστέρας) Μπαζιάνα! Πόσο κυνισμό και διχασμό και αντιφάσεις και καμία μετάνοια ή αυτοσυνειδησία από μια νέα γυναίκα που γαλουχήθηκε με την πικρή ιστορία των ηττημένων του Εμφυλίου και πολλά χρόνια μετά, κατέχοντας μια προνομιακή θέση, επιλέγει την εκδικητικότητα από τον κατευνασμό. Ενοχλείται επειδή «ξαναμπήκαν στην αριστερή φρασεολογία λέξεις όπως προδοσία, ψέματα, ρεφορμισμός» από όσους εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο του 2015. «Ξυπνάνε μνήμες που πλήγωσαν την Αριστερά» είπε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το προηγούμενο Σάββατο.
Πόση λίγη από την ιστορική μνήμη της Αριστεράς φέρει εντός της η πολυσυζητημένη συνέντευξη της συντρόφου του Πρωθυπουργού Μπέτυς (Περιστέρας) Μπαζιάνα! Πόσο κυνισμό και διχασμό και αντιφάσεις και καμία μετάνοια ή αυτοσυνειδησία από μια νέα γυναίκα που γαλουχήθηκε με την πικρή ιστορία των ηττημένων του Εμφυλίου και πολλά χρόνια μετά, κατέχοντας μια προνομιακή θέση, επιλέγει την εκδικητικότητα από τον κατευνασμό. Ενοχλείται επειδή «ξαναμπήκαν στην αριστερή φρασεολογία λέξεις όπως προδοσία, ψέματα, ρεφορμισμός» από όσους εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο του 2015. «Ξυπνάνε μνήμες που πλήγωσαν την Αριστερά» είπε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το προηγούμενο Σάββατο.
Ο εμπρηστικός και διχαστικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση ή ακόμα και σήμερα από το βήμα της Βουλής ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθόλου δεν την ενοχλεί. Ούτε που σχολιάζει το ζήτημα. Η βία προέρχεται πάντα από τους άλλους. Αυτό που πασχίζει να διαφυλάξει είναι η αριστεροσύνη και το ηθικό πλεονέκτημα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ...
Η γοητεία της εξουσίας
Η γοητεία της εξουσίας
Η κυρία Μπαζιάνα ονειρεύεται τις ένδοξες μέρες των εξεγέρσεων, δίνει μακροσκελείς εξηγήσεις για τη διαπραγμάτευση που οδήγησε στο τρίτο Μνημόνιο, για την αντίσταση του Τσίπρα, για τον «ωμό εκβιασμό» των εταίρων, για την «απίστευτη προπαγάνδα του παλιού πολιτικού συστήματος» πριν από το δημοψήφισμα, για τον συμβιβασμό· ο οποίος όμως δεν ήταν ταπεινωτικός, γιατί είχε προοπτική «να οδηγήσει στο τέλος της ηγεμονίας των ισχυρών, στο τέλος της παράλογης λιτότητας». Ο Τσίπρας «έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε αριστερός πολιτικός». Προσέφυγε στον λαό τον Σεπτέμβριο του 2015 και ξεπλύθηκε από όλες τις αμαρτίες. Και η Μπέτυ αναγκάστηκε να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας - με τους όρους του παλαιού συστήματος.
Συναναστράφηκε ηγέτες και συζύγους ηγετών, αντικατέστησε το κάμπινγκ στο Ροδάκινο με την πολυτελή και απομονωμένη βίλα γνωστού επιχειρηματία στο Σούνιο για τις θερινές διακοπές της οικογένειάς της. Είδε τον σύντροφό της να απολαμβάνει ακριβά πούρα, την ντουλάπα της να αδειάζει από την άχαρη μόδα τής παρατεταμένης εφηβείας των καταληψιών του '90 και να γεμίζει με ενήλικα σύνολα σχεδιαστών και τους δύο γιους της να φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο. Απαιτεί μια ιδιωτικότητα την οποία ανταγωνίζεται η ίδια της η θέση και της φταίνε οι άλλοι που δεν σέβονται τα αυστηρά όριά της, κυρίως οι παπαράτσι και «τα σύγχρονα μέσα ψηφιακής ενημέρωσης με την τυφλή δύναμη». Οταν της ασκούν κριτική, αναλαμβάνουν άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την υπεράσπισή της. Οταν την επαινούν, σιγή. Η τυφλή δύναμη των μέσων ενημέρωσης βρίσκει το φως της όταν αποθεώνει το «αψεγάδιαστο στυλ της Περιστέρας» στο Προεδρικό Μέγαρο ή στον Λευκό Οίκο.
Στην ξενιτιά του Μαξίμου
Συναναστράφηκε ηγέτες και συζύγους ηγετών, αντικατέστησε το κάμπινγκ στο Ροδάκινο με την πολυτελή και απομονωμένη βίλα γνωστού επιχειρηματία στο Σούνιο για τις θερινές διακοπές της οικογένειάς της. Είδε τον σύντροφό της να απολαμβάνει ακριβά πούρα, την ντουλάπα της να αδειάζει από την άχαρη μόδα τής παρατεταμένης εφηβείας των καταληψιών του '90 και να γεμίζει με ενήλικα σύνολα σχεδιαστών και τους δύο γιους της να φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο. Απαιτεί μια ιδιωτικότητα την οποία ανταγωνίζεται η ίδια της η θέση και της φταίνε οι άλλοι που δεν σέβονται τα αυστηρά όριά της, κυρίως οι παπαράτσι και «τα σύγχρονα μέσα ψηφιακής ενημέρωσης με την τυφλή δύναμη». Οταν της ασκούν κριτική, αναλαμβάνουν άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την υπεράσπισή της. Οταν την επαινούν, σιγή. Η τυφλή δύναμη των μέσων ενημέρωσης βρίσκει το φως της όταν αποθεώνει το «αψεγάδιαστο στυλ της Περιστέρας» στο Προεδρικό Μέγαρο ή στον Λευκό Οίκο.
Στην ξενιτιά του Μαξίμου
Η κυρία Μπαζιάνα, ωστόσο, μιλάει σαν να βρίσκεται σε έναν τόπο εξορίας. Στην ξενιτιά του Μεγάρου Μαξίμου με τις ιστορικές σάλες, στις οποίες ναυάγησαν τα αριστερά όνειρα και οι αυταπάτες της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, εκεί όπου έδρασε η «τιμωρητική, φασιστική μπότα» των δανειστών «που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις "δεν αντέχουμε άλλο". Λες και δεν είχες το δικαίωμα να μιλάς, να αντιστέκεσαι». Εκεί όπου μπορεί να κλαίει μακριά από αδιάκριτα μάτια κάθε 5η Ιουλίου «από νεύρα, από οργή» και να παρηγορείται με τον καθημερινό αγώνα των συντρόφων της να καταλάβουν και την εξουσία - αφού πήραν μόνο την κυβέρνηση. «Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω την κάθαρση» είπε.
Αυτή η διφυής στάση, χαρακτηριστική των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι ταυτόχρονα και εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, και μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ήταν το μεγάλο πλεονέκτημά τους. Για τους αντιπάλους τους ήταν ένα στοιχείο αδιανόητο, δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν. Υστερα από τρία χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, το να δίνεις ραντεβού στους δρόμους της αντίστασης, μία εβδομάδα προτού ο σύντροφός σου εισαγάγει στη Βουλή τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των πλειστηριασμών, του περιορισμού στο δικαίωμα της απεργίας, της περικοπής πολυτεκνικών επιδομάτων, τα οποία σαρώνουν και το τελευταίο ψήγμα αριστεροσύνης της κυβέρνησης, σημαίνει ότι αρνείσαι τα μαθήματα της ζωής. Αν πρόκειται για αλαζονεία, για δογματισμό ή για ένα κόλπο του επικοινωνιακού επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου προκειμένου να επικοινωνήσει ξανά με το αριστερό ακροατήριο, ακόμα και με το ΚΚΕ, είναι άγνωστο...
Η καχυποψία και το είδωλο
Η καχυποψία αδικεί την κυρία Μπαζιάνα και τα προσόντα της. Αλλά όταν η ίδια πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο στον οποίο υπερτερούν οι εχθροί και οι φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, όταν αισθάνεται κατατρεγμένη αντί για προνομιούχος, όταν καταγγέλλει τη διαπλοκή του παλαιού συστήματος αλλά επιτρέπει στον Βαρδή Βαρδινογιάννη να της δίνει το χαϊδευτικό μπατσάκι της μεγάλης οικειότητας μπροστά τους φωτογραφικούς φακούς στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν διαβεβαιώνει ότι «ο Τσίπρας δεν είπε ψέματα, δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε», όταν αντιμετωπίζει τις θυσίες του λαού ως παράπλευρες απώλειες στη σταυροφορία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ κατά των ισχυρών, όταν αποδέχεται την κάμψη της δημοκρατίας και φλερτάρει με τον ευρωσκεπτικισμό και όταν κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους για επιστροφή στον προ κρίσης παράδεισο, έχει προκαλέσει μόνη της τα δεινά για τα οποία παραπονείται.
Εκείνη όμως αισθάνεται ότι δεν έχει αλλοτριωθεί από την εξουσία, μολονότι ομολογεί ότι «ακόμα και η αριστερή εξουσία χτυπάει σε πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, με την εικόνα του εαυτού του, ακόμα και με τη λίμπιντό του (...) Ισως η ψυχανάλυση να βοηθούσε τους πολιτικούς... Αλλά ποιος αντέχει να συγκρουστεί με το είδωλό του;». Ενδεχομένως να μην αντέχει ούτε η ίδια την αναμέτρηση με το είδωλό της. Αλλά η κυρία Μπαζιάνα στα 43 της χρόνια δεν έχει την ωριμότητα να αποδεχθεί αυτό που κατανόησε στο τέλος της η Ελένη του Ρίτσου: «Θα πρέπει πολύ να γεράσουμε ώσπου να γίνουμε δίκαιοι, να φτάσουμε εκείνη την ήμερη αμεροληψία, τη γλυκιά ανιδιοτέλεια στις συγκρίσεις και στις κρίσεις».
Αυτή η διφυής στάση, χαρακτηριστική των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι ταυτόχρονα και εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, και μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ήταν το μεγάλο πλεονέκτημά τους. Για τους αντιπάλους τους ήταν ένα στοιχείο αδιανόητο, δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν. Υστερα από τρία χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, το να δίνεις ραντεβού στους δρόμους της αντίστασης, μία εβδομάδα προτού ο σύντροφός σου εισαγάγει στη Βουλή τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των πλειστηριασμών, του περιορισμού στο δικαίωμα της απεργίας, της περικοπής πολυτεκνικών επιδομάτων, τα οποία σαρώνουν και το τελευταίο ψήγμα αριστεροσύνης της κυβέρνησης, σημαίνει ότι αρνείσαι τα μαθήματα της ζωής. Αν πρόκειται για αλαζονεία, για δογματισμό ή για ένα κόλπο του επικοινωνιακού επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου προκειμένου να επικοινωνήσει ξανά με το αριστερό ακροατήριο, ακόμα και με το ΚΚΕ, είναι άγνωστο...
Η καχυποψία και το είδωλο
Η καχυποψία αδικεί την κυρία Μπαζιάνα και τα προσόντα της. Αλλά όταν η ίδια πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο στον οποίο υπερτερούν οι εχθροί και οι φίλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, όταν αισθάνεται κατατρεγμένη αντί για προνομιούχος, όταν καταγγέλλει τη διαπλοκή του παλαιού συστήματος αλλά επιτρέπει στον Βαρδή Βαρδινογιάννη να της δίνει το χαϊδευτικό μπατσάκι της μεγάλης οικειότητας μπροστά τους φωτογραφικούς φακούς στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν διαβεβαιώνει ότι «ο Τσίπρας δεν είπε ψέματα, δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε», όταν αντιμετωπίζει τις θυσίες του λαού ως παράπλευρες απώλειες στη σταυροφορία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ κατά των ισχυρών, όταν αποδέχεται την κάμψη της δημοκρατίας και φλερτάρει με τον ευρωσκεπτικισμό και όταν κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους για επιστροφή στον προ κρίσης παράδεισο, έχει προκαλέσει μόνη της τα δεινά για τα οποία παραπονείται.
Εκείνη όμως αισθάνεται ότι δεν έχει αλλοτριωθεί από την εξουσία, μολονότι ομολογεί ότι «ακόμα και η αριστερή εξουσία χτυπάει σε πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, με την εικόνα του εαυτού του, ακόμα και με τη λίμπιντό του (...) Ισως η ψυχανάλυση να βοηθούσε τους πολιτικούς... Αλλά ποιος αντέχει να συγκρουστεί με το είδωλό του;». Ενδεχομένως να μην αντέχει ούτε η ίδια την αναμέτρηση με το είδωλό της. Αλλά η κυρία Μπαζιάνα στα 43 της χρόνια δεν έχει την ωριμότητα να αποδεχθεί αυτό που κατανόησε στο τέλος της η Ελένη του Ρίτσου: «Θα πρέπει πολύ να γεράσουμε ώσπου να γίνουμε δίκαιοι, να φτάσουμε εκείνη την ήμερη αμεροληψία, τη γλυκιά ανιδιοτέλεια στις συγκρίσεις και στις κρίσεις».
Σχετικές αναρτήσεις:
Μπαζιάνα: Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσια
Μπέτυ: Κάθε 5η Ιουλίου κλαίω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου