Με τη Ζωή Λάσκαρη δεν μιλούσαν ποτέ για το τέλος, γιατί δεν το ήθελε η ίδια. «Η Ζωή ήθελε να μιλάει μόνο για τη ζωή», λέει ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. «Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τη φυσική απουσία της Ζωής, αλλά, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η παρουσία της είναι για μένα διαρκής. Η Ζωή είναι παντού, και αυτό μου δίνει δύναμη και προοπτική» προσθέτει.
Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος ανήκει στη μικρή αλλά διευρυνόμενη κατηγορία των 80άρηδων που απορρίπτουν τα στερεότυπα της ηλικίας και σκέφτονται, ζουν και εργάζονται σαν να είναι πενηντάρηδες. Είναι 84 ετών και παραμένει αδιαλείπτως ένας μάχιμος δικηγόρος. Βρίσκεται καθημερινά στο δικηγορικό γραφείο του και στις δικαστικές αίθουσες. Aπαγγέλλει σαν σύνθημα το τετράστιχο: «Στα 80 περπατώ, στα 100 θα φτάσω και τότε μόνο θα σκεφτώ αν θέλω να γεράσω». Τα τελευταία χρόνια επαναλαμβάνει διαρκώς ότι «θα εργαστεί άλλα 20 χρόνια». Τόσο πολύ ταυτίζει τη ζωή με τη δουλειά; «Ταυτίζω τη ζωή με όλα», λέει. «Δεν την τεμαχίζω και δεν τη βάζω σε διάφορα συρταράκια για να πω αυτή είναι η ιδιωτική μου ζωή, αυτή είναι η επαγγελματική, αυτή η καλλιτεχνική. Η ζωή είναι ενιαία». Έχει αναπτύξει ένα δικό του μανιφέστο, το οποίο διαμορφώνει μια στάση ζωής που μετατρέπει τη μεγάλη ηλικία σε πλεονέκτημα. «Απλώς είμαι εγκλωβισμένος αθεράπευτα στην εφηβεία μου», λέει. «Αυτό μου δίνει δύναμη, κέφι και προοπτική. Από την άλλη πλευρά, η ηλικία είναι αυτή που μου δίνει εμπειρία και γνώση. Ο συνδυασμός αυτών των δύο, της εμπειρίας και της εφηβείας, είναι πολύ δημιουργικός τόσο στη δικηγορία όσο και σε όλα τα άλλα».
Πριν από 50 χρόνια βρισκόταν στο πηγαινέλα ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Εγκατέλειψε την Ελλάδα λόγω της χούντας και έζησε στο εξωτερικό με την πρώτη σύζυγό του, την Αλίσια Κοριολάνο. Είχαν παντρευτεί το 1966 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ιάσονα και τη Μαρίνα... Ο Λυκουρέζος έζησε τις διαδηλώσεις του Μάη του ’68 και συχνά αναφέρεται στην ατμόσφαιρα της αμφισβήτησης και της «φαντασίας στην εξουσία». Το 1970, πάλι στο Παρίσι, μεσολάβησε για την αναθέρμανση των σχέσεων δύο άλλων καλών φίλων του, του Μάνου Χατζιδάκι και της Μελίνας Μερκούρη...
Το 1961 ο Αλέξανδρος μπήκε σαν σίφουνας στο οικογενειακό γραφείο και καταπιάστηκε με σημαντικές υποθέσεις. Ανέλαβε την υπεράσπιση του βουλευτή του Κέντρου Παύλου Βαρδινογιάννη, ο οποίος κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην υπόθεση «Ασπίδα», ενώ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Πάνου Κόκκα, του ισχυρού εκδότη της εφημερίδας «Ελευθερία», τον οποίο κατόρθωσε να ξελασπώσει σε ορισμένες μεγάλες δίκες. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο Λυκουρέζος κατέθεσε την περίφημη μήνυση κατά των πρωταίτιων του πραξικοπήματος. Έγινε διάσημος και από τότε δεσπόζει στη δικηγορία, έχοντας πρωταγωνιστήσει σε ιστορικές υποθέσεις, όπως η «υπόθεση Κοσκωτά» το 1989 και η δίκη της «17 Νοέμβρη» το 2003...
Σχετικές αναρτήσεις:
18 Αυγούστου 2017 Πέθανε η Ζωή Λάσκαρη
21 Αυγούστου 2017 Ζωή Λάσκαρη: «Έκλεισε ο κύκλος, αγάπη μου...»
Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος ανήκει στη μικρή αλλά διευρυνόμενη κατηγορία των 80άρηδων που απορρίπτουν τα στερεότυπα της ηλικίας και σκέφτονται, ζουν και εργάζονται σαν να είναι πενηντάρηδες. Είναι 84 ετών και παραμένει αδιαλείπτως ένας μάχιμος δικηγόρος. Βρίσκεται καθημερινά στο δικηγορικό γραφείο του και στις δικαστικές αίθουσες. Aπαγγέλλει σαν σύνθημα το τετράστιχο: «Στα 80 περπατώ, στα 100 θα φτάσω και τότε μόνο θα σκεφτώ αν θέλω να γεράσω». Τα τελευταία χρόνια επαναλαμβάνει διαρκώς ότι «θα εργαστεί άλλα 20 χρόνια». Τόσο πολύ ταυτίζει τη ζωή με τη δουλειά; «Ταυτίζω τη ζωή με όλα», λέει. «Δεν την τεμαχίζω και δεν τη βάζω σε διάφορα συρταράκια για να πω αυτή είναι η ιδιωτική μου ζωή, αυτή είναι η επαγγελματική, αυτή η καλλιτεχνική. Η ζωή είναι ενιαία». Έχει αναπτύξει ένα δικό του μανιφέστο, το οποίο διαμορφώνει μια στάση ζωής που μετατρέπει τη μεγάλη ηλικία σε πλεονέκτημα. «Απλώς είμαι εγκλωβισμένος αθεράπευτα στην εφηβεία μου», λέει. «Αυτό μου δίνει δύναμη, κέφι και προοπτική. Από την άλλη πλευρά, η ηλικία είναι αυτή που μου δίνει εμπειρία και γνώση. Ο συνδυασμός αυτών των δύο, της εμπειρίας και της εφηβείας, είναι πολύ δημιουργικός τόσο στη δικηγορία όσο και σε όλα τα άλλα».
Πριν από 50 χρόνια βρισκόταν στο πηγαινέλα ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Εγκατέλειψε την Ελλάδα λόγω της χούντας και έζησε στο εξωτερικό με την πρώτη σύζυγό του, την Αλίσια Κοριολάνο. Είχαν παντρευτεί το 1966 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ιάσονα και τη Μαρίνα... Ο Λυκουρέζος έζησε τις διαδηλώσεις του Μάη του ’68 και συχνά αναφέρεται στην ατμόσφαιρα της αμφισβήτησης και της «φαντασίας στην εξουσία». Το 1970, πάλι στο Παρίσι, μεσολάβησε για την αναθέρμανση των σχέσεων δύο άλλων καλών φίλων του, του Μάνου Χατζιδάκι και της Μελίνας Μερκούρη...
Το 1961 ο Αλέξανδρος μπήκε σαν σίφουνας στο οικογενειακό γραφείο και καταπιάστηκε με σημαντικές υποθέσεις. Ανέλαβε την υπεράσπιση του βουλευτή του Κέντρου Παύλου Βαρδινογιάννη, ο οποίος κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην υπόθεση «Ασπίδα», ενώ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Πάνου Κόκκα, του ισχυρού εκδότη της εφημερίδας «Ελευθερία», τον οποίο κατόρθωσε να ξελασπώσει σε ορισμένες μεγάλες δίκες. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο Λυκουρέζος κατέθεσε την περίφημη μήνυση κατά των πρωταίτιων του πραξικοπήματος. Έγινε διάσημος και από τότε δεσπόζει στη δικηγορία, έχοντας πρωταγωνιστήσει σε ιστορικές υποθέσεις, όπως η «υπόθεση Κοσκωτά» το 1989 και η δίκη της «17 Νοέμβρη» το 2003...
Με τη Ζωή Λάσκαρη στην αρχή της γνωριμίας τους, το 1976.
«Ο Έλληνας χορεύει και συγκινείται με τους ρυθμούς της Ανατολής, την ίδια ώρα που οραματίζεται τα παλάτια της Δύσης. Ο Έλληνας είναι μια αντίφαση» λέει αναφερόμενος στην ταυτότητα του Έλληνα. Πιστεύει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι την εποχή που διαμορφωνόταν η σύγχρονη Ευρώπη το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε. «Το 1830 η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη, την εποχή που το Παρίσι, η Βιέννη, η Βουδαπέστη και η Πράγα είχαν δημιουργήσει τη δομή και τη φυσιογνωμία τους».
«Μπήκα στην πολιτική αργά»
Ασχολήθηκε ελάχιστα με την ενεργό πολιτική. Ο ίδιος αναφέρει: «Γιατί δεν ξεκίνησα νωρίτερα στην πολιτική; Γιατί δεν ξεκίνησα από το 1974; Βέβαια, ήμουν τότε υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου στη Μεσσηνία, αλλά δεν είχα πιθανότητες να εκλεγώ. Δεν κατέβηκα με τη Ν.Δ. λόγω μιας κεκτημένης αντικαραμανλικής θέσης που είχα πριν από την 7ετία. Και το ΠΑΣΟΚ, μέσω της Μελίνας, μου είχε προτείνει να πολιτευτώ. Αλλά αφοσιώθηκα στο επάγγελμα. Μπήκα στην πολιτική αργά, το 2000, με τη Ν.Δ., αλλά σύντομα παραιτήθηκα λόγω του “ασυμβίβαστου” που ίσχυε τότε. Έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στη δουλειά μου και στη Βουλή και επέλεξα το πρώτο. Προς μεγάλη χαρά της Ζωής, βέβαια, που δεν ήθελε να μπω στην πολιτική. Θεωρώ ωστόσο ότι θα έπρεπε να είχα ασχοληθεί με την πολιτική περισσότερο. Θέλω να πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα προσφέρει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνώριζε τη Ζωή από τη δεκαετία του ’60 και της είχε αδυναμία. Τον συναντήσαμε το 1977 σε ένα δείπνο φίλων. Υπήρχε πολύ καλή ατμόσφαιρα. Η συζήτηση πήγε στα πολιτικά και εγώ άρχισα να κριτικάρω ορισμένα πράγματα. Τότε με διέκοψε και μου είπε: “Τι τα λες όλα αυτά και κάνεις κριτική; Έλα στην πολιτική για να μετάσχεις στη λύση των προβλημάτων που επισημαίνεις”. Δεν είχε άδικο. Πολλές φορές κάνουμε κριτική για τα πολιτικά σαν τους ποδοσφαιρόφιλους που θέλουν να παίζουν μπάλα από την πολυθρόνα».
«Μπήκα στην πολιτική αργά»
Ασχολήθηκε ελάχιστα με την ενεργό πολιτική. Ο ίδιος αναφέρει: «Γιατί δεν ξεκίνησα νωρίτερα στην πολιτική; Γιατί δεν ξεκίνησα από το 1974; Βέβαια, ήμουν τότε υποψήφιος με την Ένωση Κέντρου στη Μεσσηνία, αλλά δεν είχα πιθανότητες να εκλεγώ. Δεν κατέβηκα με τη Ν.Δ. λόγω μιας κεκτημένης αντικαραμανλικής θέσης που είχα πριν από την 7ετία. Και το ΠΑΣΟΚ, μέσω της Μελίνας, μου είχε προτείνει να πολιτευτώ. Αλλά αφοσιώθηκα στο επάγγελμα. Μπήκα στην πολιτική αργά, το 2000, με τη Ν.Δ., αλλά σύντομα παραιτήθηκα λόγω του “ασυμβίβαστου” που ίσχυε τότε. Έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στη δουλειά μου και στη Βουλή και επέλεξα το πρώτο. Προς μεγάλη χαρά της Ζωής, βέβαια, που δεν ήθελε να μπω στην πολιτική. Θεωρώ ωστόσο ότι θα έπρεπε να είχα ασχοληθεί με την πολιτική περισσότερο. Θέλω να πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα προσφέρει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνώριζε τη Ζωή από τη δεκαετία του ’60 και της είχε αδυναμία. Τον συναντήσαμε το 1977 σε ένα δείπνο φίλων. Υπήρχε πολύ καλή ατμόσφαιρα. Η συζήτηση πήγε στα πολιτικά και εγώ άρχισα να κριτικάρω ορισμένα πράγματα. Τότε με διέκοψε και μου είπε: “Τι τα λες όλα αυτά και κάνεις κριτική; Έλα στην πολιτική για να μετάσχεις στη λύση των προβλημάτων που επισημαίνεις”. Δεν είχε άδικο. Πολλές φορές κάνουμε κριτική για τα πολιτικά σαν τους ποδοσφαιρόφιλους που θέλουν να παίζουν μπάλα από την πολυθρόνα».
Ήταν ένα απόσπασμα από άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου στο περιοδικό "Κ" της Καθημερινής
18 Αυγούστου 2017 Πέθανε η Ζωή Λάσκαρη
21 Αυγούστου 2017 Ζωή Λάσκαρη: «Έκλεισε ο κύκλος, αγάπη μου...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου