Στο το βιβλίο του "Πώς να Γίνετε Δημοσιογράφος", όπου συμπυκνώνεται όλη η ουσία του επαγγέλματος της δημοσιογραφίας αλλά ταυτόχρονα και η αυτοαναίρεση του, ο Χρήστος Πασαλάρης έγραφε*:
«Από το απέραντο φάσμα των πληροφοριών, τα σημερινά μέσα μαζικής ενημέρωσης συλλαμβάνουν και μεταδίδουν στους πολίτες ένα τόσο μικρό μέρος όσο μικρό είναι και το μέρος που συλλαμβάνουν τα μάτια μας και τα αυτιά μας από το απέραντο φάσμα των οπτικοακουστικών κυμάτων. Στην πραγματικότητα ο απλός άνθρωπος βλέπει το δένδρο αλλά χάνει το δάσος. Την εικόνα του «δάσους» την έχουν ελάχιστοι προνομιούχοι, μετρημένοι στα δάκτυλα και αυτοί ρυθμίζουν τις τύχες του πλανήτη μας. Η κοινοκτημοσύνη των πληροφοριών θα είναι ίσως κάποια μέρα το μέγα αίτημα των ελευθέρων πολιτών…»
Χρήστος Πασαλάρης, βιογραφικά στοιχεία,
από τη Βικιπαίδεια
Γεννήθηκε στα Εξάρχεια στις 14 Ιουλίου 1925. Σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.
Στην Κατοχή (1941-1944, ο Χρήστος Πασαλάρης (ως «Αλέξης») έδρασε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι και διέφυγε ως εκ θαύματος την εκτέλεση στην Καλλιθέα. Δραπέτευσε λίγο πριν από την απελευθέρωση.
Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης και, λίγο πριν τον κλείσουν, ως αρχισυντάκτης. Το 1946 κλείστηκε στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950, παρέα με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θανάση Κανελλόπουλο, Κώστα Δεσποτόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Βούλτεψη και άλλους.
Μετά την απόλυσή του, το 1951 εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος», «Έθνος», «Φιλελεύθερος», «Αθηναϊκή» και «Εμπρός». Συνεργάτες του υπήρξαν τότε οι Αλέκος Φιλιππόπουλος, Γιάννης Καψής, Τάκης Λαμπρίας, Δημήτρης Μαρούδας, Νίκος Φώσκολος, Κώστας Πρετεντέρης, Αλέκος Σακελλάριος, Κωστής Χαιρόπουλος, Νταίζη Μαυράκη και άλλοι.
Από το 1953, εργάστηκε επί 17 χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη ως Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Σύνταξης στα ΝΕΑ που, χάρη στο σπουδαίο επιτελείο τους, έγινε επί πολλά χρόνια η πρώτη ελληνική εφημερίδα. Αποχώρησε το 1970 λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, όπως για τον ίδιο λόγο είχε αποχωρήσει και από το «Εμπρός».
Από το 1970 ως το 1974 διηύθυνε το εξαίρετο περιοδικό «Επίκαιρα» του Γιάννη Πουρνάρα με ξεχωριστούς συνεργάτες τον Φρέντυ Γερμανό, τον ΚΥΡ (Γιάννη Κυριακόπουλο), τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιώργο Μπέρτσο και άλλους, χάρη στους οποίους ξεπέρασε τα 70.000 τεύχη. Αποχώρησε και πάλι όμως λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία.
Λίγο πριν από την πτώση της Χούντας εκλήθη να διευθύνει την τιμωρημένη «Βραδυνή», η οποία τον Ιούλιο του 1974, με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεπέρασε τα 300.000 φύλλα, ρεκόρ που ουδέποτε μέχρι σήμερα καταρρίφθηκε. Μετά την αποχώρησή του από τη «Βραδυνή», λόγω και πάλι πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, εκλήθη το 1975 να διευθύνει την «Απογευματινή» του Νάσου Μπότση που επί πολλά χρόνια διατήρησε την κορυφαία θέση στην κυκλοφορία.
Τον Απρίλιο του 1983, μετά το θάνατο του Νάσου Μπότση και λόγω πολιτικής πάντοτε διαφωνίας με τον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, δέχθηκε πρόταση του Άρη Βουδούρη να του «στήσει» και να διευθύνει τον «Ελεύθερο Τύπο», με επιτελείς τον Ανδρέα Μπόμη και τον Γιάννη Βούλτεψη. Η εφημερίδα κατέρριψε αμέσως ρεκόρ κυκλοφορίας με 250.000 φύλλα. Η συνεργασία όμως με την ιδιοκτησία δεν μακροημέρευσε λόγω και πάλι διαφωνίας σε θέματα δεοντολογίας.
Αμέσως μετά ο Χρήστος Πασαλάρης εκλήθη να διευθύνει την έγκυρη «Μεσημβρινή» του ομίλου Βαρδινογιάννη που τετραπλασίασε την κυκλοφορία της, διατηρώντας παράλληλα το υψηλό κύρος της. Αλλά και εκεί υπήρξαν διαφωνίες με το ίδιο αποτέλεσμα.
Από το 1990 ως τον Ιούνιο του 2009, εργάστηκε ως διευθυντής ή σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος στις ιδρυματικές πλέον εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» και από το 2014 ως κύριος αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews.
Από το 1968 έως το 2015, εργάστηκε ως καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών σε σχολές δημοσιογραφίας, πλήθος δε διακεκριμένων σήμερα δημοσιογράφων υπήρξαν μαθητές του.
Ο Χρήστος Πασαλάρης πρωτοπόρησε στον αθηναϊκό τύπο: Με την προβολή ανθρωπίνων θεμάτων στις πρώτες σελίδες. Με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στην ειδησεογραφία. Με την μαχητική αρθρογραφία και στόχο τον έλεγχο της εξουσίας. Με την ακομμάτιστη ειδησεογραφία. Με την εφαρμογή της νέας τεχνολογίας και κυρίως με την αυστηρή τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Για το λόγο αυτό, εκλήθη τον Ιούνιο του 2015 ως επικεφαλής της επιτροπής δεοντολογίας της ΕΡΤ.
Τον Φεβρουάριο του 2016 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση (1986 και 1998) για την ευδόκιμη υπηρεσία του. Από το «Ίδρυμα Ιπεκσί» (1989) για το καλύτερο ρεπορτάζ. Από την Ακαδημία Αθηνών (1985) για το βιβλίο του «Μια ζωή τίτλοι». Από το Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στο λειτούργημα. Από το ελληνικό κράτος με το μετάλλιο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως επίσης και από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» για τον ίδιο λόγο. Από την Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την προσφορά πινάκων της αείμνηστης συζύγου του Λούης για τα καρκινοπαθή παιδιά. Το 1999 η Βουλή καθιέρωσε «Ετήσιο βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας» στο όνομα του Χρήστου Πασαλάρη.
Τα βιβλία του είναι:
Πως να γίνετε δημοσιογράφος (1970) - Έξι εκδόσεις
Οι άσσοι της αστροναυτικής (1970) - Δύο εκδόσεις
Καλημέρα νέα τεχνολογία (1983)
Η πράσινη αλεπού (1987)
Μια ζωή τίτλοι (1989) - Πέντε εκδόσεις
Στου κουφού την πόρτα (1992)
Οι βαρόνοι των media - Τρεις εκδόσεις
Όρτσα και μη φοβάσαι (1994)
Την αλήθεια και ας πονάει (2002) - Δύο εκδόσεις
Η ιστορία του Τύπου 2006 - Δύο εκδόσεις
Κάθε παλιό να σβηστεί (2015)
Ο συγγραφέας διέθετε τις εισπράξεις από τα βιβλία του εξ ολοκλήρου υπέρ των απόρων σπουδαστών της δημοσιογραφίας.
Η κηδεία του Χρήστου Πασαλάρη θα γίνει την Τετάρτη 14 Μαρτίου στις 14:00, στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου.
Πηγές el.wikipedia.org και *olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου