Ένα χρόνο μετά την εκλογή της Φώφης Γεννηματά ως πρόεδρος του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ), όλοι διαπιστώνουν πως αυτό μαραζώνει. Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν την απώλεια δυναμικής, ούτε καν η αποχώρηση δύο εκ των υποψηφίων προέδρων (Θεοδωράκης, Ραγκούσης), είναι το βαρύ κλίμα που εκπέμπει ο χώρος.
Για τη στασιμότητα αυτή του ΚΙΝΑΛ ευθύνονται, σύμφωνα με όσα αναφέρει σε άρθρο του στην "Καθημερινή" ο Νίκος Μαραντζίδης*, πέντε βασικοί παράγοντες:
1. Η ηγεσία δεν έχει απήχηση. Ούτως ή άλλως, οι προσδοκίες ήταν εξαρχής περιορισμένες. Ακόμη και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της ηγεσίας τον περυσινό Νοέμβριο είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στο παρελθόν (συμβολισμός του ονόματος) παρά στο μέλλον. Επιπλέον, αρκετοί από αυτούς που υποστήριξαν τη Γεννηματά, την επέλεξαν ως μια μεταβατική κατάσταση ή απλώς ως το «γνωστό» απέναντι στο «αβέβαιο» και «άγνωστο» που συνιστούσαν οι «ξένοι» (Καμίνης, Θεοδωράκης) ή οι νέοι (Ανδρουλάκης).
2. Το ΚΙΝΑΛ δεν πέτυχε να ενοποιηθεί. Οι νεοφερμένοι δεν κατάφεραν να φέρουν μαζί τους την ευρύτερη αύρα και επιρροή τους και δεν μπόλιασαν τους «μέσα» με τους «έξω», ενώ το εξαρχής δύσκολο εγχείρημα του να συγκολληθούν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι απέτυχε παταγωδώς.
3. Οι προγραμματικές θέσεις δεν αποτυπώνουν καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι θέσεις του ΚΙΝΑΛ είναι ένα ψηφιδωτό από συνταγές παλιομοδίτικης σοσιαλδημοκρατίας με πινελιές εκσυγχρονισμού, εθνικισμού και παλαιοκομματισμού, οι οποίες σερβίρονται στους ψηφοφόρους α λα καρτ, στη γραμμή «αν δεν σας αρέσουν οι θέσεις μας έχουμε κι άλλες». Σε κάθε θέμα που καίει, το ΚΙΝΑΛ δεν εκφράζει κάποια κατεύθυνση, απλώς ισορροπεί ή κρύβεται για να μην αναλάβει κόστος (βλ. σύμφωνο συμβίωσης, Μακεδονικό κ.λπ.).
4. Το στελεχιακό δυναμικό του κόμματος αντανακλά το παλιό και φθαρμένο. Ενα σημαντικό και προβεβλημένο τμήμα του δυναμικού του ΚΙΝΑΛ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Παραπέμπει στο παρελθόν, στις «ένδοξες μέρες» του ΠΑΣΟΚ. Το διακύβευμα της διεύρυνσης με «νέο αίμα» απασχόλησε μόλις το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων που προσήλθαν πέρυσι στις εκλογές του νέου φορέα (συμμετείχαν περίπου 200.000). Επιπλέον, η γερασμένη ηλικιακά κομματική βάση, που κινητοποιήθηκε για να μην της πάρουν «οι ξένοι» το κόμμα και φαντασιώνεται επιστροφή στη χρυσή εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, εμποδίζει την ανανέωση του κόμματος.
5. Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει ανταγωνιστή στην Κεντροαριστερά, έχει κηδεμόνα. Η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία μπορεί να μην αρέσει στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και στους φίλους του στη Ν.Δ., όμως είναι πλέον μια κατάσταση που αναγνωρίζεται ευρέως, ιδιαίτερα στους κύκλους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.
Το ΚΙΝΑΛ αρνείται να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όμως το ποιος θα είναι ο κύριος φορέας της Κεντροαριστεράς για τα επόμενα χρόνια θα φανεί στις επόμενες εκλογές.
Και ο Νίκος Μαραντζίδης καταλήγει στο άρθρο του με τα εξής:
Την ώρα που η ευρωπαϊκή Δεξιά μετακινείται δεξιότερα λόγω της απειλητικής ανάδυσης ισχυρών εθνικολαϊκιστικών δυνάμεων, οι ευρύτερες εξελίξεις στον χώρο της ευρωπαϊκής και βορειοαμερικανικής Αριστεράς προκαλούν μεγάλο ενδιαφέρον. Η παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και η ώσμωσή της με άλλα προοδευτικά ρεύματα, η εξοικείωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την εμπειρία της διακυβέρνησης και η δυναμική επανεμφάνιση των Πράσινων δημιουργούν νέες συνθήκες. Η Κεντροαριστερά διεθνώς ανανεώνεται αναζητώντας τη διατύπωση μιας νέας, προοδευτικής παγκόσμιας ατζέντας. Μέσα σε όλη αυτήν τη δημιουργική αναστάτωση, ο επαρχιωτισμός του ΚΙΝΑΛ δείχνει τόσο παλιομοδίτικος, τόσο ξεπερασμένος.
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Κεράλα στην Ινδία.
Για τη στασιμότητα αυτή του ΚΙΝΑΛ ευθύνονται, σύμφωνα με όσα αναφέρει σε άρθρο του στην "Καθημερινή" ο Νίκος Μαραντζίδης*, πέντε βασικοί παράγοντες:
1. Η ηγεσία δεν έχει απήχηση. Ούτως ή άλλως, οι προσδοκίες ήταν εξαρχής περιορισμένες. Ακόμη και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της ηγεσίας τον περυσινό Νοέμβριο είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στο παρελθόν (συμβολισμός του ονόματος) παρά στο μέλλον. Επιπλέον, αρκετοί από αυτούς που υποστήριξαν τη Γεννηματά, την επέλεξαν ως μια μεταβατική κατάσταση ή απλώς ως το «γνωστό» απέναντι στο «αβέβαιο» και «άγνωστο» που συνιστούσαν οι «ξένοι» (Καμίνης, Θεοδωράκης) ή οι νέοι (Ανδρουλάκης).
2. Το ΚΙΝΑΛ δεν πέτυχε να ενοποιηθεί. Οι νεοφερμένοι δεν κατάφεραν να φέρουν μαζί τους την ευρύτερη αύρα και επιρροή τους και δεν μπόλιασαν τους «μέσα» με τους «έξω», ενώ το εξαρχής δύσκολο εγχείρημα του να συγκολληθούν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι απέτυχε παταγωδώς.
3. Οι προγραμματικές θέσεις δεν αποτυπώνουν καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι θέσεις του ΚΙΝΑΛ είναι ένα ψηφιδωτό από συνταγές παλιομοδίτικης σοσιαλδημοκρατίας με πινελιές εκσυγχρονισμού, εθνικισμού και παλαιοκομματισμού, οι οποίες σερβίρονται στους ψηφοφόρους α λα καρτ, στη γραμμή «αν δεν σας αρέσουν οι θέσεις μας έχουμε κι άλλες». Σε κάθε θέμα που καίει, το ΚΙΝΑΛ δεν εκφράζει κάποια κατεύθυνση, απλώς ισορροπεί ή κρύβεται για να μην αναλάβει κόστος (βλ. σύμφωνο συμβίωσης, Μακεδονικό κ.λπ.).
4. Το στελεχιακό δυναμικό του κόμματος αντανακλά το παλιό και φθαρμένο. Ενα σημαντικό και προβεβλημένο τμήμα του δυναμικού του ΚΙΝΑΛ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο. Παραπέμπει στο παρελθόν, στις «ένδοξες μέρες» του ΠΑΣΟΚ. Το διακύβευμα της διεύρυνσης με «νέο αίμα» απασχόλησε μόλις το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων που προσήλθαν πέρυσι στις εκλογές του νέου φορέα (συμμετείχαν περίπου 200.000). Επιπλέον, η γερασμένη ηλικιακά κομματική βάση, που κινητοποιήθηκε για να μην της πάρουν «οι ξένοι» το κόμμα και φαντασιώνεται επιστροφή στη χρυσή εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, εμποδίζει την ανανέωση του κόμματος.
5. Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει ανταγωνιστή στην Κεντροαριστερά, έχει κηδεμόνα. Η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία μπορεί να μην αρέσει στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και στους φίλους του στη Ν.Δ., όμως είναι πλέον μια κατάσταση που αναγνωρίζεται ευρέως, ιδιαίτερα στους κύκλους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.
Το ΚΙΝΑΛ αρνείται να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όμως το ποιος θα είναι ο κύριος φορέας της Κεντροαριστεράς για τα επόμενα χρόνια θα φανεί στις επόμενες εκλογές.
Και ο Νίκος Μαραντζίδης καταλήγει στο άρθρο του με τα εξής:
Την ώρα που η ευρωπαϊκή Δεξιά μετακινείται δεξιότερα λόγω της απειλητικής ανάδυσης ισχυρών εθνικολαϊκιστικών δυνάμεων, οι ευρύτερες εξελίξεις στον χώρο της ευρωπαϊκής και βορειοαμερικανικής Αριστεράς προκαλούν μεγάλο ενδιαφέρον. Η παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και η ώσμωσή της με άλλα προοδευτικά ρεύματα, η εξοικείωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την εμπειρία της διακυβέρνησης και η δυναμική επανεμφάνιση των Πράσινων δημιουργούν νέες συνθήκες. Η Κεντροαριστερά διεθνώς ανανεώνεται αναζητώντας τη διατύπωση μιας νέας, προοδευτικής παγκόσμιας ατζέντας. Μέσα σε όλη αυτήν τη δημιουργική αναστάτωση, ο επαρχιωτισμός του ΚΙΝΑΛ δείχνει τόσο παλιομοδίτικος, τόσο ξεπερασμένος.
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Κεράλα στην Ινδία.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου