Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή δε θέλησα να δώσω συνέχεια στον κατήφορο της αθλιότητας, με δεύτερη απάντηση στον υβριστή. Προτίμησα έναν στίχο του Αναγνωστάκη.
Επειδή όμως το να υβρίζει και να συκοφαντεί κανείς ζώντες είναι μιά φορά αθλιότητα, το να υβρίζει και να συκοφαντεί νεκρούς που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους είναι ανείπωτη αθλιότητα, για αυτόν τον λόγο, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο κουβέντες για τον πατέρα μου έτσι όπως τον θυμάμαι, έτσι όπως τον θ...
Δείτε περισσότερα... Όσοι τον έζησαν και τον γνώρισαν, έχουν καθαρή εικόνα που κανείς συκοφάντης, καμία αθλιότητα δε μπορεί να τη διαβάλλει: στο ορεινό Αθαμάνιο της Άρτας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε από μια φτωχή οικογένεια, στα Γιάννενα, όπου πήγε στο μικρό Πολυτεχνείο και αργότερα στην Ξάνθη, στην Καβάλα, στην Κρήτη, στην Πρέβεζα, στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και στην Αραβία όπου δούλεψε σκληρά και έντιμα για να ζήσει την οικογένειά του...
Εδώ και αρκετά χρόνια, μετά την εκλογή μου ως προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κυκλοφόρησε από διάφορα περιθωριακά έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα της Ακροδεξιάς, η αστήρικτη κατηγορία ότι ο πατέρας μου ήταν φίλος της Χούντας και ότι δήθεν ήταν ιδιοκτήτης μιας Τεχνικής εταιρείας με την ονομασία Σκαπανέας, που έπαιρνε, λένε, έργα από τη Χούντα. Αρχικά δεν έδωσα σημασία...
Δεν περίμενα όμως ότι τις αστήριχτες συκοφαντίες, το ψέμα και την αθλιότητα θα τα υιοθετούσε και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης σε μια συζήτηση στη Βουλή. Στη μνήμη του πατέρα μου, λοιπόν, χρωστώ μια απάντηση. Όχι στο τίποτα του κ. Μητσοτάκη, αλλά στην αλήθεια.
Ο πατέρας μου λοιπόν, ο Παύλος Τσίπρας, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια φτωχή και δημοκρατική οικογένεια σε ένα χωριό που στην Αντίσταση ήταν με το ΕΑΜ...
Στη δεκαετία του '60, ξεκίνησε να δουλεύει ως νέος μηχανικός σε δημόσια έργα, σε μια εποχή δύσκολη για όσους είχαν γκρίζο φάκελο κοινωνικών φρονημάτων. Παρ’ όλ’ αυτά, με σκληρή δουλειά κατάφερε, όπως πολλοί άλλοι, να περάσει από τη φτώχεια στη μεσαία τάξη. Τα πολιτικά του φρονήματα δεν άλλαξαν ποτέ. Αγόραζε την «Αυγή» και μια δεύτερη εφημερίδα, πάντα, για να την τυλίγει, ώστε να μη φαίνεται. Δεν ήταν οργανωμένος στην Αριστερά, αλλά ψήφιζε πάντα την ΕΔΑ, όταν μπορούσε...
Αργότερα, όταν ήρθε η Χούντα, άρχισαν τα προβλήματα. Όχι μόνο δε συνεργάστηκε μαζί τους, αλλά γνώρισε και τη φιλοξενία τους στα κρατητήρια του καθεστώτος. Τον Οκτώβρη του '67 δούλευε μαζί με τον αδελφό του στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ο πατέρας μου ήταν λιγότερο ενεργός, αλλά ο θείος είχε διασύνδεση με κάποιους πυρήνες της Δημοκρατικής Άμυνας. Έτσι, συνέδραμαν με εκρηκτικά υλικά από το εργοτάξιο της τεχνικής εταιρείας σε μια βομβιστική επίθεση στη πλατεία Λιονταριών στο Ηράκλειο. Η Χούντα τούς αναζήτησε. Ο θείος κατάφερε να δραπετεύσει. Συνελήφθησαν ο πατέρας μου και η γυναίκα του θείου μου, η Δέσποινα. Έμειναν ενάμιση μήνα στη φυλακή. Αποφυλακίστηκαν μετά τη δίκη, γιατί δε βρέθηκαν επαρκή στοιχεία. Αποφυλακίστηκε μεν, αλλά το μητρώο φρονημάτων του έγινε ακόμη βαρύτερο. Έτσι το '70 δεν μπόρεσε να ανανεώσει το πτυχίο του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο ίδιος να συμμετάσχει σε διαγωνισμούς. Και λίγο αργότερα, το '72, αναγκάστηκε μαζί με τον αδελφό του να φύγει από τη χώρα για να δουλέψουν ως μηχανικοί στη Σαουδική Αραβία.
Ύστερα ήρθε η Μεταπολίτευση. Ο πατέρας μου εντάχθηκε, όπως χιλιάδες αριστεροί, και ΕΑΜογενείς, στο μεγάλο ρεύμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνη την εποχή...
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο πατέρας μου ήταν αντιστασιακός. Ανήκε όμως, στη μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών, δημοκρατικών ανθρώπων, που παρά το ότι δε βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης, είχαν πάντα καθαρή τη συνείδηση και το πολιτικό τους φρόνημα.
Κατάφερε με εντιμότητα και σκληρή δουλειά, όχι να κάνει μεγάλη περιουσία, αλλά να ζήσει την οικογένειά του με αξιοπρέπεια. Και θα τον θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και περηφάνεια.
Πηγή: facebook.com/tsiprasalexis
Σχετική ανάρτηση: Η πρόταση μομφής που έγινε πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου